Endless Space 2

Endless Space 2

Amplitude is een studio van amper vier jaar oud, maar op die tijd wisten ze met Endless Space en Endless Legend al heel wat fans van 4X games te bekoren. Sinds vorig jaar heeft SEGA de touwtjes in handen en nu komen de Fransen met een eerste sequel uit: Endless Space 2. Hoewel SEGA heel wat andere studio’s onder zijn hoede heeft die zich vooral op strategy games focussen, is het toch altijd een beetje bang afwachten hoe een relatief kleine onafhankelijke studio zo’n overgang verteert.

Amplitude lijkt gelukkig weinig hinder te ondervinden en bouwt stevig verder aan zijn reputatie. Het is duidelijk dat het plan niet is om een revolutie in het 4X genre te ontketenen, maar om bestaande concepten zo goed mogelijk in te vullen. Het goede nieuws is dan ook dat men hier op de meeste vlakken prima in slaagt. Het begint al met de keuze van één van de acht beschavingen die het spel rijk is. Je kan natuurlijk altijd kiezen voor de saaie, klassieke mensen. Maar waarom zou je dat doen als je ook voor een ras van ruimte-bomen kan kiezen? Of voor een groep robots die uit een andere dimensie moesten vluchten, of voor de Horatio-beschaving die bestaat uit klonen van één wel zeer ijdele persoon? Niet alleen het uiterlijk is belangrijk, maar ook de visie die elke factie heeft op het universum bepaalt hoe je ermee aan de slag kan. De ene zal puur gedreven worden door handel, de andere door wetenschap of oorlog, en de Horatio willen vooral hun eigen schoonheid delen met de rest van het universum. Wie het eerste deel van het spel speelde, zal zowel terugkomende favorieten als nieuwe beschavingen opmerken.

Nu hebben facties in 4X games altijd wel bonussen op één of meerdere vlakken, waardoor ze een klein beetje anders spelen. In Endless Space is het vaak dag en nacht verschil. Met de plantaardige Unfallen ten oorlog trekken zal volledig tegen de ideologie van hun beschaving ingaan, maar met het eeuwig hongerige en agressieve insectenras de Cravers ben je bijna verplicht om het gevecht aan te gaan met elke andere planeet die je tegenkomt. De gameplay verschilt niet door kleine bonussen of extra eenheden, maar door soms radicaal verschillende concepten. Zo zullen de meeste facties bijvoorbeeld met kolonieschepen vertrekken naar een nieuwe planeet om deze te koloniseren. Maar speel je bijvoorbeeld met Vodyanie, een ras van cyber-ruimte-zigeuners, is het vestigen van nieuwe kolonies geen punt, maar trek je gewoon rond met je vloot van het ene naar het andere zonnestelsel. Ruimtebomen daarentegen laten gewoon langzaam maar zeker hun wortels naar andere planeten groeien, en de robots van de Riftborn slaan heel het reisgebeuren gewoon over en bouwen simpelweg massaal ter plekke nieuwe robots. Daarnaast heeft elke factie een eigen verhaal, dat je in de loop van het spel afhandelt met unieke quests.

De grote verschillen maken dat Endless Space het herspelen meer dan waard is, wat geen klein bier is voor een spel in een genre waarin je tientallen uren zal moeten steken om het zelfs maar één keer uit te spelen. Ook binnen de facties zelf ben je niet altijd zeker hoe de interne machtsverhouding loopt. Elke factie heeft een aantal mogelijke politieke groeperingen die druk zullen uitoefenen en bepalen hoe flexibel je moet zijn met je plannen. Als de militaire groeperingen bijvoorbeeld sterk staan, zal dit helpen om je leger sneller op te bouwen, maar zal er ook een verwachting zijn om agressief te zijn tegenover andere beschavingen. Jouw acties hebben ook een indirecte invloed op de groei of ondergang van zo’n groepen. Zo zal een leider die veel oorlog voert, de macht van de militairen ook laten groeien, maar de kans bestaat ook dat er bij de bevolking na een tijd een oorlogsmoeheid ontstaat en dat pacifisten veel sterker komen te staan. Wat ertoe zou kunnen leiden dat een conflict toch eerder diplomatisch dan militair opgelost zal moeten worden.

Daarmee komen we wel bij de twee mindere punten van het spel. Zowel de gevechten als de diplomatie stellen teleur. Veldslagen spelen zich af zonder veel inmenging van jouw kant, buiten zorgen voor een overmacht en betere technologie is er weinig sprake van enige strategie. Dat is natuurlijk een keuze die sommige 4X games maken. De ene speler zal dit een pluspunt vinden, de andere een gemis. Het is dan wel vreemd dat er een vrij uitgebreide schip designer in het spel zit. Als men er toch voor kiest om de gevechten hands off te maken, lijkt het ook logischer om een speler gewoon te laten kiezen tussen verschillende vaste configuraties voor bepaalde rollen in een vloot.

De problemen met de diplomatie, en dan vooral hoe tegenstanders ermee omgaan zijn vervelender. Waar Endless Space 2 punten scoort met het interne politieke systeem, verliest het ze opnieuw door de saaie diplomatie tussen de onderlinge beschavingen. Hoewel er wel een redelijk aantal opties is, geven de andere facties weinig echte interactie. Ze zullen zich bij voorkeur wel houden aan de algemene opvattingen van het ras, maar zullen zelf weinig tot geen initiatief tonen of een echte kenmerkende personaliteit uitdragen. Soms gedragen ze zich zelfs zodanig bizar dat het eerder op bugs begint te lijken.

Het spel heeft voor de rest gelukkig wel meer dan genoeg sfeer. Buiten de zeer diverse beschavingen, heeft men heel wat aandacht besteed aan allerlei kleine zaken die je het gevoel geven dat je wel degelijk met jouw factie een melkweg aan het ontdekken bent. Buiten de quests die je kan uitvoeren zijn er op heel wat planeten te ontdekken die telkens met een klein verhaaltjekomen. Ook ruimtegevechten zijn, ondanks het feit dat je zelf weinig kan doen, nog altijd leuk om naar te kijken, zeker eens je met grotere vloten tegenover elkaar staat. Ook de interface verdient een pluim. Niet dat men bij Endless Space 2 het probleem heeft opgelost waarbij je als leek plots iets zou begrijpen van de tientallen knoppen en functies, maar eens je wat ervaring hebt, is het duidelijk dat er goed is nagedacht over hoe alles aan elkaar hangt en is elke optie op een logische plaats te vinden en slechts een handvol klikken verwijderd.