Vampyr

Vampyr

 [Gespeeld op PS4 Pro]

De Eerste Wereldoorlog die op zijn einde loopt, de Spaanse griep en vampiers. Voeg dat allemaal samen in een donker en grauw Londen en je krijgt Vamyr, de nieuwste game van Dontnod, dat we tegenwoordig vooral kennen van Life is Strange. Vampyr is geen Life is Strange, maar de ontwikkelaar toont wel opnieuw dat het perfect weet hoe het morele keuzes in een game moet verwerken. Jammer dat het in andere aspecten minder ervaring heeft.

Het is 1918 en jij wordt als dr. Jonathan Reid wakker in een massagraf, zonder te beseffen wat er exact is gebeurd. Al snel voel je echter de bloedlust opborrelen en eis je een eerste slachtoffer. Het is de start van een zwaarmoedig verhaal, waarin je als dokter/vampier steeds het slappe koord moet bewandelen tussen mensen helpen en overleven als vampier. Doorheen Vampyr zal je voornamelijk daar mee bezig zijn, terwijl je probeert te ontdekken wie je heeft gemaakt tot de vampier die je nu bent. Niet het meest spannende verhaal, maar voldoende om je aan de praat te houden.

Interessanter is het leven in Londen, dat in Vampyr is onderverdeeld in een aantal districten. Elk district beschikt over een aantal NPC’s, die allemaal hun eigen leven leiden. Als dokter sla je meer dan eens een praatje met hen, om hun leven te leren kennen en om in te schatten wat voor persoon ze zijn. Dat doe je niet enkel uit interesse, maar ook omdat het nodig is. Je kan immers beslissen om mensen te doden voor hun bloed, en nog belangrijker, voor de grote bonus aan XP die je daarvoor krijgt.

Om het maximum uit een mens te halen, zal je eerst een aantal hints moeten vrijspelen en ook nog hun ziektes moeten genezen. Doe je dat, dan heeft hun bloed betere kwaliteit en krijg je dus ook meer XP. Het zorgt ervoor dat je elk verhaal tot op het einde zal uitspitten. Omdat elke NPC’s nogal veel heeft te vertellen en de verhalen niet altijd even geweldig zijn om aan te horen, kan het wel zijn dat je na een tijdje snel door alles heen begint te skippen.

Besluit je om een mens te vermoorden, denk er dan wel aan dat je acties gevolgen zullen hebben. Elk district in Londen heeft een gezondheidsstatus en die stijgt of daalt op basis van je acties. Ga je in het wilde weg mensen vermoorden, dan kan het zijn dat er hele zijmissies verdwijnen of dat een district zelfs volledig in chaos vervalt en een soort no-go zone wordt. Elk district heeft ook één steunpilaar, een persoon waar iedereen naar opkijkt. Behandel je die slecht, dan kan het snel helemaal foutlopen.

Doorheen de game zal je niet enkel met jan en alleman een praatje slaan, maar kom je ook heel wat vijanden tegen. Die kan je onderverdelen in vampierjagers, die je raar maar waar altijd onmiddellijk herkennen als vampier, en bovennatuurlijke beesten. Echt gevarieerd is het allemaal niet en als je de juiste tactiek hebt gevonden, dan kan je elke vijand op ongeveer dezelfde manier aan zijn einde brengen.

Tijdens de gevechten kan je gewone aanvallen uitvoeren, die een stukje stamina vragen, maar ook bloedaanvallen. Daarvoor moet je bloed zuigen uit je vijanden (of de ratten die je onderweg tegenkomt), om dat bloed dan in te zetten voor een van de aanvallen. Die zijn bijzonder leuk om te gebruiken en zijn ook vaak zeer efficiënt.

Jammer genoeg is het vechten an sich niet zo leuk. Bij elke aanval die Jonathan uitvoert lijkt hij een lange aanloopfase nodig te hebben, waardoor je om te beginnen al eens durft missen, maar je ook vaak zal worden onderbroken. Als je dan even in een benarde situatie terechtkomt, dan kan het zijn dat je op een frustrerende manier het loodje moet leggen. Ook de moeilijkheidsgraad durft met sprongen op en af te gaan, wat ons dan weer een geforceerde manier lijkt om je te verplichten hier en daar een NPC te vermoorden, zelfs als je daar niet veel zin in hebt.

Besluit je dat toch te doen, dan krijg je dus een boel XP. Die XP kan je gebruiken in één van je hideouts, om te stijgen in level en om je skilltree uit te breiden. Je kan daarbij niet enkel kiezen voor nieuwe aanvallen, maar ook je stamina laten stijgen of meer health verkrijgen en ga zo maar door.

Visueel is het duidelijk dat Vampyr niet gemaakt is door een AAA-studio, maar het is nooit zo dat het echt storend wordt. Wel een probleem zijn de laadtijden, zowel wanneer je sterft als wanneer je bepaalde gebouwen betreedt. Enige laadtijd kunnen we op zich nog verdragen, maar op onze PS4 Pro duurde het vaak toch net iets te lang. Qua geluid heeft Vampyr een opvallende soundtrack en zijn de verschillende personages allemaal vrij goed ingesproken. Jammer dat er vrijwel nergens een personage te vinden is dat nog een beetje vrolijk in het leven staat.