Dead Rising 4

Dead Rising 4

[Gespeeld op Xbox One]
[Geschreven door Kenneth De Muyt]

De sneeuw dwarrelt naar beneden. De kerstverlichting verlicht de nacht in rood, groen en wit. De echo van een vrolijk kerstdeuntje weerklinkt zwakjes door de verlaten straat. Een eenzame figuur in een roze trainingsbroek en ontbloot bovenlijf baant zich, gewapend met een ijszwaard, een weg door een eindeloze meute zombies. Wanneer de laatste ondode in een bloederig hoopje neervalt, haalt de figuur zijn camera boven. Hij neemt plaats voor de met doden bezaaide straat, baart zijn tanden in een grote lach en neemt een selfie.

Dat verhaaltje is Dead Rising 4 in een notendop. De game is geen revolutie in het zombiegenre: het neemt wat leuk was aan de vorige games en bouwt daar verder op. Terugkerend hoofdpersonage Frank West neemt de hele situatie niet serieus, en de game moedigt je aan om dat ook niet te doen. Je kunt allerlei belachelijke wapens in elkaar knutselen om de zombiehorde te lijf te gaan, terwijl Frank bij iedere nieuwe creatie opmerkt dat hij normaal nog niet eens een broodje kan smeren.

Het verhaal achter deze vierde zombie-invasie is dan ook maar bijzaak. Het probeert een parodie te zijn op het typische Amerikaanse Black Friday-gebeuren, maar stapt al gauw van die eigen pogingen tot allegorie af. Nadat de wereld voor de derde keer gered werd van een zombieplaag slaagt iemand erin om een nieuw zombievirus te introduceren. Bijgevolg is het hek weer van de dam. De overheid schakelt Frank West in, die na de gebeurtenissen in de eerste Dead Rising een autoriteit op het vlak van zombiejournalistiek wordt. Hij komt op het spoor van een samenzwering en trekt, gewapend met camera en een stevige dosis sarcasme, op pad om de waarheid te achterhalen.

Na een kort introductielevel word je in het Willamette winkelcentrum gedropt en kun je weer naar hartenlust ondoden gaan afstraffen. Naarmate het verhaal vordert speel je ook verdere gebieden vrij, zoals het omliggende dorp. Het aantal zombies dat de game in deze straten en winkelgangen tevoorschijn kan toveren is ook indrukwekkend. De game houdt meestal ook een vlotte framerate aan, zelfs wanneer je kniediep in een groeiende stapel zombielijken zit.

De game schuwt niet weg van bloed en ingewanden. Frank West geraakt na enkele minuten zombiemoorden ook bedekt in een dikke laag bloed. Op grafisch vlak is de game geen hoogvlieger, met een hoop vreemde animaties en soms wat gedateerde textures. De sfeer die de game uitademt maakt echter veel goed: door de combinatie van de zombiegruwel met het idyllische kerstlandschap neem je de boel nooit te serieus. Wanneer je de pauzeknop indrukt begint meestal een cliché kerstdeuntje te spelen, wat voor een speels gevoel zorgt.

In dat pauzemenu krijg je onder andere de optie om Frank West van enkele upgrades te voorzien. Naarmate je meer en meer zombies opnieuw naar het hiernamaals helpt stijg je in level en krijg je punten om aan nieuwe vaardigheden en passieve skills uit te geven. Het is de standaard RPG-invloed die iedere moderne game wil gebruiken, maar voelt in Dead Rising 4 nogal overbodig. Frank West is al een veteraan in het zombie-slayen, het voelt nogal onlogisch aan dat hij opnieuw van nul moet beginnen.

Het vechten zelf voelt ook nogal mechanisch aan. Je hebt een knop om met je wapen te slaan, een knop om een groep vijanden weg te duwen, een knop om een object te gooien en een knop om een projectielwapen af te vuren. Wanneer je combo-meter opgevuld raakt kun je ook een speciale aanval uitvoeren. Dat doe je keer op keer, met iedere keer dezelfde animaties die afspelen. Een echt ritme ontstaat er niet in de combat, en na een tijdje heb je het gevoel alles wel al eens te hebben gezien.

De game gebruikt veel knoppen voor combat, en hangt dan alle interactie-opties vast aan één enkele knop. Dat zorgt al snel voor frustraties, wanneer je een item wil oprapen om je health te herstellen en per ongeluk je wapen wisselt met een doosje nagels dat wat verder op de grond ligt. Je kunt per ongeluk je zeldzame, zelfgemaakte wapen weggooien middenin een meute zombies, waarna je overrompeld wordt en het niet meer terugvindt.

De co-opmodus die je in Dead Rising 4 vindt speelt grotendeels hetzelfde als de singleplayergame. Je komt in een locatie terecht en moet op alle mogelijke manieren zombies opruimen. Deze multiplayermodus haalt zelfs wat inspiratie uit de oorspronkelijke Dead Rising-games, met een op een timer gebaseerde progressie. Het doel is om samen met je teamgenoten de dag te overleven, een veilige plek vinden om te overnachten, en ondertussen in stijl zoveel mogelijk zombies uit te schakelen.

In de praktijk vertaalt zich dit er naar dat iedereen een van de betere combowapens maakt en ermee aan de slag gaat. Zo ontstaat er maar weinig variatie, tenzij je bewust voor de wat meer wacky methoden van zombie-slaying gaat. Af en toe krijg je zo een hilarische situatie, wanneer een teamgenoot een hoop vijanden bevriest en jij die met je Segway in stukjes rijdt.

Je vindt gemakkelijk een online potje en kunt joinen en quitten wanneer je wilt. Aan het einde van de dag wordt beoordeeld wie de beste zombie-killer is, deze persoon krijgt dan extra punten om in zijn personage te investeren. Het progressiesysteem uit de singleplayergame vind je hier dus ook terug, al past het hier beter – je upgradet een ‘nieuw’ personage, geen veteraan zombieslayer.

Een revelatie is de co-op modus niet, maar leuk is het zeker. Net als in de rest van de game moet je hier echter wel de bugs bijnemen, zoals dode zombies die rechtop blijven staan. Ook kan er af en toe lag optreden, waardoor je teamgenoten al teleporterend de map rondreizen. Gamebrekend is het hier niet, maar het toont maar weer hoe onafgewerkt de game is.

Buiten de vaste framerate is de game op technisch vlak een echt soepje. Al van bij het begin van de game merk je verschillende bugs op, van dode zombies die blijven rechtstaan tot vijanden die in solide objecten vast komen te zitten. Hierdoor kun je vaak vast komen te zitten, wanneer een zombie die je moet vermoorden opeens in een stenen muur zit.

Erger nog zijn echter de bugs die de game volledig breken. Een vijand die een deur opent die je eigenlijk enkel kunt openen tijdens een filmpje, bijvoorbeeld, zorgt ervoor dat je de verhaallijn van de game niet meer kunt verderzetten en het missiegebied ook niet langer kunt verlaten. Het maakt de game in de praktijk onspeelbaar, tenzij je al je voortgang weggooit om opnieuw te beginnen.

De grote vijand in Dead Rising 4 zijn uiteindelijk niet de zombies, maar de bugs. De game had duidelijk nog wat tijd in de spreekwoordelijke oven nodig. Van crashes, tot laadproblemen, tot glitchende zombies en uiteindelijk een verhaal dat volledig kan breken: voor een grote release is het onaanvaardbaar, en dat kunnen zelfs de grappigste zombie-selfies niet oplossen.