Gravity Rush 2

Gravity Rush doet ons zweven

[gespeeld op PS4]

De eerste Gravity Rush was één van de betere games op de PS Vita, althans daar zweren toch velen bij. Al was de game niet voor iedereen weggelegd, maar uitzonderingen moeten er zijn. De game wist best goed te scoren en dan is het ook niet abnormaal dat SIE Japan Studio ons een vervolg brengt. We mochten nummertje 2 aan een test onderwerpen, dus we vlogen er dan maar meteen in.

Net zoals in de vorige game kruipen we in de huid van Kat. Ze is in een gravity storm terechtgekomen en zo samen met Syd in de Banga-vestiging verzeild geraakt. Ze hebben geen idee hoe ze terug naar Hekseville kunnen keren (haar woonplaats in de vorige game). Ook hebben ze geen flauw benul waar Dusty (de kat die haar gravity-krachten geeft) en Raven (ook een gravity shifter) zich bevinden. Aan het hoofd van de vestiging staat Lisa. Door haar wordt Kat met Syd in een mijn gedropt waar ze zoveel mogelijk Ore moeten ophalen. Lisa verkoopt vervolgens de Ore door en zo kan Banga en al diens inwoners overleven. Onder het motto “a lazy worker is a hungry worker” slooft iedereen zich uit in Banga en dus probeert ook Kat haar beste beentje voor te zetten. Natuurijk gaat alles niet zoals het zou moeten en komen er al snel Nevi - monsterachtige wezens - en andere slechterikken aan te pas. Het verloop van het verhaal gaan we aan jullie laten om zelf te ontdekken. Er zitten geen grote uitschieters in de verhaallijn, maar het weet de game voldoende te dragen.

De artwork doet ons helemaal zweven, dit is toch zeker het sterkste punt in deze game. Verwacht je aan prachtige animaties in een erg uitgebreid kleurenpallet en mooie, van elkaar te onderscheiden omgevingen. Terwijl de mijnen verlaten zijn, voelen de steden levendig aan. In de wereld zijn tevens tal van dingen verwoestbaar, wat de levendigheid ook weer ten goede komt. Zo kan je houten kisten kapotslaan en met een bepaalde kracht spullen in de omgeving in het rond gooien. Evengoed kan je ook een ballonventer eens goed laten schrikken zodat die al z’n ballonnen loslaat en die mooi wegzweven terwijl hun eigenaar hysterisch wegloopt. Als je de wereld moet redden, dan mag je toch al wel eens lol hebben, niet?

De spelwereld is groter dan in de vorige telg. Ze bestaat uit een heleboel zwevende eilanden die horizontaal, maar vooral ook verticaal verspreid zijn. De eerste keer dat je van een eiland springt om enkele eilanden lager te gaan is best wel spannend, aangezien je helemaal niet weet waar je aan te verwachten. Je doorploegt een dikke laag mist en na een tijdje krijg je maar een eerste indruk van wat er zich beneden afspeelt. Datzelfde gebeurt wanneer je voor het eerst de hoogte in moet gaan. Dit verticale speelveld speelt heel erg goed in de kaarten van de gravity gameplay en kunnen we alleen maar toejuichen. Ook viel ons op dat er een hiërarchische structuur in zit: de armen zitten beneden in groezellige omstandigheden, terwijl de rijken boven in grote paleizen resideren. Al zijn de steden tussenin toch wel de mooiste om in te vertoeven.

Qua muziek is het een beetje dubbel. Sommige muziekjes zijn erg sfeervol en passen perfect, maar andere lijken dan weer van die éne beruchte cd te komen die in tal van huishoudwinkels wordt gedraaid. Je weet wel, van die atmosferische muziek die amper opvalt en niet weet te boeien. 

Als Gravity shifter kan Kat nog steeds in alle richtingen door de lucht vliegen, gewoon ter plaatse blijven zweven, of op eender welke verticale of horizontale oppervlakte lopen of schuiven. Dat allemaal zolang ze Gravity energy bezit. Zodra deze op is, is Kat opnieuw onderhevig aan de zwaartekracht. De Gravity energy bar vult zich gelukkig al snel weer terug aan, reken een seconde of twee. Het vliegen vergt even gewenning, maar het went. Zeker in de open ruimtes of wanneer je reist van eiland naar eiland is het gewoon vliegen en genieten van het uitzicht. Het enige grote minpunt dat nog altijd aanwezig is bij het zweven, is de camera. Zodra je met Kat in een kleinere ruimte zit en je Gravity shift, geraak je al snel het noorden kwijt, omdat de camera dan gek beweegt. Als je dan net in een bossfight zit waar tijd van tel is, dan is dat erg frustrerend.

Naast de Gravity kracht krijgt Kat ook nog Luna style en Jupiter style, twee extra manieren van controle die de zwaartekracht op een andere manier manipuleren. Zo kan ze bijvoorbeeld erg hoog en ver springen met behulp van de Luna style. Deze twee extra stijlen zorgen dan ook voor meer variatie in de gameplay. Klinkt veelbelovend, maar we moeten eerlijk zijn in het feit dat we, zolang we niet in de richting geduwd werden van een bepaalde stijl, toch gemakkelijk terugvielen op de gewone Gravity style. Deze uitbreiding zorgt dus enkel maar voor meer mogelijkheden, maar moet niet aangewend worden om echt tactisch uit de hoek te komen. Op zich ligt de moeilijkheidsgraad van de game dan ook niet erg hoog, enkele frustraties buiten beschouwing gehouden dan.

Qua aanvallen zal je de Nevi steeds moeten raken op hun zwakke plek, of meerdere daarvan. Sommige Nevi kruipen over oppervlakten, al dan niet horizontaal en andere vliegen dan weer in het luchtruim. De menselijke vijanden zijn spreekwoordelijk kannonnenvlees, tenzij ze in robots zitten. Die zijn al wat moeilijker te verslaan. De echte uitdaging zit wel meestal in het verslaan van de Nevi en dan nog het meest van al wanneer je je in kleinere ruimtes bevindt en het overzicht verliest. Qua aanvallen uit de lucht wil het meeste wel lukken, de camera buiten beschouwing gelaten dan. Alleen verliest de game op het einde wel een beetje de juiste focus, een klacht die we precies ook van de eerste game kennen.

In de hele wereld kan je kristallen oppikken die dienen als valuta om upgrades te kopen, al hebben we niet echt het gevoel gehad hier nood aan te hebben. Andere kristallen dienen dan weer om een special attack of gravity energy te voeden. Deze laatste zijn dan wel weer handig en altijd uitgebreid aanwezig.

De verhaalmissies worden vlotjes getoond in stripvorm, zoals we kennen uit de eerste game. Naast de hoofdmissies zijn er zijmissies en challenges. Onder challenges vallen bijvoorbeeld snelheidsproeven en zijmissies variëren van een krantenronde overnemen (yay, gooien met kranten!) tot het stiekem fotograferen van misdadige transacties. Er is zeker geen nood om de zijmissies en challenges te vervolledigen en aangezien ze niet altijd even veel pret bieden, zal je ze misschien nogal makkelijk aan de kant laten liggen.

De meeste verhaalmissies zijn aangenaam spelen en voelen nuttig aan, maar zoals we reeds lieten vallen, weet een klein deel van de missies te frustreren. Enerzijds door de camera, wat we al eens aanhaalden, anderzijds door het feit dat er meer geluk mee lijkt gemoeid te zijn, dan het hebben van echte vaardigheden in de gameplay. Dan hebben we het bijvoorbeeld over de stealth missies waarin je niet gespot mag worden door vijandelijke troepen. Die bevinden zich dan op allerlei horizontale vlakken, op daken en in straten, maar ook in vliegertjes in de lucht. Je krijgt echter geen enkele manier om je stiekem rond te bewegen, geen schuilplaatsen of niets anders dat je echt zou kunnen helpen. Uiteindelijk loop je dan maar als een gek recht op doel af in de hoop dat het op een keer wel eens wil lukken, want als je omwegen neemt, is de kans alleen maar groter dat je gespot wordt. Dergelijke missies geven absoluut geen voldoening aan het einde. Gelukkig zijn niet alle missies zo, maar liever hadden we er hier gewoon geen van gezien.