Tom Clancy's Ghost Recon Wildlands

Tom Clancy's Ghost Recon Wildlands

[gespeeld op PS4]

Het was al van 2012 geleden dat we een nieuwe Ghost Recon in handen kregen, als we even de free-to-play variant uit 2014 (zonder verhaal) uit het oog verliezen. In 2017 is het team terug met Ghost Recon Wildlands, in een volledig open wereld.

Met Ghost Recon Wildlands verlaat ontwikkelaar Ubisoft Paris de toekomst-setting en keert men terug naar de hedendaagse tijd. We reizen daarvoor naar Bolivië, dat ondertussen een volledige drugsstaat is geworden onder leiding van een wreed kartel. Het is zelfs een deal tussen de president en het kartel in ruil voor het "vredige" leventje dat de burgers nu ervaren, zolang het kartel mag doen en laten wat het wil.

Drugs leidt tot export en dus problemen in de Verenigde Staten, net de reden waarom je uitgestuurd wordt om El Sueño, de grote baas van het Santa Blanca-kartel, uit te schakelen. Onder leiding van CIA-agente Karen Bowman moet je met zijn (maximaal) vieren een heel netwerk aan boefjes en criminelen platleggen, in de hoop zo meer te weten te komen over El Sueño. Hoe je dit doet, is volledig aan jou.

Het verhaal wordt vooral verteld aan de hand van audioboodschappen of via een Satcom (een foto met wat audiotekst), een beetje zoals bij The Division. Verwacht dus geen overvloed aan intrigerende cutscenes, toch wel een gemis en een reden waarom je (wederom net zoals bij The Division) weinig band creëert met de personages en het verhaal (ondanks een heel stoere intro rond El Sueño).  

Ondanks de mooi opgebouwde antagonist ben je al snel naamloze onderbazen en handlangers aan het verschalken zonder dat je er echt veel bij nadenkt, zelfs niet als je alle nodige documentjes nog gaat verzamelen (een randactiviteit) om meer te weten te komen. Het einde is ook wat anticlimactisch, al kan je misschien nog verder spelen voor het alternatieve einde in de hoop zo meer verhaalvoldoening te krijgen. Een gemiste kans gezien de achtergrond en de mogelijkheid om El Sueño als een koele kikker-variant van Vaas neer te zetten of iets dergelijks.

In elk geval, hoe je het kartel vernietigt, hangt grotendeels van je eigen keuzes af. Je bepaalt zelf welke provincies je eerst aanpakt en welk aspect van het kartel je daarmee doet aftakelen (invloed, productie, veiligheid en smokkel). Elk klein puzzelstukje levert meer kennis en toegang op naar een groter puzzelstukje en eenmaal je er genoeg hebt verzameld, komen de grote kleppers tevoorschijn, de poort naar de baas van het Santa Blanca-kartel. Jammer is dat de missies al snel in een vaste reeks type-opdrachten vervallen waardoor deze structuur op de duur een beetje verveelt - al blijft de gameplay wel overeind.

Als we het over de "singleplayer" hebben (met name alleen spelen samen met 3 AI-spelers): je teamgenoten kunnen wel tegen een stootje en hoeven niet elke paar seconden gered te worden. Ze weten hun wapens ook deftig in te zetten en beseffen snel dat ze in een voertuig moeten stappen. Als je zelf het loodje legt, kunnen ze soms iets trager zijn en afhankelijk van je positie kan het soms zelfs gebeuren dat je niet gered zal worden. Wie toch liever de baas is, kan commando's geven en die worden getrouw opgevolgd. Jammer is wel dat je meteen telkens je volledige team een bevel geeft en niet per persoon tactische keuzes kan meegeven, wat het strategische element toch een beetje afzwakt. 

Rebellen zijn uiteraard ook in te zetten, maar die moet je eerst voor je winnen door opdrachten uit te voeren. Ook informatie over vijanden, over documenten, skill points, wapens en dergelijke worden via zoekopdrachten of via aanvallen vergaard. Je zal dus sowieso op zoek kunnen gaan naar kisten, mapjes en dergelijke, een hele waaier aan collectibles. Ook resources zijn te verzamelen op deze wijze, al heb je ook grootschaligere missies waarbij je konvooien, helikopers en dergelijke moet overmeesteren om zo meteen een hele grote lading grondstoffen te verkrijgen, waardoor je weer skills kan activeren.

De game blinkt qua gameplay echter vooral uit als je met 4 menselijke spelers kan ronddwalen. Nog altijd kan iedereen gaan en staan waar 'ie wil, maar samen sta je wel sterker en het gevoel van een volledig kamp leeg te halen zonder ooit gezien te worden of op een tactisch slimme manier. Snipers uitschakelen, alarm kapot schieten, generator uitschakelen, vuurpijl of afleidingssignaal creëren en vervolgens anderen die de laatste vijandjes een kogel door het hoofd knallen, het voelt enorm goed aan als je het kan uitvoeren. Zoniet is er toch nog altijd de chaos van de confrontatie en het gebrul door de microfoon van wie wat nu net zal doen, zeker aangezien de vijand wel raak schiet en je niet bijster veel kogels moet incasseren om weer een vloertapijt te zijn. Speel je slechts met 2 of 3 menselijke spelers, dan wordt het misschien zelfs nog wat spannender, dus je bepaalt zelf wel hoe je het aanpakt. Een pure gung ho-aanpak is echter niet aan te raden, dus als je met zo'n lefgozer in het team zit, laat hem maar gaan en negeer hem als hij onvermijdelijk en onverbiddelijk neergehaald wordt. There is no I in team, people.

Qua wapens en onderdelen zit Ghost Recon: Wildlands meer dan goed. Je zal soms wel goed moeten gaan zoeken om dat onderdeel te vinden dat je graag wil, maar variatie heb je zeker. Voertuigen zijn er ook in allerlei vormen en varianten, maar de besturing is in het begin niet altijd even vlot te noemen en vergt een zekere gewenning. Gelukkig kunnen de meeste voertuigen ook wel tegen een (onrealistisch) stootje en kan je soms zelf een berg gewoon afdonderen met je wagen om beneden gewoon poeslief de baan weer op te draaien. 

De spelwereld is in elk geval enorm. Je gaat en staat waar je wil en je loopt, rijdt en vliegt zoals je zelf wil. De wereld is ook goed gevuld en houdt je ook meer dan bezig, ook qua variatie, gaande van velden, dorpen, bergen, zandvlaktes, jungles, ....  Visueel ziet alles er deftig uit, maar de PS4-versie kan natuurlijk niet op tegen de pc-versie (die we tijdens de bèta hebben uitgeprobeerd). Qua detail is alles aanwezig en de regeneffecten zijn ook mooi meegenomen, net zoals de mist. Soms merk je wel pop-in als je even een drone of verrekijker hebt gebruikt en die wegstopt, maar dat element was niet meteen storend te noemen. De wapens klinken ook zeer realistisch, de voertuigen zoals het hoort en qua muziek mag je vooral met praatprogramma's en typisch Zuid-Amerikaanse deuntjes rondrijden.

Narco Road (DLC)

Met Ghost Recon Wildlands - Narco Road keren we terug naar Boilvia en dit met een nieuwe opdracht. We openen namelijk de jacht op El Invisible en zijn bende. Om aan de leider te geraken, moet je jezelf opwerken doorheen hun ranken en dit doe je bij drie verschillende onderbazen. Hierbij moet je werken aan je populairiteit (volgers op sociale media) en opdrachten voor hun uitvoeren - je bent namelijk undercover. Op deze manier win je hun vertrouwen en kom je meer informatie te weten over El Invisible. De opdracht is verspreid over vijftien verschillende missies en houd je een goede 6-7 uur zoet. Eenmaal je de verschillende opdrachten tot een goed einde weet te brengen, heb je natuurlijk de nieuwe collectables, zijmissies en uitdagingen die hun intrede maken. Van de verhaalmissies waren we nu niet meteen een grote fan. Na de eerste baas te verslaan, hadden we het wel al een beetje gezien, aangezien het weer diezelfde herhaling wordt onder de missies die we reeds ook in de originele titel hadden aangehaald. Ook krijg je de map op een kleinere schaal aangeboden, waardoor de diversiteit in omgevingen wegvalt.

De uitbreiding focust vooral op een aantal voertuigen, waarvan je enkele nieuwe in de DLC terugvindt: namelijk de buggy, low rider, gepimpte wagens en een monster truck. De verschillende uitdagingen vind je terug in de spelwereld onder drift- en jump mogelijkheden, maar je kan ook stunten met een vliegtuig. Je stats wordt telkens bijgehouden en zodat je de beste scores kan verbeteren. Spijtig genoeg is de besturing van de voertuigen niet verbeterd. De handling is nu niet meteen de beste in Ghost Recon Wildland en het is nogal raar om dan een uitbreiding te krijgen die zich eigenlijk vooral richt op voertuigen. De nieuwe voertuigen halen namelijk makkelijk flinke snelheden (met behulp van Nitro), maar bij een kleine fout wordt dit harder afgestraft dan normaal.

Daarnaast krijg je ook nieuwe wapens en krijg je de mogelijkheid om je personage aan te passen met nieuwe kostuums. In Narco Road start je trouwens met een gloednieuw personage. Zeg dus vaarwel tegen je strijdmakker uit de orginele, want je krijgt een nieuwe in de plek die meteen level 20 is. Ook zijn een pak van de vaardigheden reeds ingevuld en vrijgespeeld. De rest mag je zelf aanvullen. Waarom de ontwikkelaar dit doet, is voor ons een raadsel, maar we hadden toch wel ons origineel personage overgebracht, want ook je wapenarsenaal moet je weer van de grond af opbouwen. Verder zeg je ook best vaarwel tegen je team, want je gaat helemaal alleen aan de slag.

Conclusie

Met Ghost Recon Wildlands - Narco Road slaagt Ubisoft in onze ogen de bal mis. Men had met Ghost Recon Wildlands een goeie basis waar men enkele struikelpunten kon wegwerken. Spijtig genoeg legt men met de uitbreiding de aandacht op net een van de negatieve punten en krijg je met de missies ook weer hetzelfde repetitieve gevoel. Hopelijk weet men met de volgende uitbreidingen wel raak te slaan.