Mario Party: Star Rush

Mario Party: Star Rush

Mario Party is een reeks die ongetwijfeld voor menig couch-party heeft gezorgd. Wat is er immers toegankelijker dan een hoop dolle, dwaze minigames met in de hoofdrol een hoop gekende Nintendo-personages? Met Star Rush brengt Nintendo de Party voor de vierde maal naar een handheld-systeem en daarbij komen enkele vernieuwingen kijken.

Wat meteen opvalt, is dat niet alle modi meteen beschikbaar zijn en dat elke spelmodus een ander aspect van de Party zal invoeren. Bij eerdere spellen uit de reeks was Party immers de hoofdmodus, die meteen toegankelijk was en spelers naar een spelbord voerde om daar tientallen minuten om het meest sterren (of ministerren) te verzamelen. Dat is ditmaal niet het geval; je begint met een modus genaamd Toad-toernooi, waarin iedere speler een Toad is.

Met deze champignonkoppen ga je het bord af om zo snel mogelijk bij bazen te geraken en die zoveel mogelijk schade toe te brengen. Daarvoor wordt zoals steeds een dobbelsteen geworpen (ditmaal door iedereen tegelijk), waarna je op een enigszins strategische wijze, vergelijkbaar met Fire Emblem, een route moet uitstippelen. Vervolgens bewegen alle personages samen de door de speler gekozen richting uit. Gaandeweg kan je munten, maar ook partners verzamelen (onder de vorm van Mario & co), die je bij de baasgevechten kunnen helpen.

Dit nieuwe systeem, waarbij iedere speler tegelijk beweegt, is een drastische verandering die spelers niet meer even nauwlettend laat kijken naar de speelbeurten van tegenstanders en wordt in het gehele spel geïmplementeerd. Om het spel sneller vooruit te laten gaan, wat nooit slecht is voor een handheld-game, is het echter wel een deugdelijke zaak. Minder goed om het spel vooruit te laten gaan, is dat het spel soms wat lange laadtijden met zich meebrengt. Nintendo lijkt wat Mario Party betreft niet te bescheiden om het roer eens flink om te gooien, wat in deze titel opnieuw wel blijkt met dit “tous ensemble”-gedachtegoed. Wel spijtig echter is dat de traditionele modus, waarbij spelers wel om beurten op grote speelborden bewegen, helemaal niet aanwezig is.

Nadat je Toad-toernooi wat speelt, speel je al snel Muntenrace vrij. Met de filosofie achter New Super Mario Bros. 2 nog fris in het geheugen, is het in deze stand bij elke minigame de bedoeling om zoveel mogelijk munten te verzamelen. Zo is er bijvoorbeeld een minigame die de personages in een duikboot plaatst, waarin ze onder de zee alle munten die erin vallen moeten trachten te verzamelen, terwijl ze gespijkerde ballen ontwijken. Bij dergelijke minigames zie je je tegenstanders niet, al zijn ze dezelfde minigame aan het spelen; je kan wel voorwerpen verzamelen om andere spelers in hun spel te saboteren.

Deze indirecte manier van saboteren heeft echter niet dezelfde fun factor als het rechtstreekse saboteren door elkaar in de weg te lopen of tegen vijanden te duwen. Een voorwerp gebruiken geeft niet even veel voldoening en neemt voor een groot deel de vaardigheid weg die je kan nodig hebben om te winnen. De minigames worden op het bovenste scherm weergegeven en gespeeld, terwijl het onderste scherm iedere speler per verzamelde munt een vakje op het spelbord laat voortbewegen, aan een razend tempo.

Heb je Muntenrace wat gespeeld, krijg je meer Party Points die vervolgens Ballonnenjacht ontgrendelen. Op deze manier worden dus tal van spelmodi, maar ook nieuwe speelbare personages ontgrendeld. Ballonnenjacht is overigens vergelijkbaar met de traditionele Party-modus (maar helaas niet helemaal hetzelfde), doordat spelers ballonnen met munten kunnen nemen, om die vervolgens in te ruilen voor sterrenballonnen. Het is spijtig dat men niet gewoon de traditionele modus heeft geïmplementeerd, want Ballonnenjacht voelt een beetje als een flauw afkooksel ervan.

Wat ons betreft zijn dit de drie belangrijkste modi, zowel voor single- als multiplayer. Laat je gerust nog verrassen door vier andere spelmodi, waaronder een stand voor één speler en twee voor twee spelers. Wat echter heel belangrijk is voor een game als deze, is de multiplayer. In dat opzicht verdient deze titel alvast een pluim. Iedere speler die de gratis software “Mario Party: Star Rush – Party Guest” naar diens 3DS-systeem downloadt, kan alle spelmodi in volle glorie meespelen.

Goed, wie wil meespelen, moet nog steeds in het bezit van een eigen spelsysteem zijn, maar toegankelijker dan dit kan een Mario Party voor een handheld niet worden. We kunnen zelfs stellen dat de Party Guest software een must wordt voor iedereen met een 3DS, die niet in het bezit is van Mario Party: Star Rush. Pluspunten wat betreft de multiplayer dus, waarvoor een game als deze gemaakt is, want op je eentje een Mario Party houden is helemaal niet hetzelfde en kan al snel vervelen.

Om af te sluiten bespreken we nog even de audiovisuele aspecten en amiibo-functionaliteit. Nu, over de graphics valt eigenlijk niet veel te zeggen. De feestjes zien er goed en kleurrijk uit, zoals we dat gewend zijn van een Mario Party-game. Qua muziek doet het spel niet veel bijzonders. Na een tijdje voelt de soundtrack eigenlijk zelfs wat ongeïnspireerd aan. Bij het later vrijspelen van de Melodiegenie-spelmodus kunnen spelers eventueel nog wel een muzikaal nostalgisch ritje beleven, maar verder gebeurt er voor onze oren niet teveel bijzonders.

Er zijn tot slot heel wat amiibo (voornamelijk uit de Mario-reeks) compatibel met Star Rush. Deze ontgrendelen simpelweg wat in-game boosts die je eigenlijk even goed kan beschouwen als valsspelen. Spelers met een Dr Mario amiibo in hun bezit kunnen dan wel weer een extra deuntje ontgrendelen in Melodiegenie.