Resident Evil VII: Biohazard

Resident Evil VII: Biohazard

[Gespeeld op PS4]

Als fan van games van de oude stempel hebben we altijd nostalgisch teruggekeken naar de eerste Resident Evil game die ons bij de keel greep en op het puntje van onze stoel zette gedurende het hele bloedstollende avontuur. Stel je voor dat er een hedendaagse game was die gebaseerd is op Resident Evil 1 en dezelfde bloedstollende belevenis kan bieden, hoe geweldig zou dat zijn? Goed nieuws, je hoeft het je niet meer voor te stellen. Resident Evil 7 is hier en het is alles waar de fans van het eerste uur naar hunkerden. We kropen als zombies achter onze console en dompelden ons onder in Resident Evil 7.

Wie enkel de recente Resident Evil games heeft gespeeld, heeft waarschijnlijk een vertekend beeld van waar de franchise nu écht om gesmaakt wordt. De recente games waren nogal “over-the-top” en leuk voor de op actie beluste shooterfans onder ons, maar dat was nooit de charme van de franchise. De spanning die in de eerste game werd gecreëerd door opgesloten te worden in een huis, terwijl je wordt opgejaagd door monsters met amper munitie voorhanden om je te verdedigen, dát is de echte kracht van Resident Evil. Combat, puzzle solving, exploration, inventory management en natuurlijk een extra grote portie survival; alle elementen die toendertijd zoveel gamerharten veroverden, zijn terug van de partij in Resident Evil VII en de verhouding is deze keer ideaal. De combat overschaduwt niet langer alle andere kenmerken, zoals dat wel was in pakweg Resident Evil 5. Survival is terug de rode draad doorheen de game en dat is precies waar de fans even hard naar snakten als een zombie naar hersenen.

In het begin van de game zoekt Ethan - het personage dat je onder de knoppen krijgt - de ingang van een eng huis in de hoop om zijn vermiste vrouw terug te vinden. Deze intro zet meteen al de toon voor de rest van de game; puzzle solving gecombineerd met een enerverende, ongemakkelijke sfeer. De sfeer in Resident Evil 7 is perfect en is te vergelijken met Outlast en P.T. Uiteraard zijn er lekkende kranen in een donkere hal, uiteraard zijn er telefonen die op de meest enerverende momenten afgaan en uiteraard zijn er piepende deuren die uit zichzelf opengaan. Ook meteen een tip van onzentwege; zet je gsm op stil als je speelt. Zelden zijn we zo geschrokken als toen we met open mond door een stille donkere gang liepen, enkel gewapend met een zaklamp, toen plots onze telefoon afging. 

Resident Evil VII is eng op de manier zoals het hoort; niet met goedkope jumpscares, maar wel met een sfeer die ervoor zorgt dat je met ingehouden adem voorbij elk hoekje kijkt. Er zijn heel wat dingen die bijdragen aan deze sfeer. Zo is de plaats in je inventory gering, de beschikbare munitie nog geringer, zijn er puzzels om op te lossen die ook backtracking vragen (terugkeren naar eerder bezocht ruimtes in het huis) en word je ook nog eens opgejaagd door allerlei vijanden die je op de meest lugubere wijzen koud willen maken. Het is daarom ook van het grootste belang om alles goed te inspecteren. Overal zijn er objecten te vinden die mogelijks later je leven kunnen redden. Sommige objecten lijken op het eerste zicht volslagen nutteloos, maar kunnen later de sleutel zijn tot een belangrijke puzzel.​

Als je de game speelt zoals het bedoeld is, ken je binnenkort alle geheimen van het huis. Zo is het bijvoorbeeld een goed idee om extra sleutels te zoeken, zodat je snellere wegen kan vinden naar de saferooms (waar je wat dingen kan stockeren en je progressie kan opslaan). Ook zijn er optionele wapens te ontgrendelen die het verdere verloop van het spel heel wat aangenamer kunnen maken (een shotgun is immers net dat tikkeltje indrukwekkender dan een zielig pistooltje) en dus loont het effectief de moeite om niet te rushen, maar wel om elk kamertje binnenstebuiten te keren. Het gevecht aangaan blijft echter meestal een last resort en vaak is het een beter idee om confrontaties uit de weg te gaan. Het is vooral tijdens deze extreme spelletjes hide-and-seek dat je de adem zal inhouden. Ook de prima graphics dragen bij aan de indrukwekkende sfeer. De game is doorgaans nogal donker, maar de belichting komt erg mooi tot zijn recht en maakt het geheel af.

Enkel de sfeer zorgt er al voor dat je zo nieuwsgierig wordt dat je de game zo snel mogelijk wil uitspelen, maar het verhaal doorheen de game draagt daar zeker ook aan bij. Er gebeuren zoveel verknipte dingen in het huis waar je een antwoord op wil. In principe is het een op zichzelf staand verhaal dat ook door nieuwe spelers begrepen kan worden, maar er zijn ook genoeg referenties naar de Resident Evil backstory waar de fans van zullen smullen.

Het moge duidelijk zijn dat we erg enthousiast zijn over de richting die Resident Evil 7 heeft gekozen, maar niemand/niets is perfect en bovengenoemde game dus ook niet. Zo vonden we de boss battles nogal hevig gebaseerd op trial-and-error. Bij deze battles is het namelijk vaak de bedoeling om gebruik te maken van de omgeving om het gevecht te winnen en het kan je een paar beurten kosten om het juiste item te vinden dat je nu precies moet gebruiken om het gevecht te winnen.

Uiteraard kan je het niet over Resident Evil 7 hebben zonder het over de PlayStation VR te hebben. De game is namelijk volledig speelbaar op PlayStation's nieuwste apparaat en dat is heel wat. Helaas hebben we de game zelf niet kunnen ervaren in virtual reality, maar we kunnen ons de bedrukkend intense ervaring levendig voorstellen. Als iemand je dan op de schouder tikt, dan heb je het wel even gehad met virtual reality.