Prey

Prey

[geschreven door Kenneth]

[gespeeld op Xbox One]

Met Prey wil Arkane Studios het immersive sim-genre nieuw leven in blazen. Dat betekent: veel vrijheid, een boeiende wereld om te verkennen en een interessant verhaal om de boel aaneen te praten. Prey werd intern beschreven als een spirituele opvolger voor het legendarische System Shock 2. Slaagt het in zijn opzet?

De naam ‘Prey’ draagt een zekere connotatie in de gameswereld. Een eerste versie werd aangekondigd in 1995. Tijdens de ontwikkeling daarvan ging zo’n beetje alles wat kon verkeerd gaan, ook daadwerkelijk verkeerd. De game die in 2006 uiteindelijk uitkwam had weinig te maken met het oorspronkelijke concept, maar was succesvol genoeg om de ontwikkeling van een sequel te garanderen.

De eerste beelden van Prey 2 waren veelbelovend, maar ook hier ging alles uiteindelijk verkeerd. Uitgever Bethesda besloot in 2013 om de game te annuleren. Het besloot de ‘Prey’-naam door te geven aan Arkane Studios, dat net de eerste Dishonored had afgewerkt. Vier jaar later, elf jaar na de release van de eerste game en 22 jaar nadat de game een eerste keer ten tonele verscheen, is hun werk compleet.

Arkane besloot onmiddellijk om komaf te maken met de setting van het originele Prey. Daar stapte je in de rol van Tommy, een Cherokee-indiaan die gewapend met een moersleutel een buitenaardse invasie weet af te weren. In deze nieuwe versie kruip je in de huid van Morgan Yu, een man of vrouw met Duits/Chinese roots die gewapend met een moersleutel een buitenaardse invasie moet afweren.

Buiten die subtiele verwijzing naar het origineel is deze Prey iets volledig anders. De aliens zijn geen vreemde mutanten met vaginadeuren meer. In plaats daarvan strijd je tegen de Typhon: een horde bloeddorstige schimmen met heel wat speciale vaardigheden. De meest originele zijn ongetwijfeld de Mimics, die de vorm kunnen aannemen van allerlei objecten in de gamewereld om je dan aan te vallen wanneer je het niet verwacht. Daarnaast heb je nog enkele grotere jongens, zoals de Phantoms, Weavers en zelfs de immense Nightmare. Wanneer die laatste voor de eerste keer verschijnt, zal je waarschijnlijk een nieuwe broek nodig hebben.

Creatief zijn de vijanden wel, maar toch mist er iets. Buiten de Mimics hebben de Typhon maar weinig persoonlijkheid. Ze wandelen, zweven of teleporteren wat rond totdat ze jou zien, om je dan als een gek aan te vallen. Hun looks zijn op het eerste zicht angstaanjagend, maar naarmate je vordert in de game geraak je soms toch de zwarte schimmen even beu. De sterkere Typhon kunnen in het begin van het spel zelfs frustrerend worden, wanneer je zonder ammo en met lage health voor een horde verse vijanden komt te staan. Dat lijkt echter een bewuste keuze te zijn van de ontwikkelaars, om zo je creativiteit aan te moedigen. Maar daarover straks meer.

Het gebrek aan DNA van de oorspronkelijke game betekent niet dat je geen invloeden van andere games kunt verwachten. Talos I, het ruimtestation waarop de actie zich afspeelt, is gedetailleerd vormgegeven in een retro deco-stijl die rechtstreeks uit de BioShock-reeks lijkt te zijn gesprongen. Het verkennen van het desolate ruimtestation smaakt soms naar Dead Space, overgoten met een System Shock-sausje. Combineer dat met wat vage echo’s van Dishonored en je hebt ongeveer een idee wat je van Prey kunt verwachten.

Prey is echter veel meer dan de som van zijn onderdelen. Talos I is een van de best gerealiseerde settings ooit in een videogame. De plek voelt echt aan, met allerlei kleine touches die de wereld tot leven brengen. Iedere persoon op Talos I heeft een naam, functie en kun je (al dan niet levend) ook in-game terugvinden. Sommigen onder hen organiseerden een potje Dungeons & Dragons toen de hel losbrak, anderen zijn gepensioneerde atleten die vol heimwee hoopten op een comeback. Tot ze door de Typhon verorberd werden, tenminste.

Het mooie is dat Arkane deze hele levende wereld voor je heeft achtergelaten, maar je nooit verplicht om iets op hun manier te doen. Er zijn heel wat verschillende manieren om je doorheen Talos I te verplaatsen. Stel: je wil een beveiligingspost binnenbreken. Je kunt voorbijwandelen en de boel negeren. Je kunt op zoek gaan naar de keycard of pascode om het slot te openen. Je kunt de ruit kapotslaan en je nerf-kruisboog gebruiken om de deur manueel te deactiveren. Je kunt jezelf transformeren in een theekopje en door een opening naar binnen rollen. Of je kunt je GLOO-kanon gebruiken om een trap te maken naar het dak, om daar een tegel te verwijderen en zo naar binnen te springen. Prey biedt je pure vrijheid en weinig uitleg. Je kunt er zelfs voor kiezen om alle map markers uit te zetten en Talos I te navigeren op basis van de seingeving en de in-game aanwijzingen. Games zoals dat worden vandaag bijna niet meer gemaakt, wat Prey tot een echte verademing maakt.

Om het verkennen toch niet te makkelijk te maken gooit Arkane met regelmaat enkele nieuwe Typhon op je pad. Ook hier komt de mogelijkheid tot creativiteit boven. Wil je een turret repareren, hacken en door het hele station meezeulen om je wat extra covering fire te geven? Dat gaat. Heb je in een telekinetische Neuromod-kracht geïnvesteerd? Til een explosief vat op en gooi het naar de vijand. Of fabriceer enkele kogels voor je shotgun, gooi er wat upgrade parts op en ga de Typhon lekker old-school van dichtbij doodschieten. Prey zegt je nooit wat je moet doen, maar het geeft je altijd heel wat opties om uit te kiezen.

Hoewel Prey in het first-person perspectief wordt gespeeld, is het first-person schieten makkelijk een van de grootste minpunten aan de game. De Typhon bewegen zich vaak te snel om effectief te kunnen neerschieten, zelfs wanneer je al enkele upgrades hebt geïnstalleerd. Wanneer je vijanden van dichtbij te lijf gaat met de moersleutel wordt je scherm soms een soepje van zwarte tentakels, terwijl je hoopt om raak te slaan. Het installeren van enkele op de Typhon gebaseerde Neuromods kan helpen, maar brengt ook een afweging met zich mee: iedere coole superkracht die je krijgt, heeft een invloed op het einde van de game.

In Prey vind je geen dialoogwiel waarop je een toon of een reactie moet aanduiden. Wat telt in Prey zijn je daden, niet je woorden. Bevrijd je enkele mensen in nood of focus je je op de echte missie? Red je een stervende wetenschapper of dood je hem en steel je zijn spullen? Zelfs kleine dingen kunnen een invloed hebben op je reis doorheen Talos I en op de conclusie daarvan.

Prey is op grafisch vlak geen hoogvlieger, maar de artstijl die de game hanteert maakt veel goed. Er zijn niet veel menselijke personages meer te vinden op Talos I en dat is maar goed ook, want deze hebben vaak last van houtigere animaties en lip-sync problemen. Het stemmenwerk is wel van hoge kwaliteit en de muziek van Mick Gordon doet veel om de grimmige sfeer aan boord van Talos I te scheppen. De game heeft weinig laadtijden, maar wanneer je op console van gebied naar gebied reist kun je algauw enkele minuten kwijtraken. Tijdens de eerste uren van de game is dit niet echt voelbaar maar eenmaal je de meeste gebieden hebt ontdekt zet het wel een domper op het reisplezier. De framerate blijft over het algemeen ook stabiel, al zijn er enkele momenten waar Arkane meer probeert te doen dan de huidige generatie consoles toelaat. Deze komen echter maar weinig voor.