A Way Out

A Way Out

[Geschreven door Kenneth DMT]
[Gespeeld op Xbox One]

Samen op de zetel zitten, elk met een controller in de hand: het lijkt niet meer echt van deze tijd. Je kunt het aantal nieuwe games die nog echte couch co-op toelaten, op één hand tellen.  A Way Out is er eentje van, maar met een unieke twist.

A Way Out ontsprong van het brein van Josef Fares, die eerder ook de creatieve kracht achter Brothers: A Tale of Two Sons was. De twee games liggen echter mijlenver uit elkaar. Brothers schetste een feeëriek (doch triest) verhaal van twee broers in een fantasywereld, die het leven van hun vader willen redden. Daartegenover speelt A Way Out zich af in de echte wereld, met twee gedetineerden die uit de gevangenis proberen te ontsnappen. Er is meer aan het verhaal dan enkel dat, maar dat laten we wijselijk achterwege om spoilers te vermijden. Het verhaal is vaak behoorlijk grimmig maar toch hoopvol en weet hoe het je aandacht moet houden.

Je kunt A Way Out op twee manieren spelen: met twee controllers op één console, of met een partner via het internet. De servers voor dat laatste waren tijdens de reviewperiode nog niet beschikbaar, dus schakelden we de vriendin in om even aan een ander soort rollenspel te doen.

De game doet je in het begin een personage kiezen, waar je dan de hele duur van het spelverloop mee verder doet. In lokale co-op neem je elk een deel van het scherm in, dat dynamisch groter of kleiner wordt naargelang welke speler op dat moment belangrijke acties onderneemt. Het voelt allemaal erg natuurlijk en gestileerd aan. Het enige moment waarop dit systeem wat gebreken vertoont, is wanneer beide personages een gesprek aan het voeren zijn. Dan wordt het geluid van een van de gesprekken grotendeels gedempt en moet je je vooral met ondertitels behelpen. Het is een niet zo elegante oplossing, maar het probleem is in dit soort game dan ook moeilijk te verhelpen.

De game speelt op zich weinig anders dan de meeste adventuregames, met als grootste verschil natuurlijk dat je altijd met twee bent. Veel segmenten doen je een omgeving verkennen, voorwerpen onderzoeken en mensen aanspreken. Leuk hieraan is dat ook hier samenwerking verwacht wordt: zo kan een speler een personage afleiden terwijl de andere hem van een nuttig voorwerp ontdoet. Deze sequenties worden afgewisseld met stealth- en actiescenes, al dan niet voorzien van quick-time events. Eerstgenoemde zijn goed ontworpen, met mechanics die wat aan Horizon: Zero Dawn doen denken. QTE's voelen anno 2018 een beetje passé aan, maar dat kan de pret niet drukken. Meer nog, deze scènes beslaan in co-op je volledige scherm, zodat je goed moet opletten welk personage nu aan de beurt is. Door de mengelmoes van stijlen slaagt A Way Out erin om langer je aandacht vast te houden.

Voor een game van deze schaal ziet A Way Out er ook heel goed uit. Ontwikkelaar Hazelight Studios zet Unreal Engine 4 stevig aan het werk om de gevangenis (en de latere gebieden in de game) overtuigend op je scherm te tekenen. Ook de menselijke personages zien er levendig uit, met vloeiende animaties en gezichtsuitdrukkingen.

Dat is maar goed ook, want de game maakt frequent gebruik van close-ups en conversaties om het verhaal draaiende te houden. Geen brabbeltaaltje a la Brothers: A Tale of Two Sons hier, maar wel goed geschreven dialogen. Soms vervalt het script in een hoopje stereotypen die je al in duizend-en-een Hollywoodfilms over het Amerikaanse gevangenisleven hebt gezien, maar de acteurs die hoofdpersonages Leo en Vincent vertolken, kunnen er toch weg mee. Verwacht geen hoogstaande literatuur, maar wel een competent verhaal dat zelfs niet-gamers kan boeien.

Want, zo horen we je denken, “ik speel niet graag online en heb niemand die graag games speelt, wat ben ik hier dan mee?” A Way Out is gelukkig ook vlot speelbaar voor mensen die weinig tot geen ervaring hebben met ons favoriete virtuele medium. De vriendin kon perfect mee, buiten af en toe wat moeite met het gelijktijdig gebruiken van de twee joysticks. Af en toe stootten we op een game over-scherm, maar dat kwam zelfs vaker door overmoedigheid aan onze kant dan door fouten van de minder ervaren gamer. Het samen spelen zorgde regelmatig voor wat gedeelde spanning, vaak opgevolgd door gelach. Gooi de controller in de handen van je vriend, vriendin, broer, zus, roommate, pa, ma, oma of opa: als ze wat Engels begrijpen en graag eens naar een crimifilm kijken, krijg je hen misschien hiervoor ook mee.