DOOM VFR

DOOM VFR

[gespeeld op HTC Vive]

De door velen verwachtte doorbraak van virtual reality is er dit jaar niet echt van gekomen. Grote uitgevers werden, al dan niet terecht, vaak als boosdoener aangewezen omdat er weinig AAA-games met VR ondersteuning uitkwamen. Bethesda heeft toch een verdienstelijke poging gedaan met de VR versies van Fallout 4 en Skyrim. De razendsnelle gameplay van DOOM was echter moeilijker rechtstreeks te porten naar VR, waarom ze dus met DOOM VFR op de proppen zijn gekomen.

DOOM VFR is niet gewoon DOOM 2016 in een virtual reality jasje. Gezien de snelheid waarmee je in dat spel van vijand naar vijand stormt zou dit zelfs de meest stabiele magen al snel doen tegenspartelen. In plaats daarvan heeft men heel wat assets uit het spel in nieuwe levels gegoten die iets speelbaarder zijn. Het blijft gelukkig echter nog altijd een spel aan hoge snelheid. Je kan je op twee manieren voortbewegen in de wereld. Kleine verplaatsingen en vijandelijk vuur ontwijken kan je door in vier richtingen te dashen. Verdere verplaatsingen kan je best via een teleportsysteem doen. Een bijkomend voordeel hiervan is dat het spel tijdens het kiezen van je bestemming in slowmotion gaat, waardoor je ook even op adem kan komen en een beetje tactisch kan nadenken over je volgende stap. Ook kan je hiermee strompelende vijanden telefraggen voor extra muntie, in plaats van de melee finishers uit het gewone spel.

Waar teleporteren in VR-games vaak gewoon beschouwd wordt als de standaard manier van bewegen, doet DOOM VFR wel zijn best om een enigszins geloofwaardige reden te geven. Je neem in het spel namelijk de rol op van een vrij anonieme werknemer van UAC wiens dag nogal bruut verstoord wordt door een aanvaring met een Pinky. Je bewustzijn wordt daarna overgedragen naar een soort robot die uitgerust is met snufjes als teleporteren en jets. Hierna moet je een vrij hopeloze missie ondernemen om de basis terug te redden van de hel-invasie.

De levels waarin je dit kan doen, lijken vaak op stukjes van levels uit DOOM zelf die je in het beste geval als samenraapsels zal herkennen, en in het ergste geval eerder op afgekeurde levels. Erg veel zijn het er ook niet, waardoor je al snel door het spel bent als je het VR schieten en bewegen een beetje onder de knie hebt. De gameplay is waarschijnlijk het beste dat je als ontwikkelaar kan overnemen uit een snelle FPS als DOOM. Je moet in beweging blijven, monsters volpompen met de bekende wapens, munitie zien te vinden, en dit alles op de nog altijd even fantastische muziek van Mick Gordon.

Naast de combat scenes en het feit dat het nog altijd behoorlijk cool is om in de iconische DOOM wereld rond te wandelen, laat het spel wel heel wat steken vallen. Zo lijken je handen niet goed overeen te komen met hoe mensen hun Vive controller vasthouden als een wapen. Ook interface handelingen voelen erg onnatuurlijk aan, zeker als je ingame handen zich in de meest onnatuurlijke bochten wringen om iets aan te duiden. Ook de compleet nutteloze minigames lijken vooral bedoeld om de spelduur nodeloos te rekken. De ontwikkelaar maakte ook de onbegrijpelijke keuze om al na een kwartiertje spelen de speler de mogelijkheid te geven om elk monster ongestoord en van dichtbij te bewonderen in een soort model viewer. De verrassing die je normaalgezien zou hebben de eerste keer dat een Cacodemon je hoofd probeert af te bijten of hoe een gigantische Cyberdemon boven je uittorent wordt zo helemaal verpest. Zo’n optie zou erg leuk zijn nadat je het spel uitgespeeld hebt, maar om je dit al in het begin te tonen is zonde. Wat niet wegneemt dat VFR de beste manier is om je favoriete monsters op de meest optimale manier te aanschouwen.

Het lijkt er dus wel op dat DOOM VFR het vooral van zijn bekende setting en voor VR behoorlijk knappe graphics moet hebben en niet zozeer van enige innovatie op het gebied van VR games. Men mag er bij id Software dan al wel wat moeite ingestoken hebben, moest dit spel zich niet in DOOM afspelen zou het een pak minder interessant zijn. De korte speelduur met toch nog nodeloze vulling en de soms onhandige controls laten zien dat ook grote studio’s nog een hele weg te gaan hebben voor ze van VR games echte AAA titels kunnen maken.