Ni No Kuni II: Revenant Kingdom

Ni No Kuni II: Revenant Kingdom

[Gespeeld op PlayStation 4]

Ni No Kuni II: Revenant Kingdom draait net als het vorige deel om een jonge jongen die in een prachtige Ghibli-eske wereld op avontuur gaat. Daar houdt de vergelijking dan ook gelijk op, want buiten dat lijkt Ni No Kuni II nauwelijks nog op zijn voorganger.

In Ni No Kuni II: Revenant Kingdom volg je het verhaal van Evan Pettiwhisker Tildrum, een jonge koning die zijn koninkrijk wordt uitgejaagd door de kwaadaardige adviseur van zijn vader. Het feit dat hij zijn koninkrijk levend weet te ontvluchten heeft de jonge vorst te danken aan Roland, de president van de Verenigde Staten die tijdens een nucleaire aanval op zijn land wordt getransporteerd naar de wereld van Ni No Kuni II. Evan zit echter niet bij de pakken neer en besluit een koninkrijk te stichten met als doel om wereldvrede te stichten. Een zoetsappiger sprookjesverhaal kun je bijna niet verzinnen en het verhaal in Ni No Kuni II weet dan ook zelden te verrassen, maar is dankzij de uitstraling van de game toch prima op zijn plaats.

Hoewel de samenwerking met Studio Ghibli uit het eerste deel niet is doorgezet, zijn de invloeden van de bekende animatiestudio goed terug te zien in de game. Het Ghibli-eske uiterlijk en animaties zijn prachtig en gecombineerd met de wonderschone muziek van Joe Hisaishi, bekend van vele Studio Ghibli-films en ook verantwoordelijk voor de soundtrack van de eerste Ni No Kuni, waan je je in een sprookjeswereld. Het is dan ook jammer dat wanneer je de grote open wereld van de game betreed het koddige uiterlijk wordt ingewisseld voor een wat goedkoop ogende top-down stijl.

Tijdens de gevechten keer je echter weer terug naar de Ghibli-stijl en dat ziet er bij tijd en wijlen bijzonder spectaculair uit. De verschillende aanvallen die Evan en zijn groep kunnen uitdelen worden in prachtige felle kleuren op het beeldscherm getoverd. Het vechtsysteem is totaal anders dan in de eerste game; de turn-based actie is omgeruild voor real-time gevechten en dat is een goede keuze. Het is een systeem dat op het eerste gezicht redelijk simplistisch lijkt, maar toch verrassend diep is. Personages hebben slechts een lichte en een zware aanval, kunnen aanvallen blokkeren, wegrollen en beschikken over magische aanvallen. Het klinkt simpel, maar gevechten voelen actievol aan en je moet constant op je hoede zijn om aanvallen te ontwijken.

Je kunt tijdens gevechten wisselen tussen de verschillende personages met elk hun eigen wapens en speciale aanvallen. Hou je het liever bij één personage, dan is dat ook geen probleem. Computergestuurde teamgenoten doen voldoende schade en weten vijandelijke aanvallen vaak te ontwijken of te blokkeren. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je tijdens gevechten constant aan het micromanagen bent om jouw team in leven te houden. Wel jammer is dat wanneer je uitrusting tijdens de gevechten verdient je niet direct ziet of het beter is dan wat je groep al aan heeft. Met de hoeveelheid loot die je regelmatig vindt, betekent dit dat je veel te vaak in het menu moet kijken of je nu alweer betere uitrusting hebt gevonden.

Echt interessant wordt het wanneer je voor het eerst in aanraking komt met de Higgledies. Je kunt maximaal vier van deze Pikmin-achtige wezentjes meenemen in de strijd. De koddige monstertjes bestoken de vijanden met allerlei aanvallen en voorzien jou en je team van handige buffs. Ook kun je een speciale aanval van de kleine wezentjes activeren, dit varieert van een cirkel die zich vormt waarbinnen jouw team leven terugkrijgt tot de Higgledies die in een kanon veranderen en de vijand met een spervuur aan kanonskogels bestoken. Als laatste krijg je ook nog hulp van Lofty, jouw Kingmaker. Dit schattige, maar soms ook bloedirrante schepsel voorziet je tijdens gevechten van bollen die je leven of magie herstellen en geeft je af en toe een soort power-up waardoor je vrijelijk magie kunt gebruiken en aanvallen meer schade doen.

Het is jammer dat Ni No Kuni II niet het meeste uit dit toch best uitgebreide gevechtssysteem haalt. De gevechten zijn namelijk zelden uitdagend. Je kunt het makkelijk opnemen tegen vijanden die tien tot vijftien levels hoger zijn dan jou en alsnog zonder kleerscheuren uit de strijd komen. Enkel de optionele bazen die verspreid staan over de wereldkaart zorgen voor een uitdaging.

Uitdaging vindt Evan in zijn doel om wereldvrede te stichten. De beste manier om dit te doen is volgens de jongeling om alle wereldleiders een speciaal pact te laten ondertekenen. Alleen als koning zonder koninkrijk is het lastig om al deze vorsten te overtuigen en dus besluit Evan om zijn eigen rijk te starten. De basis is simpel; zet gebouwen neer en rekruteer inwoners om deze gebouwen te bemannen. De gebouwen kunnen zorgen voor upgrades voor jouw uitrusting, magie en higgledies, maar er zijn ook bouwwerken waar je onderzoek kunt doen naar technieken die je groep meer ervaringspunten geven of ervoor zorgen dat onderzoek sneller is afgerond. Het verzamelen van geld om het onderzoek te doen en je gebouwen uit te breiden kost, overigens net als het onderzoek zelf, tijd en is afhankelijk van de hoeveelheid inwoners in jouw koninkrijk. Het is een vermakelijke toevoeging waar je makkelijk vele uren in kunt verliezen.

Nieuwe inwoners rekruteer je voornamelijk via zijmissies en taken die je krijgt van een mysterieuze taskmaster. Helaas zijn deze missies zelden meer dan verzamel voorwerp X of slacht een groep van monster Y. Het is zonde dat het sprankelende uiterlijk gepaard gaat met deze saaie zijmissies. Ook tegenvallend zijn de skirmishes die Evan kan ondernemen. Zoals het een goed koninkrijk betaamd bouwt Evan ook langzamerhand een leger op. Hiermee kun je verschillende veldslagen ondernemen. Deze worden uitgevochten in dezelfde top-down stijl als waarmee je je door de wereld beweegt en zijn op z’n zachtst gezegd chaotisch te noemen.

Je kunt vier verschillende legers meenemen die je om Evan heen kunt draaien waarmee elke groep in een heus steen-papier-schaarsysteem goed is tegen een specifieke vijand. Dit klinkt misschien tactisch, maar zodra er wat meer vijanden op het scherm verschijnen is het overzicht totaal verdwenen en heb je nauwelijks door welke groep van jouw leger nou tegen welke vijand vecht. Je zult deze missies dus al snel overslaan, niet alleen omdat ze gewoon niet leuk zijn, maar ook omdat het levelen van je legers een behoorlijk gedoe is omdat de skirmishes slechts mondjesmaat verspreid zijn over de spelwereld. Gelukkig zijn de skirmishes, buiten twee hoofdmissies om, volledig optioneel.