Stereo Aereo

Stereo Aereo

Rythm games zijn altijd een beetje een niche genre geweest. Populaire franchises als Dance Dance Revolution of Guitar Hero kunnen af en toe de mainstream bereiken, maar de fans moeten het vooral doen met kleinere titels. In het lijstje met illustere namen als Vib Ribbon, PaRappa The Rapper of recenter Bit Trip Runner en Crypt of The Necrodancer wil ook Stereo Aereo zichzelf een plaats geven. The Stonebot Studio, een kleine studio uit het bijna even kleine El Salvador probeert hiermee zijn eerste doorbraak af te dwingen.

Stereo Aereo is de naam van een muziekgroep die ergens in de verre toekomst de gevaarlijke trip naar hun grote concert moet zien te overleven. De rijstroken vliegen echter vol tegenliggers en muziekhatende ruimtepolitie. Op het ritme van synth-pop en -rock uit de jaren tachtig, moet je alle gevaren ontwijken en op de juiste beat van rijstrook veranderen. Het gameplayconcept is dus al zo oud als de heirbaan, maar het wordt opgefleurd door extra punten toe te kennen als je je manoeuvres mooi gesynchroniseerd met de muziek uitvoert.

Een aantal elementen zit bij Stereo Aereo, zoals bij veel indie games, zeker goed. De artistieke stijl valt op door zijn kleurrijkheid en retro graphics. Er zijn duidelijk enkele getalenteerde artiesten aan de slag geweest en het spel heeft een opvallende stijl die er in slaagt om de juiste sfeer over te brengen. De personages waarmee je kan spelen en die je tegenkomt zijn knap ontworpen en het verhaal is ludiek, maar ook bijzonder luchtig en soms irritant niet-grappig. Ook de muziek is leuk, als je van synthesizers houdt natuurlijk. Het feit dat de muziek en de gameplay overeen moeten komen, lijkt wel voor wat compromissen gezorgd te hebben, waardoor het niet bepaald muziek is die ook zonder het spel geapprecieerd zal worden.

De gameplay is wel een beetje minder goed nieuws. Je moet al wel een echte rythm game fanaat zijn om er warm van te worden. Iedereen die al eens een dergelijk spel gespeeld heeft, zal al wel ondervonden hebben dat je meestal niet één foutje maakt, maar een hele serie van fouten vooraleer je jezelf hersteld hebt en terug in het juiste ritme zit. Daarom zal het in zo’n games meestal de bedoeling om een hoge score te behalen door zo weinig mogelijk fouten te maken in een level. Als je het spel te slecht speelt, zal je score op het einde niet goed genoeg zijn om verder te gaan, maar je zal het level over het algemeen wel kunnen uitspelen.

Meng je dit genre echter met klassieke arcade gameplay die het vooral van levens moet hebben, kom je tot een probleem. Je ruimteschip kan, op de makkelijkste moeilijkheidsgraad, 6 keer geraakt worden voor het Game Over is. Maak je dus één fout, die je in een problematische situatie brengt waardoor je zowiezo nog andere fouten maakt, kan je al snel de helft van je levens kwijt zijn. Sommige levels zijn ook aan de relatief lange kant, en bevatten meerdere onoverslaanbare dialoog scenes. Een level opnieuw spelen omdat je kort na elkaar een paar fouten maakt kan dus al snel frustrerend worden. Spelers die goed zijn in zo’n games zullen er uiteraard hun hand niet voor omdraaien om keer op keer te herstarten omdat ze elk level perfect willen beheersen. Voor een meer casual speler zal het al snel een goede reden zijn om het spel gewoon af te sluiten.

Als je echter goed in het ritme zit, en je ontwijkt de obstakels terwijl je al knikkend de maat van de muziek volgt, is Stereo Aereo best een goede combinatie van twee genres.Het lijkt er wel op dat de makers zodanig goed zijn in hun eigen spel dat ze over het hoofd gezien hebben dat het grote publiek er waarschijnlijk wel wat meer moeite mee zal hebben. Door iets meer gratie bij fouten en kortere levels of tenminste hier en daar wat checkpoints zouden er vermoedelijk veel meer spelers plezier aan dit spel kunnen beleven. De eenvoudige grafische stijl en de geruchtenmolen wijzen trouwens ook op een mobiele versie van het spel, en daar zou een lichtjes aangepaste versie van het spel zeker een succes kunnen worden.