1-2-Switch

1-2-Switch

De Nintendo Switch lanceerde op 3 maart samen met een handvol titels, waaronder 1-2-Switch: een soort party-/introductiesoftware die tentoonstelt wat de joycons zoal kunnen en hoe magisch het is om je console overal mee te kunnen nemen. Zoals Wii Sports en Nintendoland dat de voorgaande generaties deden, is 1-2-Switch dus een demonstratie van de mogelijkheden van deze nieuwe console.

In totaal telt 1-2-Switch 28 minigames, waarvan ons bij het opstarten wordt gezegd dat we ze zullen spelen zonder naar het scherm te kijken. Niet al deze spelletjes zijn vanaf het begin beschikbaar, dus spelers worden uitgenodigd om verschillende zaken uit te testen. Op die manier speel je ook die minigames waarvan je eigenlijk onmiddellijk dacht "dat zie ik mezelf nooit opstarten". Zo bijvoorbeeld "Zen", waarbij we twee spelers tegenover elkaar moesten zetten om in ware yoga-stijl zo goed mogelijk in een bepaalde positie stil te blijven staan of zitten. Positief is dat je zo enkele games tenminste uitprobeert in plaats van het bij je vooroordelen te laten, maar spijtig genoeg worden deze vooroordelen veelal bevestigd door de daadwerkelijke ervaring, al zijn er uitzonderingen.

Een aantal games zoals "Treasure Chest", "Wizard", het inmiddels alom bekende "Milk" en meer waren qua gameplay perfect mogelijk geweest op de Wii, maar vinden toch hun plaats in deze 1-2-Switch. De joycons worden hier gebruikt om hun bewegingsmogelijkheden weer te geven, soms op erg bizarre manieren. En bizar is deze game in al zijn aspecten: een minigame wordt immers niet uitgelegd aan de hand van een tekst, maar een filmpje waarin twee zeer gemotiveerde gamers uitbeelden wat ons ondertussen wordt verteld. Het is een keer iets anders, dat moet gezegd, maar helaas weten niet alle minigames zich goed uitgelegd te krijgen. Bovendien is het niet praktisch dat je steeds moet kunnen horen wat er wordt gezegd, dus op een echt feestje zal je deze game niet moeten bovenhalen. Op veel andere plaatsen echter wel, aangezien de Switch zich voor dit soort partyconcept op zich wel vrij goed leent. De volume-output van het toestel is bovendien lang niet slecht, al zal je het in lawaaierige omgevingen toch wel snel lastig zijn om de regels aan iedereen uitgelegd te krijgen.

Uit de 28 minigames springen er een handvol wel uit, veelal die games die iets nieuws te introduceren hebben: de HD Rumble. Zo tellen beide spelers in Ball Count het aantal balletjes dat in hun joycons werd verstopt. Het is iets dat je moet uitgetest hebben om te begrijpen, maar de HD Rumble is effectief vernieuwend en verbluffend. Ook Safe Crack, waarbij spelers moeten draaien met de joycon alsof het een kluis is, om deze zo snel mogelijk te openen, maakt op een frisse manier gebruik van de gevoelige rumblefunctie. Quick Draw (en diens variant, Fake Draw) zijn geschikt als competitieve spelletjes, waarin twee spelers in ware western-stijl een duel moeten uitvoeren. Daarbij moeten ze op het juiste signaal allebei de joycon naar voor richten en op ZR/ZL (de triggerknop) duwen om te vuren. Spannend, verslavend en zelfs vernieuwend, het soort minigame dat er meer had mogen in zitten. Zo laat 1-2-Switch ons ook wel boksen, zwaardvechten en vlaggetjes omhoog steken, maar veel meer competitiviteit zit er niet in. Veel van de andere spelletjes hebben immers een (te) hoge random factor, waarbij niet duidelijk is op welke criteria het spel zich precies baseert om een winnaar uit te kiezen: een catwalk-minigame, een danswedstrijd,... Daarom wordt het moeilijk om later naar deze spelletjes terug te grijpen.

Het spel telt twee modi: Shuffle (waarbij logischerwijs de spelletjes in een willekeurige volgorde worden gespeeld, voor wie geen zin heeft om te kiezen) en een team battle modus "voor tot twintig spelers". Nou ja, ieder spel kan je met zoveel spelen als je wil wanneer je afwisselt. Wat de willekeur van overwinningen betreft spant deze teammodus absoluut de kroon, tot frustratie van mensen die dit spel effectief willen spelen om te winnen. Het is immers de bedoeling dat twee teams een pad van een aantal vakjes bewandelen. Bij iedere minigame kiest elk team dan welke speler naar voor zal treden om tegen de andere te spelen. De winnaar mag dan aan een rad draaien om te bepalen hoeveel vakjes diens team vooruit mag gaan. Tenzij je de "Switch" raakt in plaats van een getal, want dan mag het andere (verliezende) team in jouw plaats vooruit gaan. Oké, het is een partygame, maar dit wordt minder leuk wanneer deze situatie zich meermaals voordoet. Onderstaande screenshot toont hoe een team met drie overwinningen kon winnen van een team dat er negen had. Feest!

De 28 minigames van 1-2-Switch worden niet op een andere manier voorgesteld in de vorm van een of andere leuke, unieke spelmodus, wat best jammer is. De spelletjes zijn individueel wel leuk, maar niet echt diepgaand. De diepgang die ze missen, in combinatie met het geheel dat niet veel om het lijf heeft, zorgen dat deze titel wellicht geen partygame voor de lange termijn zal blijven.