Dreamfall Chapters

Dreamfall Chapters

[gespeeld op PS4]

Al na één maand wist het Noorse Red Thread Games via een Kickstarter-campagne bijna het dubbele van hun beoogde budget binnen te halen voor Dreamfall Chapters. Het Norwegian Film Institute deed nog wat meer duiten in het zakje en zo werd de game geboren. Dit story-driven avontuur kwam eerst uit op pc eind 2014, verdeeld over vijf episodes waarvan de laatste in juni 2016 verscheen. De episodes werden nu gebundeld en wij mochten de PS4-versie aan de tand voelen. Eens kijken of de game ook de consolespelers en spelers anno 2017 kan overtuigen.

Dreamfall Chapters is het vervolg op The Longest Journey en Dreamfall: The Longest Journey, waarin een zekere April Ryan kon ‘shiften’ tussen twee parallelle dimensies: Stark en Arcadia. Ook in Dreamfall Chapters bezoeken we de wetenschappelijke wereld van Stark en de magische wereld van Arcadia. Dit keer zijn er twee hoofdrolspelers. Enerzijds volgen we Zoë Castillo, een twintigjarige jongedame die zich in Europolis bevind in het jaar 2220. Anderzijds kruipen we in de huid van Kian Alvane, een Azadi-apostel en huurmoordenaar die zich bij de rebellen aangesloten heeft in een wereld waarin de spanningen tussen mensen en magische wezens hoog oplopen. Zelf hadden we de prequels niet gespeeld en ook al zijn er regelmatig referenties, toch gaf ons gebrek aan kennis geen probleem voor de beleving van de game.

Visueel is de game erg uiteenlopend. Het is misschien allemaal niet perfect, maar de omgevingen zien er omwille van de sfeer en het kleurenpallet prachtig uit. Het dystopische kleurrijke Stark waarin neon en technologie hoogtij vieren, staat in schril contrast met het grijze middeleeuwse Arcadia waarin magie niet iets is dat enkel in een sprookje bestaat. In het begin voelt het dan ook alsof je twee verschillende games aan het spelen bent, met als enige overeenkomst de manier van spelen. Dit stoort niet, integendeel, het afwisselen zorgt telkens voor een frisse wind en ten tweede maakt het je erg benieuwd naar wat de link nu juist is tussen beide dimensies. Althans voor de nieuwkomer in de reeks, degenen die de voorganger gespeeld hebben, die zijn uiteraard sneller mee.

Gelukkig speelt de game zich niet alleen in de steden af, zo kom je bijvoorbeeld ook in Storytime (droomwereld), een wetenschappelijke nederzetting en in ondergrondse gangen terecht. De visuele sfeer in de game zit steeds snor. Het verhaal komt traag op gang, maar bloeit naarmate de game vordert erg open tot een meeslepend avontuur. Niet alleen door het verhaal an sich, ook de verschillende personages en hun geloofwaardig stemmenwerk dragen hier enorm toe bij. De muziek is mee sfeerbepalend, maar niet in die mate dat je er echt warm van wordt.

Het verhaal gaat overigens geen enkel onderwerp uit de weg. Personages die verliefd zijn op hetzelfde geslacht, een stadsfeest waarin alle mensen zich zonder schroom lazarus drinken en een vluggertje langs de kant van de weg ondernemen, ook verslaving komt aan bod, alsook deportatie en volkerenmoord. Toch weten de verhaalschrijvers het allemaal niet te zwaar aan te laten voelen door gebruik van humor en erg aimabele personages. 

De game is niet zomaar point-and-click, je kan als speler vrij rondlopen en moet zo op zoek gaan naar interacties met personages en allerlei andere zaken. Of je moet op een bepaald punt komen om een event te starten. Het meeste loop je rond in Europolis en Arcadia en na enkele levels daar ken je de plaats gelukkig als je broekzak, maar voordat het zover is, zal je gebruik maken van een map (Arcadia) of elektronische stadsgidsen (Europolis). Je mag dan op de duur je weg kennen, sommige uitdagingen vertellen je niet waar je moet zijn en op zo'n momenten zal je de map dus regelmatig meermaals doorkruisen op zoek naar een clue. Dit rondlopen als een kip zonder kop voelt niet altijd even fijn aan en is gewoon ook tijdsrovend.

Niet alleen moet je soms gewoon ergens geraken, soms krijg je ook puzzels te verwerken. Spijtig genoeg bevat de game wel wat puzzels die het meer moeten hebben van trial and error of puur geluk omdat je ergens op botst, wat toch een pak minder voldoening geeft dan wanneer je iets met denkwerk hebt kunnen oplossen. Zo verdoe je soms al snel veel tijd aan iets kleins. Regelmatig zal je zaken kunnen oppikken in de game en ze op zak steken. De controls om zaken en tevens ook personages aan te wijzen werken prima met de controller en je voorraad van items doorploegen gaat ook vlotjes. Alleen is het een beetje spijtig dat je niet kan rondlopen terwijl je doorheen je voorraad gaat, dat had het nog iets vlotter gemaakt.

Buiten de puzzels zal je vooral bezig zijn met gesprekken voeren met andere personages. In deze gesprekken moet je keuzes maken die later gevolgen hebben op het verloop van het verhaal. Bij zo'n bepalende keuzes krijg je op voorhand de mogelijkheid om te kijken wat andere spelers gekozen hebben. Dit had op zich niet gemoeten, het is leuker om niet te kunnen spieken, maar het is gelukkig optioneel, dus op zich geen bezwaar. Ook krijg je op het einde van elk hoofdstuk die keerpunten nog eens te zien, samen met wat andere spelers kozen, wat op dat moment wel interessant is om te bekijken.