Mayan Death Robots: Arena

Mayan Death Robots: Arena

[geschreven door Kenneth]

De ontdekking van Amerika bracht heel wat verandering teweeg. Voordien afgezonderde beschavingen ontmoetten elkaar voor de eerste keer: de Europeanen, de Maya’s en de deelnemers aan de Mayan Death Robots Arena. Of dat is toch de geschiedenis waarvan ontwikkelaar Sileni Studios uitgaat.

Mayan Death Robots: Arena is een artilleriegame, een genre ooit grootgemaakt door het legendarische Worms. Je bestuurt een van de titulaire robots, stuk voor stuk voorzien van eigen wapens en vaardigheden. Daar zitten enkele creatieve uitspattingen tussen, zoals een robot die met stenen en bananen kan werpen, maar ook klassiekers zoals een machinegod die nucleaire bommen kan gooien. Uiterlijk vertonen ze grote verschillen, maar in de praktijk maakt je keuze van robot niet echt veel uit.

Het doel van iedere robot is namelijk hetzelfde: de power core van de vijand vernietigen. Ook de manier waarop ze dat doen loopt gelijk: door alles rondom ook te slopen. Die ‘alles rondom’ zijn in dit geval mooie landschappen en eeuwenoude tempels, bevolkt door fervent gelovige Maya’s die jou of je vijand aanbidden. Alles is mooi en kleurrijk vormgegeven en de kleine Maya’s zijn zelfs behoorlijk schattig terwijl ze over de map rondhoppen. Tegen het einde van je veldslag blijft er van zowel de setting als de inwoners weinig over.

Er zijn een tiental maps waaruit je kunt kiezen. Deze zijn op het eerste zicht allemaal op dezelfde manier opgebouwd: een core bovenaan, water onderaan en een landschap om zo snel mogelijk op te blazen. Door de inwoners en andere hazards die je kunt tegenkomen creëren de ontwikkelaars toch wat variatie. Denk maar aan een Maya-katapult die extra schade aan je core kan toebrengen, sneeuwmannen die tot leven komen en iedereen in de buurt aanvallen, enzovoort.

Je kunt iedere ronde enkele stukken land tevoorschijn toveren om ervoor te zorgen dat jij (of je core) niet de dieperik in tuimelt. Je kunt je vijand ook pesten door een groot stuk land recht voor zijn neus te plaatsen en zo zijn geplande aanval te laten ontploffen in z’n gezicht. Zulke pesterijtjes kunnen een grote grijns op je gezicht toveren wanneer ze lopen zoals je wil, of een dierlijke kreet ontlokken wanneer alles verkeerd gaat.

Je kunt spelen tegen de computer, er is zelfs een lichte campaign modus waarin je helden kunt vrijspelen en enkele grote bazen verslaan. Het verhaal is weinig hoogstaand en je moet al veel geduld hebben om door alle scenario’s te gaan, vooral omdat de computer nogal vaak lijkt vals te spelen. Je vijand slaagt erin zetten te doen waar je als speler even met de ogen gaat knipperen. Twee rondes later kan hij echter uit zichzelf de dieperik in springen, dus zo geavanceerd is de A.I. nu ook weer niet.

Mayan Death Robots: Arena biedt weinig voor mensen die liever solo spelen, maar wanneer je je aan multiplayer waagt kan het echt plezierig worden. Je kunt met twee controllers tegen elkaar spelen op hetzelfde scherm. Net zoals in de games tegen de computer lopen alle acties hier ook real-time via dezelfde timer, wat voor hilarische taferelen kan zorgen.

De game kan ook plots van doel veranderen, wanneer een oude godheid wakker wordt en beide spelers aanvalt. De game verandert dan opeens van een competitieve arena-game naar een survival-ervaring. Het zorgt voor extra spanning en is een leuke onderbreking van de standaard-actie. Leuk is ook dat je je tegenspeler ondertussen ook kunt blijven aanvallen, gewoon voor de lol.

Naast lokale multiplayer biedt Mayan Death Robots: Arena ook online multiplayer aan. Er is een matchmaking systeem voorzien, maar daar waren tijdens het testen geen tegenstanders te vinden. Online is er dus weinig leven te bespeuren, wat doet vermoeden dat dit gedeelte van Mayan Death Robots: Arena geen lang leven beschoren is.