Mass Effect: Andromeda

Mass Effect: Andromeda

[gespeeld op Xbox One]
[geschreven door KennethDMT]

Mass Effect: Andromeda zorgt voor heel wat nieuws in de Mass Effect-reeks. Het is een nieuw begin, speelt zich af in een nieuw sterrenstelsel, met nieuwe personages en locaties, ontwikkeld door een nieuw team. Het is een sprong in het onbekende, voor zowel de ontwikkelaar als de spelers.  Is het de moeite om de sprong te maken, of blijf je beter met beide voeten op de grond?

Na Mass Effect 3 stond ontwikkelaar BioWare voor een zware taak. Het einde van die game veroorzaakte grote schokgolven, zowel in de gamewereld als erbuiten. De setting van de Mass Effect-trilogie werd effectief onbruikbaar gemaakt door de vele verschillende gevolgen die de acties van spelers konden hebben. Dus zocht ontwikkelaar BioWare naar een schone lei om opnieuw mee te beginnen.

Die vond het in onze grootste galactische buur: het Andromeda-sterrenstelsel. Onder het mom van een vreedzame ontdekkingsreis worden vier Arks volgeladen met 20.000 kolonisten. Net voor het begin van de Reaper-invasie in Mass Effect 3 vertrekken ze, om 634 jaar later te arriveren in de Heleus cluster van Andromeda. Daar blijkt algauw dat de planeten die de reizigers vooraf als mogelijke kolonies hadden aangeduid, helemaal niet zo gastvrij zijn. Je kruipt in de huid van Ryder, de Pathfinder die op zoek gaat naar een nieuwe thuis voor de mensheid en onze bondgenoten.

Bij de start van de game kun je als vanouds opnieuw je eigen personage maken. De opties in de character creator vallen echter erg tegen, met beperkte variatie in de look van je Ryder. Nieuw is wel dat je de kans krijgt om de Ryder van het andere geslacht ook te creëren: deze neemt de rol van je tweelingbroer- of zus op in het spelverloop. De Ryders worden bezield door twee stemacteurs wiens enthousiasme er vaak vanaf druipt.

In tegenstelling tot Shepard uit de originele trilogie hebben de Ryders ook veel meer een eigen persoonlijkheid. Je creatie voelt misschien minder aan als een weerspiegeling van jezelf, maar zo wordt Ryder wel veel meer een ontwikkeld personage. Kies je ervoor om na je eerste playthrough een New Game + te doen, dan kun je zelfs ervoor kiezen om als het andere deel van de tweeling te spelen. Dat voegt heel wat herspeelbaarheid toe.

Met een nieuw hoofdpersonage komt ook een volledig nieuwe supporting cast. Weg zijn de vertrouwde en geliefde gezichten uit de Melkweg, in plaats daarvan krijg je een nieuw team. Op het eerste zicht lijken veel van de teamgenoten slechte afkooksels van de squadmates die je tijdens de strijd met de Reapers hebt leren kennen. Er is een oude krogan, een asari-wetenschapper, enzovoort.

Wanneer je ze beter leert kennen besef je echter algauw hoeveel tijd en moeite BioWare heeft gespendeerd om de personages toch hun eigen identiteit te geven. In combat staan je teamgenoten hun mannetje op lagere moeilijkheden, maar functioneren ze meer als nutteloze ballast op Hardcore of Insanity. Je kunt hen ook niet langer zeggen welke powers ze op welke vijand moeten gebruiken, wat de game toch heel wat minder tactisch maakt.

Je moet de loyaliteit van je crewleden ook Mass Effect 2-gewijs verdienen, met enkele missies die makkelijk tot de hoogtepunten van de game kunnen gerekend worden. Niet ieder personage is even memorabel of aangenaam: van Liam wordt het je vergeven indien je zijn bestaan af en toe vergeet, Peebee haalt de ene domme stunt na de andere uit en ieder gesprek met Cora gaat opeens over haar tijd bij de asari. Om hun slechte smaak door te spoelen heb je echter genoeg personages die wél een positieve indruk nalaten en met opgeheven hoofd tot het Mass Effect squadmate-pantheon kunnen toetreden.

Naast je teamgenoten zijn ook nog een hele hoop andere bewoners van Andromeda te vinden. Ook bij hen zijn de effecten van de erg beperkte character creator voelbaar: ieder personage lijkt op elkaar. Alle asari gebruiken dezelfde gezichtsstructuur, iedere angara ziet er exact hetzelfde uit en de mensen hebben te vaak doodse uitdrukkingen en glazige ogen. De krakkemikkige animaties waarmee ze tot leven worden gebracht dragen verder bij aan de gebrekkige presentatie. De meest recente patch heeft veel gedaan om die problemen al deels te verhelpen, maar ideaal is het zeker niet. De vijanden vallen ook tegen, met name de grote slechte kett. Die voelen initieel als een echte dreiging aan, maar vervallen naar het einde van de game in een soort cartoon-slechterik.

De lelijke personages worden gecontrasteerd door de mooie vormgeving. De Frostbite 3-engine zorgt voor enkele mooie taferelen. Iedere wereld krijgt zijn eigen identiteit, van een rondrit op een vernietigde planeet met een lage atmosfeer tot de giftige moerassen van Kadara. Je schip is een staaltje wondermooi design, waar je gauw enkele minuten kunt naar kijken terwijl je ieder detail in je opneemt.

De werelden mogen er echter mooi uitzien, maar BioWare maakt er op de verkeerde manier gebruik van. Tijdens de ontwikkeling van Mass Effect: Andromeda stonden de woorden “verkennen” en “vrijheid” als eerste in het PR-woordenboek. Die twee termen zijn echter bedrieglijk. Er zijn een handjevol planeten waarop je kunt landen in Andromeda. Je krijgt de Nomad, een herdesign van de Mako-rover uit het oorspronkelijke Mass Effect, om de onherbergzame planeten vlotter te doorkruisen. Deze zijn van indrukwekkende grootte, zeker de eerste paar uren. Daarna valt het doek weg en besef je hoe leeg en mechanisch de “open wereld” eigenlijk maar is.

Er zijn honderd-en-een dingen die je kunt doen terwijl je het planetair landschap doorkruist, maar 95% ervan zijn oppervlakkig, nutteloos en tijdrovend. Van verkennen is ook weinig sprake: alle locaties die je kunt ontdekken, staan immers op voorhand al aangeduid op je landkaart.

Door sidequests te vervolledigen kun je de Heleus-planeten opnieuw leefbaar maken, maar echt leven doen ze nooit. Nooit krijg je het gevoel dat je iets voor de eerste keer ziet. Om de zoveel minuten stuit je opnieuw op een kamp vol vijanden, die gewoon zitten te wachten tot je hen komt uitroeien. Het zorgt voor een steriele, vaak oninteressante spelervaring.

De open wereld vormt een groot contrast met de keren wanneer Mass Effect: Andromeda teruggrijpt naar de missiestijl van Mass Effect 2 en 3. Deze ‘priority missions’ zijn enkele van de beste dingen die de reeks te bieden heeft, met spannende combat encounters en enkele spectaculaire momenten. Deze zijn echter een te klein onderdeel van het totaalpakket: BioWare opteerde bij de ontwikkeling van Andromeda duidelijk voor kwantiteit boven kwaliteit.

Mass Effect: Andromeda heeft weinig respect voor je tijd. Het kan een goeie 80 uur duren vooraleer je de game uitspeelt, maar slechts enkele van die uren zijn memorabel. Heel wat sidequests verwachten dat je de hele map doorkruist om je volgende doelwit te vinden, om daarna terug te keren naar je oorspronkelijke locatie. Je kunt gebruikmaken van fast travel-punten om het proces wat sneller te doen verlopen, maar die punten moet je eerst ook vrijspelen door de Nomad er naartoe te navigeren.

Erger nog zijn de missies die je van planeet naar planeet sturen. Dat doe je door middel van de Galaxy Map aan boord van je schip. Weg zijn de minigames waarin je je schip van systeem naar systeem manoeuvreert: in plaats daarvan speelt de game een cutscene vanuit het oogpunt van het schip, iedere keer je naar een andere planeet reist. Het is cool voor de eerste tien minuten, maar na enkele uren zou je bijna willen dat de Reapers uit Mass Effect 3 terugkeren. De laatste nieuwe patch voegde gelukkig een skip-functie toe, waardoor je toch een deel van de lange ruimtereizen kan overslaan.

Mass Effect: Andromeda werd voornamelijk ontwikkeld door het team dat eerder de multiplayer van Mass Effect 3 voor zijn rekening nam. Combat was dan ook een grote focus tijdens het ontwikkelen van Andromeda. Dat heeft geloond, want het vechten is makkelijk een van de beste aspecten in Andromeda. Je bent veel mobieler dan vroeger, dankzij de jump jet en ontwijkingsmoves waarvan je gebruik kunt maken.

Weg is het klassensysteem uit de trilogie. In plaats daarvan kan Ryder punten investeren in alle mogelijke skills, om die te gebruiken hoe je wil. Door middel van het favorites-menu kun je snel wisselen tussen verschillende sets krachten. Hierdoor kun je veel tactischer nadenken hoe je ieder type tegenstrever te lijf wil gaan. De vijanden zijn, op hun beurt, veel agressiever en proberen je actief te flanken.

Dat vertaalt zich ook naar de multiplayer. Deze is snel, hectisch en vaak weinig vergevingsgezind. De vijf rondes survival in Mass Effect 3 werden verlengd naar zeven rondes, waardoor je langer alert moet blijven en zuiniger zijn met je consumables. Wanneer de game geen last heeft van verbindingsproblemen is het een waar plezier om te spelen, maar slechte verbindingen met de server gooien veel te vaak roet in het eten.