Kingdom Come: Deliverance

Kingdom Come: Deliverance

[Gespeeld op Xbox One]
[Gespeeld door KennethDMT]

De Middeleeuwen waren geen pretje. Je dagen waren lang en je leven was kort, met heel wat mogelijkheden om nog vroegtijdiger aan je einde te komen. Iets verkeerd eten? Dood. Een edelman tegen je in het harnas jagen (pun intended)? Dood. Verloren lopen in het bos? Oh, reken maar dat je dood kon gaan. De meeste games die zich in deze tijdsperiode afspelen, negeren dat aspect een beetje. Kingdome Come: Deliverance, van het Tsjechische Warhorse Studios, probeert het anders te doen.

In Kingdom Come: Deliverance kruip je in de huid van Henry, de zoon van een smid in een klein onbekend gehuchtje diep in het Heilige Roomse Rijk. Zoals al eens gebeurde in die tijd, blijkt de heer van het dorp geen vriend te zijn van een van de koningen die om het land strijden. Zoals ook al eens pleegde te gebeuren, besluit die koning om dan maar het dorpje met de grond gelijk te maken en alle inwoners een enkel tripje richting vagevuur te bezorgen.

Klinkt dat je als het begin van een cliché Middeleeuws heldenverhaal in de oren? Dan heb je gelijk. Maar Warhorse Studios geeft toch een draai aan de trope, door je als speler meermaals met de neus op de feiten te drukken: Henry is echt helemaal niets waard. Wanneer je op het einde van de proloog oog in oog komt te staan met een kwaadaardige ridder, creëert de game nog wat hype voor je ‘grote moment’. Wanneer je de controls van Henry’s zwaard in handen neemt, word je prompt door je sterkere, meer ervaren tegenstander tegen de vlakte geslagen. Het is heerlijk hoe de game met je verwachtingen durft te spelen onder het mom van realisme.

 Het wordt al snel duidelijk tijdens het spelen dat Kingdom Come: Deliverance geen game voor watjes is. Je moet met heel wat rekening houden. Henry krijgt na verloop van tijd honger en moet eten. Eet je echter te veel, dan wordt Henry sloom en moeilijker om te besturen. Wordt hij moe, dan vallen zijn ogen langzaam dicht, tot hij opeens bewusteloos op de grond neervalt. Gooi daar nog de mogelijkheid om ziek te worden van bedorven eten en het kwaliteitsverlies van je wapens en uitrusting bij en je krijgt een ingewikkeld lijstje cijfers om je aandacht bij te houden.

Het menu waarin je al deze statistieken moet volgen, is echter weinig overzichtelijk. In een poging om authentieker te lijken, gebruikte Warhorse Studios een lettertype dat rechtstreeks van een Middeleeuws perkament gesprongen lijkt. Het enige nadeel hieraan is dat dit de leesbaarheid niet echt bevordert. De user interface van de game laat op zich behoorlijk wat te wensen over, maar na enkele uren wen je daar wel aan.

Iets wat moeilijker went, zijn de controls. Meer bepaald de manier van besturen. Henry’s lichaam maakt echt deel uit van de gamewereld, dat je bestuurt vanuit het eerstepersoonsperspectief. Henry gebruikt echter heel wat animaties die de andere personages in de wereld ook gebruiken. Zo kan hij nooit volledig stilstaan en blijft de camera altijd een beetje ronddraaien. Voor mensen die gevoelig zijn aan bewegingsziekte, kan dit algauw tot duizeligheid en zelfs misselijkheid lijden. Warhorse Studios biedt ook geen mogelijkheid tot aanpassing hiervan aan. Weet je dat je hier last van kan hebben, dan denk je best twee keer na voor je Kingdome Come: Deliverance in huis haalt.

Het savesysteem is ook een heikel punt. In een poging om het overdadig saven te ontmoedigen, kun je in Kingdom Come: Deliverance enkel je voortgang opslaan wanneer je in een bed slaapt of wanneer je de in-game drank Saviour Schnapps drinkt. Heb je veel tijd om te spelen, dan is dit geen probleem. Heb je echter andere verplichtingen, dan vraagt de game om een tijd- en resourcemanagement die eerlijk gezegd de moeite niet waard zijn. Daarbij gebeurt het ook nog wel eens dat de game een glitch ervaart en besluit om niet op te slaan, zodat je na het herladen van je savegame opeens enkele uren aan speeltijd kunt kwijt zijn. De ontwikkelaar heeft wel al een patch aangekondigd, die het eenvoudiger moet maken om je voortgang op te slaan.

Er zijn trouwens wel meer bugs te vinden in de wijde open wereld van Kingdom Come: Deliverance. NPC’s vertonen regelmatig probleempjes met hun pathfinding. Zo vallen ze van kasteelmuren of halen ze andere hilarische capriolen uit. Het weer verandert soms spontaan, maar de game vergeet dan de bijhorende geluiden af te spelen. Wanneer je met je paard in een riviertje terecht komt, gebeurt het wel eens dat Henry even vastzit als een kat in een badkuip.

Spijtig, want de gamewereld is wel een plezier om te verkennen. Het Middeleeuwse Bohemen voelt levendig en bewoond aan, met heel wat interessante personages die de boel nog wat opfleuren. De CryEngine tovert heel wat mooie beelden op je scherm. Een revelatie zoals Crysis is het misschien niet, maar het blijft indrukwekkend wat Warhorse Studios met een Kickstarter en een beperkte mankracht weet neer te zetten. Het is sinds The Witcher 3 geleden dat een open world nog zo realistisch aanvoelde.

Realisme blijkt sinds kort echter een vrij fluïde term te zijn. Er is de voorbije maanden al heel wat inkt gevloeid over Kingdom Come: Deliverance en het realisme waar Warhorse Studios naar streeft. De politieke overtuiging van schrijver en game director Daniel Vávra is ook geen geheim, alsook zijn steun voor enkele van de minder aangename aspecten van videogamecultuur. Een pleidooi voor of tegen de game moet je in deze tekst niet verwachten, maar wat extra opzoekwerk is in dit geval misschien aan te raden.