Dragonball: Xenoverse 2

Dragon Ball Xenoverse 2

Dragon Ball Z is zonder twijfel één van de bekendste namen in de anime-industrie: bijna iedereen kent wel Goku, Vegeta of Frieza. Zelfs in onze kleine Belgenland is de reeks zoveel keer uitgezonden geweest op televisie, dat het iconische gevecht tussen Goku en Frieza ondertussen gegraveerd staat in het geheugen van zowat elke twintiger. Hoewel de hype van de gloriejaren ondertussen lichtjes is gedaald, blijft Dragon Ball Z het dezer dagen nog steeds goed doen, zowel qua anime (Dragonball Super) als langspeelfilms en uiteraard ook games. Dragonball Xenoverse 2 is de laatste nieuwe toevoeging in het rijtje van Dragonball Z games en meteen ook het bewijs dat de franchise lichtjes is verbeterd tegenover vroeger, al blijft er een groot déjà-vu gevoel aanwezig.

Hoewel Dragonball Xenoverse 2 duidelijk een verbetering is tegenover de eerste Xenoverse game, blijft de game opmerkelijk dicht aanleunen bij zijn voorganger. Je maakt opnieuw een eigen personage – je krijgt daarbij de keuze uit Maijin, Saiyan, Earthling, Namekian en The Frieza – en je wordt opnieuw onderdeel van de Time Patrol, een organisatie die ervoor zorgt dat de tijdlijn in orde blijft. Laat dat nu net het probleem zijn in deze tweede Xenoverse: twee nieuwe slechteriken en hun gemaskerde schoothond gebruiken hun krachten om de tijdlijn te verstoren. Zo krijg je taferelen als Raditz die de aanval van Piccolo ontwijkt en alsnog overleeft. Het gevolg is dat jouw personage moet tussenkomen en Goku assisteert om Raditz toch te verslaan. En dat telt voor zowat elk gevecht uit de geschiedenis van Dragonball Z.

Deze structuur is erg gelijkaardig aan de eerste game en mensen die dus Xenoverse 1 al hebben gespeeld, zullen ergens wel het gevoel hebben dat ze dit allemaal al eens hebben gedaan. Natuurlijk telt dat wel een beetje voor bijna elke Dragonball Z game: de Vegeta, Frieza, Cell en Buu saga zijn nu eenmaal vaste namen in de meeste Dragonball games.

Xenoverse is wel een tikkeltje anders dan de Dragonball Z games van de vorige generatie. Het is geen simpele fighter meer, want er zijn nu ook meer rpg-elementen. Zo heb je een centrale hub – ditmaal Conton City - waar je quests kan accepteren, kleding kan kopen en omgaat met andere spelers. Het heeft allemaal wat weg van een MMO-achtige omgeving. Het verschil met de hub van de vorige Xenoverse game is dat alles nu veel groter is en dat je ook offline kan spelen en rond kan vliegen met speciale voertuigen. Het feit dat de optie er nu is om de hub offline te betreden en de quests offline te doen (met CPU's in plaats van echte spelers) is sowieso een grote plus, zeker als je weet dat de vorige game erg veel problemen had met de server. Anderzijds is het ook gewoon tof voor mensen die liever alleen spelen en toch alle content willen doen.

Als we overgaan naar de gameplay – het vechten – dan merken we op dat Xenoverse geen echte fighting game is. Daarvoor is het veel te simpel en niet complex genoeg. Dit is een game voor fans van Dragon Ball Z, niet zozeer voor fans van fighting games. Dat maakt het wel niet minder leuk. Vliegen door de lucht en speciale combo’s uit voeren met af en toe een kamehameha of twee, dat verveelt niet snel. De knoppencombinaties om al die coole aanvallen uit te voeren zijn ook nooit echt moeilijk, zelfs een casual gamer kan dus zonder enig probleem vechten als een echte Saiyan of Namekian.

De manier waarop je vecht en de animaties zien er ook gewoon allemaal spetterend uit en geven je op momenten het gevoel dat je een echt Dragonball Z gevecht aan het bekijken bent. Het nadeel hier is dat het soms wat te veel kijken en te weinig spelen wordt. Het is vaak te gemakkelijk om een combo uit te voeren die de tegenstander zo vastzet dat hij niets meer kan doen op vlak van verdedigen en enkel nog kan toekijken op de animaties. De game springt dan ook vaak van leuk naar frustratie hierdoor. Ook moeten we toegeven dat de game na een paar uur wel repetitief durft aan te voelen, net door het feit dat je zowat alle aanvallen met vrij simpele knopcombinaties kan uitvoeren. Na een tijdje wordt zo elk gevecht een beetje hetzelfde. De game wordt natuurlijk wel moeilijker naarmate het einde en je zal dan ook meer op je hoede moeten zijn en meer verdedigingsmoves moeten bovenhalen. Echt complex wordt het echter nooit en te veel gevechten na mekaar spelen kan dus snel repetitief worden, zeker als je weet dat er genoeg inhoud in de game zit om je een honderdtal uren bezig te houden.

Inhoudsgewijs mogen we wel niet klagen, de game barst van de speelbare content. Zoals we hierboven zeiden: je kan zeker meer dan honderd uur uit deze game halen, zeker als je een grote fan bent van Dragon ball Z en alles wilt vrijspelen. De customisatie zorgt er ook voor dat je een reden hebt om te blijven spelen: je wilt altijd sterker worden en meer outfits vrijspelen om je personage zo verder uniek te maken. Ook kan je heel wat speciale moves vrijspelen door bepaalde quests te voltooien of te trainen onder bepaalde meesters zoals Vegeta, Piccolo en Gohan. Je hebt altijd wel iets te doen. Enkel wanneer je de vorige Xenoverse al grijs hebt gespeeld zal deze overrompeling aan content een beetje dubbel aanvoelen. Veel heb je al gespeeld en ervaren. Dat terzijde is Xenoverse 2 wel één van de meest complete Dragonball Z games die we tot nu toe hebben gespeeld, des te meer als je de eerste Xenoverse nog niet hebt gespeeld.

Op technisch vlak mogen we tenslotte niet klagen. De game is misschien geen visueel mirakel, maar grafisch weet het vrij goed de Dragon Ball Z sfeer neer te zetten, inclusief anime-cutscènes. De gevechten zelf verlopen ook snel en soepel en het tempo komt overeen met de anime qua snelheid en combo’s. Enkel de camera heeft af en toe moeite om al die actie deftig te volgen, waardoor je personage soms wel eens een combo of speciale aanval kan missen. De laadtijden op release waren ook niet zo denderend, maar die zijn ondertussen al verbeterd door een patch, vrij cruciaal als je weet dat er heel wat laadschermen tussen elk gevecht zitten.