ARMS

Dat Nintendo een volledig nieuw IP aan de man probeert te brengen, wordt meer en meer een zeldzame bedoening. Er worden nieuwe concepten aan oude formules toegevoegd, dat wel, maar het is van Splatoon geleden dat we mochten kennismaken met een nieuwe wereld, voorzien van compleet originele personages. ARMS is daarmee ook de eerste game die Nintendo specifiek voor Switch heeft ontwikkeld, om (naar wat de Switch beoogt) competitie en fun overal en altijd toe te laten. 

Het basisconcept: je gaat een gevecht aan, waarbij je kan kiezen uit tien personages die op de een of andere manier beschikken over uitrekbare armen. De multiplayer staat centraal en is het meest uitgebreid. We maken kennis met Grand Prix, standaardgevechten, Hoops, V-Ball, teamgevechten, Skillshot, 1-on-100, ARMS Test en een trainingmodus. Grand Prix is de standaard single player modus waarbij je de andere personages in zowel standaardgevechten als hier en daar een potje Hoops, Skillshot en/of V-Ball moet verslaan. Hoops is een basketbalvariant, V-Ball een volleybalvariant en Skillshot is een spelletje waarbij je met twee spelers rechtover elkaar staat en zoveel mogelijk punten moet behalen door doelwitten te raken.

Het is duidelijk dat deze drie spelletjes eerder bijdragen aan de fun en variatie dan aan het competitieve gehalte van deze game. Het is makkelijk om ermee aan de slag te gaan en misschien nieuwe spelers aan het spel te introduceren, maar niet erg diepgaand en bijgevolg blijven deze modi (voor ons althans) op lange termijn niet interessant. Ook de teamgevechten zijn, tenminste op 1 Switch-console, niet interessant. Ze zijn chaotisch en kunnen bijgevolg zelfs met moeite voor het plezier worden gespeeld. Bovendien moeten bij split-screen gevechten de resolutie en framerate inboeten voor het multiplayer-aspect; een fenomeen dat we niet graag zien gebeuren.

De focus ligt natuurlijk op de standaardgevechten, wat blijkt uit de diepgang die daar gelukkig wel in zit. Ieder personage is voorzien van een tweetal unieke vaardigheden en stats, die ertoe bijdragen dat daar al enige variatie in is. Wat jouw vechter echter uniek kan maken, zijn de ARMS (de naam betekent zowel armen als wapens) die je op je vechter toepast.

Elk character is standaard voorzien van drie persoonlijke ARMS, maar als je genoeg speelt kan je voor ieder character ieder wapen vrijspelen en naar hartelust aanpassen. Aan de start van een gevecht kies je dan voor beide armen een wapen waarmee je de strijd aangaat. De ARMS kunnen van licht naar zwaar gaan en over bepaalde elemental eigenschappen (vuur, bliksem, ijs,...) beschikken. Daardoor worden de mogelijkheden tot customization erg uitgebreid, waar de competitieve scène baat bij heeft.

ARMS Test en 1-on-100 zijn best leuke modi om in je eentje te spelen. ARMS Test geeft je bij ieder opeenvolgend gevecht willekeurige wapens, waarbij je zoveel mogelijk vijanden op rij moet verslaan. Dit kan best uitdagend zijn, maar de willekeur en het gebrek van een echt doel (behalve het verdienen van munten waarmee je nieuwe ARMS kan vrijspelen) maken deze modus op lange termijn minder interessant. 

Bij 1-on-100 ga je de strijd aan met 100 vijanden, die met een enkele slag uitgeschakeld kunnen worden. Het is een modus waarvan je ze wel een keer zal willen uitspelen, maar daarna wellicht niet vaak zal naar teruggrijpen. Gelukkig is deze modus niet al te makkelijk om te voltooien. De vijanden komen immers steeds met een aantal tegelijk tevoorschijn, waarbij helaas duidelijk wordt hoe lastig het is om tussen verschillende doelwitten te wisselen bij deze game. Er is wel een knop om van doelwit te veranderen, doch deze is vrij lastig geplaatst.

Over het algemeen zijn we eigenlijk niet tevreden met de benadering wat controls betreft. In handheld modus, met joy-con grip, een enkele joy-con en met pro controller speel je logischerwijs zonder beweging. Wanneer je echter enkel met twee joy-cons speelt, kan je niet vrij kiezen; je wordt gedwongen om mét beweging te spelen. Je kan het spel dus niet rustig zomaar ergens in tabletop modus spelen zonder dat je een joy-con grip mee hebt.

Tevens zijn we van mening dat bepaalde acties niet aan logische knoppen werden toegewezen, waardoor we de optie voor aanpasbare control schemes missen. Begrijp ons niet verkeerd: het is geweldig dat spelers ook bij deze game van verschillende manieren gebruik kunnen maken om het spel te spelen en de bewegingsgevoelige besturing past perfect bij deze game, maar de toewijzing van de knoppen is niet altijd even logisch en het is vreemd dat je met twee joy-cons er niet voor kan kiezen om zonder beweging te spelen.

Het leukste is eigenlijk gewoon wanneer je met een andere speler kan spelen die dezelfde besturingsmethode gebruikt en ongeveer op hetzelfde niveau speelt (dat laatste kan wel voor ieder spel gezegd worden), want de learning curve van deze game is best hoog en het verschil in besturingsmethode kan bepalend zijn. Wanneer je met iemand begint te spelen die maar gewoon met zijn/haar armen zwiert, is er aanvankelijk een grote kans dat die zo gevechten kan winnen.

Speel je vervolgens een weekje verder en hij/zij niet, is de kans al veel kleiner dat die nog wint. Dat is het leuke aan deze game: hij spreekt aan met het typische kleurrijke Nintendo-karakter, maar uiteindelijk is, zoals dat ook bijvoorbeeld bij Super Smash Bros het geval is, het compleet onder de knie krijgen van deze game best een duurzaam proces.

Dat kleurrijke is wat deze game voor vele Nintendo-gamers opnieuw charmant en aantrekkelijk zal maken. De nieuwe wereld en personages zijn typerend voor een Nintendo-franchise en passen perfect binnen de filosofie van het bedrijf, terwijl het toch nog eens iets nieuws brengt. Dat zorgt ervoor dat de graphics zeker binnen de verwachtingen valt, zeker aangezien gevechten (zelfs in split-screen) in 1080p aan 60 fps kunnen plaatsvinden. Zoals gezegd kunnen echter zowel de grafische pracht als de vloeiendheid van het beeld worden aangetast wanneer teveel spelers op eenzelfde console spelen, dat is dus een spelsituatie die we eenieder kunnen afraden.

Wat betreft audio in deze game: de main theme van deze game zal ons zeker bij blijven en kent in de bepaalde stages toepasselijke variaties, naast verschillende tracks die voor de andere stages werden ontwikkeld. Er zijn echter slechts een tiental stages en er is dus niet geweldig veel variatie in de muziek van deze game. Hoog in kwaliteit dus, maar laag in kwantiteit.

Hetzelfde kan gezegd worden over het character roster: terwijl de characters wel voldoende divers zijn, missen we toch nog wat kwantiteit. Wat dat betreft kunnen we in de toekomst nog wel positief worden verrast. Gelukkig heeft Nintendo reeds beloofd dat er gratis DLC zit aan te komen, wat zoveel inhoudt als meer personages, stages, muziek en misschien zelfs game modi. Dat impliceert niet dat deze game aanvoelt als een onvolledig product, maar wel dat er nog kosteloze toevoegingen op weg zijn die het enkel zullen verbeteren.

Tot slot moeten we nog even de variëteit aan multiplayer-mogelijkheden bespreken: vriend en vijand zullen lokaal de strijd kunnen aangaan, maar ook online. Wat dat laatste betreft zal je niet alleen met vrienden kunnen spelen, maar ook tegen wildvreemden (zoals het uiteraard hoort). De nadruk wordt gelegd op zowel ranked als party modi. Ranked zal je uiteraard enkel tegen vreemden spelen voor de faam, met oog op de absolute top.

In de party-modus zal je zowel tegen vrienden als wildvreemden kunnen spelen, en waar de controls tekort schieten, kunnen hier de mogelijkheden dan wel weer worden aangepast. Wil je enkel standaardgevechten spelen, dan kan dat. Wil je afwisselen met enkel Hoops, dan kan dat. Kortom: de online mogelijkheden zijn beter georganiseerd dan, pakweg (en verontschuldig ons alweer de vergelijking, maar ze is zo voor de hand liggend) die van Super Smash Bros. Een degelijk uitgewerkt lobbysysteem en een gebrek aan lag (naar onze ervaring althans) zorgen daarvoor.