Tales of Berseria

Tales of Berseria

[gespeeld op PS4]

Enkele maanden terug kwam eindelijk Final Fantasy XV uit, een serie waar fans jaren op moeten wachten vooraleer ze aan een nieuw avontuur kunnen beginnen. Namco daarentegen heeft met hun Tales of-serie een vaster stramien van releases die zich vlotjes aan het verder zetten is. Zo is Tales of Link uitgekomen op de smartphones en is het nu terug aan de beurt aan de consoles. Tales of Berseria pakt enkele dingen iets anders aan dan men gewend is en het zorgt zo voor wat frisse wind in een reeks die zich verder vasthoudt aan de Japanse RPG tradities.

Om eens een verandering in personages te hebben, speel je in Berseria voor de eerste keer met een vrouwelijk personage genaamd Velvet. De game begint vanaf de eerste minuut al erg donker, waar een kleine Velvet en haar broertje gered worden door hun schoonbroer Artorius tijdens de Scarlet Night. Dat is eennacht waar alle demonen losbarsten en zoveel mogelijk levens nemen, waaronder ook de zus van Velvet. Na deze tragedie gaan de jaren verder en zorgt Velvet voor haar zwakke broertje samen met Artorius, hopend om toch nog een gelukkig leven te leiden.

Helaas voor haar komt de Scarlet Night terug en leidt het naar nog meer verliezen voor haar. De nacht maakt haar ook in een halve demon en na onwetend de populatie van haar eigen dorp uit te moorden, wordt ze opgesloten in een gevangenis. Nu wordt Velvet gedreven door woede en een zin naar wraak voor diegene die hier verantwoordelijk voor is en wil ze uitbreken in een wijde wereld die voor haar volledig omgedraaid is en nu geleid wordt door de persoon die ze het meest haat.

In tegenstelling tot andere Tales of-games speel je hier niet de grote held, maar meer een anti-held. Jouw doel is om de personen die nu het goede vertegenwoordigen van de macht te verdrijven. Samen met een bende kameraden die je onderweg oppikt, moet je heel de gemeenschap dus goed doorheen schudden. Je kameraden zijn ook enkele van de beste zijpersonages uit de serie. Elk met hun eigen verhaal, visie in het leven en elk een heel andere mentaliteit, wat dus ook weer wat vernieuwing uitstraalt ten opzichte van vorige games. Elk personage kun je ook van uiterlijk wat aanpassen. Andere kledij, een andere haardos of een hoed of accessoire geven is een leuk extraatje naast de normale boosts in uitrusting en levels.

Deze donkerdere vibe in het verhaal helpt om meer unieke verhalen en personages te introduceren. Sommige van je metgezellen mogen elkaar niet, of zijn enkel mee om hun eigen doel te kunnen bereiken. Soms zijn er zelfs conflicten tussen je metgezellen, en dit alles zorgt ervoor dat er meer emotie ten tonele komt en doet je afvragen of wat je nu doet eigenlijk wel goed of slecht is.

Niet alleen de personages hebben een aanpassing gehad. Ook de combat heeft vernieuwingen ondergaan om het verhaal meer gevoel te geven. Als je nu een speciale aanval wilt lanceren, moet je rekening houden met een ‘Soul’ balk. Dit is een serie van vijf puntjes die groeien naarmate je de zwaktes van een vijand uitbuit, of verdwijnen als de vijand jou steeds maar weer goed kan raken. Om deze balk te controleren zul je dus zowel offensief als defensief op je hoede moeten blijven en dit zorgt ervoor dat de combat minder button bashy is dan vroeger en een meer tactische aanpak vraagt.

Aanvallen en combo’s aan elkaar rijgen is nog nooit zo soepel geweest als in deze game. Iedere actieknop kun je naar wens aanpassen en daarom is simpelweg X spammen wat uit den boze geworden, tenzij je direct je soul balk kwijt wilt spelen en je zo wil openstellen voor de aanvallen van de vijand. Als je alles wat op peil houdt, kun je ook Blast Attacks doen: specialere aanvallen met een klein tussenfilmpje die veel schade doen, en ook een deel van de Soul balk vereisen. Soms is het inplannen van deze aanvallen wel vereist, zeker in langere gevechten.

Met dit nieuwe combat systeem en prachtig uitgewerkte personages, moeten we met spijt in het hart meedelen dat de grafische kant van het verhaal stilaan verouderd geraakt. Nog steeds is de anime stijl erg mooi om te zien en vooral de animaties en personages zijn goed uitgewerkt, maar plaatsen zoals grotten of kerkers lijken leeg, kaal en allemaal gekopieerd om het toch maar groter te doen lijken. Wat nog meer stoort als je veel te eenvoudige puzzels moet oplossen en ziet dat je heel de grot mag teruglopen om iets te activeren. Sommige stukjes zagen er ook gewoon ruw uit, en daar vooral merk je dat het tijd wordt dat Namco volledig afstapt van PS3 releasesin Japan, om zich zo te focussen op de huidige consoles.

Al is het op sommige plaatsjes gedateerd, de uitgestrekte landschappen zijn nog steeds erg mooi en het detail in de uitdrukkingen van gezichten is dankzij de anime-stijl perfect om zelfs zonder tekst te zien hoe ze zich voelen. Ook is deze game volledig in het Japans speelbaar naast de Engelse versie. Beide talen hebben een perfect gekozen voice cast die goed aanleunt bij de personages die de game naar voor wil brengen.