State of Decay 2

State of Decay 2

[gespeeld op Xbox One]
[geschreven door KennethDMT]

Zoals het goede ondoden betaamt, zijn de zombies terug in State of Decay 2. Ontwikkelaar Undead Labs duikt voor een tweede keer de zombieapocalyps in, deze keer mét multiplayer.

Nog niet zo lang geleden was er een tijd dat zombiegames schering en inslag waren. Tijdens deze Walking Dead-geïnspireerde hoogdagen der ondoden draafden rottende lijken in heel wat games op als antagonist. Zelfs Call of Duty moest aan de zombie-gekte geloven. Het was niet makkelijk om daar een eigen niche in te veroveren, maar State of Decay slaagde er toch in door zijn interessante community management. Een feature die uiteraard ook zijn opwachting maakt in deze opvolger.

Het doel in State of Decay 2 is niet om zoveel mogelijk zombies te doden of een extraction point te bereiken. De game moedigt je aan om je wortels neer te planten en een nederzetting uit te bouwen. Vandaar wordt het een strijd om materialen te verzamelen, je basis uit te bouwen en je invloed uit te breiden. Dit vraagt behoorlijk wat micro-management: van het kiezen welke infrastructuur je wil plaatsen, tot de gezondheid van de overlevenden die je community bevolken. Het is vaak veel om bij te houden en de game doet zijn best om je zo veel mogelijk updates te geven, vaak tot op het irritante af. Het gevoel van eenzaamheid in de vergane wereld wordt soms tenietgedaan door de eindeloze stroom van mede-overlevenden die door je walkietalkie klinken.

Je kruipt in de huid van die overlevenden om grondstoffen te gaan zoeken. Ieder personage heeft zijn eigen stats, die je à la The Elder Scrolls kunt trainen door ze te gebruiken. Iedere actie die je onderneemt draagt echter ook bij tot je algehele vermoeidheid. Een vermoeid personage heeft het moeilijker om te rennen of zombies voor de tweede keer om zeep te helpen. Het voegt een zekere graad van spanning toe, want wanneer je met een vermoeid personage omsingeld wordt door een meute zombies, kan het weleens game over zijn. Dood is dood: het enige wat je dan rest is om in de virtuele schoenen van een andere overlevende te stappen. Geen checkpoints of tweede kansen dus. Dat zorgt ervoor dat iedere uitstap een zekere graad van gevaar en spanning bijdraagt.

State of Decay 2 biedt slechts het skelet van een verhaal. Na de openingsmissie kom je in de open wereld terecht. Deze is in een verdere staat van degradatie dan die uit de eerste game. Waar die nog bezaaid was met bruikbare auto’s, zijn deze in State of Decay 2 zo goed als allemaal stukgeroest en onbruikbaar gemaakt. Het aantal zombies is er niet op achteruitgegaan, integendeel zelfs. De graad waaraan de ondoden spawnen, grenst soms aan het té onrealistische.

Je bezigheden in de open wereld zijn echter beperkt. Je kunt op viewpoints klimmen om locaties te schouten en je kunt op zoek naar grondstoffen om je basis uit te bouwen. Dat kan na een tijdje echter aanvoelen als een straatje zonder einde: je komt met één personage terug naar je basis, bergt alle gevonden spullen op, wisselt naar een ander personage en trekt er opnieuw op uit om meer grondstoffen te gaan zoeken.

Af en toe wordt de monotonie gebroken door het verschijnen van een extra missie in je omgeving: zoals vijandige overlevenden, een meute woeste zombies of de groei van een plague heart, dat sterkere zombies kan maken. Ook hier ontbreekt echter het ‘wow’-effect, tenzij je dat er zelf aan kunt toevoegen. Een beetje zoals Sea of Thieves eerder dit jaar, is je ervaring in State of Decay 2 uiteindelijk wat je er zelf van maakt.

Ook zoals in Sea of Thieves hoef je de zee der zombies niet alleen te lijf te gaan. Je walkietalkie kan niet alleen gebruikt worden om contact te houden met je basis, maar ook om online hulp te vragen en aan te bieden. Andere spelers kunnen zo een van hun overlevenden tijdelijk jouw wereld binnenbrengen en omgekeerd. Voor iedere resource die je aan hun verzameling bijdraagt, verdien je beloningen die je in jouw eigen spel ook kunt gebruiken. Een echte reden om dit te doen is dat echter niet.

Zoeken naar hulp van andere zombiejagers kan soms even duren, zeker met de beperkte pre-release populatie. Nadat je verbinding hebt gemaakt, krijg je te maken met een soms wat wankele speelervaring. De online multiplayer zorgt voor heel wat meer glitches, zoals een zaklamp die textures vreemd doet flikkeren. Zelfs met een goede verbinding kun je ook af en toe wat lag ondervinden. Je hebt de standaard communicatieopties zoals enkele emotes en quick chat-antwoorden voor wanneer je niet wil praten, maar net zoals bij de hierboven vermelde Sea of Thieves is State of Decay 2 leuker wanneer je met een groepje vrienden kunt spelen.

De actie in State of Decay is vrij simplistisch. Je hebt een meleewapen en een vuurwapen, die elk hun eigen knop hebben. Beide wapens kunnen ook breken, dus loont het om er zuinig mee om te springen. De combat is ook weinig belonend, dus is het vaak makkelijker om te sluipen en zombies in alle stilte uit te schakelen. Let wel op: zelfs items looten maakt geluid. Maak je per ongeluk te veel geluid, dan krijg je een horde bloeddorstige doden achter je aan. Zo blijft de spanningsboog ten alle tijden wel strakgespannen staan.

State of Decay 2 maakt gebruik van Unreal Engine 4 om zijn visuals op je scherm te toveren. Dat die engine tot heel wat sterke staaltjes in staat is, weet je ongetwijfeld al langer. Daar merk je echter weinig van bij State of Decay 2: de game is een budgettitel en ziet er ook zo uit. Wat niet betekent dat het er slecht uitziet: integendeel zelfs. De zon baadt de wereld in een weemoedig licht en ’s nachts wordt je zicht verhuld door een dik laken der duisternis. Bij momenten waan je je echt in een vroege aflevering van The Walking Dead. De muziek van Jesper Kyd die op tijd en stond de spanning komt ondersteunen, maakt het geheel af.