Super Mario Odyssey

Wat is het alweer lang geleden dat Mario een volwaardige verschijning maakte op een console. Begrijp ons niet verkeerd, Super Mario 3D World voor Wii U was een heel goede game, maar die ware sandbox Mario beleving is inmiddels - met Super Mario Galaxy 2 voor Wii - alweer zeven jaar uitgebleven. Na een generatie te hebben overgeslaan, springt ieders favoriete (sorry, Luigi) loodgieter opnieuw een avontuur in: Super Mario Odyssey.

Laat ons beginnen bij het verhaal. Zoals we dat inmiddels al gewend zijn, heeft prinses Peach zich wederom laten ontvoeren (misschien kan ze zich beter niet meer laten bewaken door paddenstoelen, maar dat is een heel andere discussie). Welgekende superschurk Bowser heeft de inzet van dit verhaal echter verhoogd, want hij zou meteen ook met Peach trouwen en het is aan de speler om daar een stokje voor te steken. Gauw zal je controle over Mario krijgen in het Cap Kingdom, waar hij Cappy ontmoet, een centrale handlanger die zich in Mario's diverse hoofddeksels zal verschuilen. Diverse hoofddeksels? Jazeker, je kan je tijdens dit avontuur gewoon kleden hoe je dat zelf wil. Bepaalde outfits zullen toegang bieden tot bepaalde locaties, maar los daarvan moet je van deze feature (behalve dan esthetische toegevoegde waarde) niet veel verwachten. Best jammer, aangezien The Legend of Zelda: Breath of the Wild hier wel meer rond wist te bereiken.

Maar goed, laat ons niet teveel appelen met peren vergelijken. Het verhaal zal je op zoek laten gaan naar Power Moons en, afhankelijk van de verzamelkoorts die jij als speler hebt (want je hebt ze lang niet allemaal nodig), je vijf tot tien uren zoet houden. Het vinden van deze manen gebeurt op diverse manieren: ze kunnen verborgen zijn onder de grond (en te vinden met de HD Rumble), ze kunnen verdiend worden met kleine platform-uitdagingen of achter geheime muren zitten,... Kortom: je zal op veel, heel veel verschillende manieren Power Moons verzamelen. Wat deze game echt voorbeeldig doet (en dat zetten we zeker even graag in de verf) is de post-game. Zonder er al te veel woorden aan vuil te maken, want het bespreken van hetgeen na het verhaal komt is nogal delicaat: een  echte fan of gamer heeft na het uitspelen van de game genoeg drijfveren om het spel niet onmiddellijk links te laten liggen.

Over naar Cappy, want the hat is where it's at. Mario deelt deze keer zelf immers geen meppen of schoppen meer uit; vijanden pak je deze keer aan door erop te springen of er je pet naar te gooien. Afhankelijk van het type vijand zal je dan zelfs in diens huid kruipen en over zijn vaardigheden beschikken. Dit geldt overigens niet enkel voor vijanden: wanneer je een wezen of zelfs object tegenkomt dat geen hoed draagt, is de kans steeds bestaande dat je het zelf kan worden door er je pet naar te gooien. En weet je wat? Het werkt perfect. We hebben letterlijk geen enkele keer gedacht "dit voelt toch niet zo goed aan" of "dit hadden ze eruit kunnen laten". Alles wat je overneemt lijkt erg functioneel te zijn en mogelijkheden voor verdere, diepere verkenning te creëren. De besturing voelt bovendien intuïtief aan. Neem het van ons aan: als Cappy later niet terugkeert, zal hij gemist worden. Hij geeft je tevens de mogelijkheid om met zijn tweeën te spelen, wat voor ons geen minpunt is, maar ook niet echt een pluspunt. Je verliest als hoofdspeler een belangrijke mechanic en de tweede speler krijgt eigenlijk ook geen volwaardige rol in deze game. Wat ons betreft is dit een single player game.

Enigszins storend overigens, is dat bewegingsgevoelige besturing teveel wordt aangemoedigd en zelfs wat geforceerd aanvoelt. De game wijst je er vanaf het opstarten op dat twee JoyCons de ideale manier zijn om deze game te besturen, en dat zou niet mogen zijn. Een Pro Controller is een aanschaf die gamers maken om comfortabel van een optimale speelervaring te kunnen genieten, met de optie om bewegingen eruit te houden, en dat is niet het geval. Een "draaiaanval" (waarbij Mario zijn pet rond zich laat draaien), een handige nieuwe truc in Mario’s uitgebreide assortiment, is zonder JoyCons een pak moeilijker uit te voeren. Sommige handelingen lukken zelfs enkel maar door te schudden, voornamelijk wanneer je in andere wezens kruipt. Dit bleek bij ons zelfs nog het geval nadat we Motion Controls hadden uitgeschakeld. Een verwarrende zaak, aangezien lang niet alle knoppen op de controller worden benut en er voldoende ruimte is om deze handelingen optioneel aan een knop toe te wijzen. Los van de bewegingen zit de besturing van onze superspringer wel degelijk snor (snap je hem?) en voelt het lopen, klimmen, springen en vooral zwemmen erg soepel aan. We kennen het allemaal: lekker genieten van een game, totdat je in "het water level" terechtkomt. Wel, we hebben zelden in een game met zoveel plezier een plons genomen dan in Super Mario Odyssey, mede dankzij Cappy.

De diverse werelden zien er bovendien heel gelikt en mooi uit, op enkele (meestal grassige) textures na. Licht en schaduw zorgen zoals steeds voor prachtige taferelen. De Odyssey zal je door verschillende kleurrijke werelden loodsen, waarvan het al lang onthulde Metro Kingdom met New Donk City aan het einde van het verhaal toch nog steeds de vreemde eend in de bijt is. "Gewone" mensen in een Mario game: het voelt toch wat onwennig aan. Niettemin wordt dit koninkrijk, net als alle andere Kingdoms in het spel (ondanks zelden tot nooit door een koning vertegenwoordigd te worden) vergezeld van fantastische muziek en omgevingsgeluiden. Dat is werkelijk het geval voor alle omgevingen en er werd duidelijk veel aandacht besteed aan geluidsdesign. Wanneer je in een 2D-pijp kruipt en Mario, als een ode aan de originele 8-bit game, tranformeert naar zijn oorspronkelijke zelf, dan zal de begeleidende muziek trouw mee transformeren. Ga je onder water, dan volgt de muziek jou onder water. Super Mario Odyssey is een pracht om naar te kijken, maar een mogelijks nog groter plezier om naar te luisteren. Aan het einde van ieder koninkrijk ga je een gevecht met diens baas aan, wat meestal leidt tot het inzetten van je vergaarde kennis en vaardigheid in verband met wezens die je kan overnemen. De boss fights zijn veelzijdig, net als de vijanden en hun vaardigheden, wat ervoor zorgt dat iedere aanvaring fris en innovatief aanvoelt.