No Man's Sky

No Man's Sky

[gespeeld op PS4]

Het universum is eindeloos en No Man's Sky komt daar dicht bij in de buurt. Met een hoeveelheid planeten die onze wiskundige capaciteiten te boven gaan lijkt de game gemaakt om jarenlang gespeeld te worden. Helaas zorgen een aantal fundamentele problemen ervoor dat de reis in No Man's Sky verre van eindeloos is.

De game begint sterk: je begint gestrand op een onbekende planeet. Jouw ruimteschip staat al rokend en krakend naast je. Je krijgt weinig context of introductie, maar de game vertelt je wel dat het uiteindelijke doel is om naar het centrum van het universum te vliegen. Je komt er al snel achter dat jouw tocht richting de sterren pas kan beginnen wanneer je jouw vliegende gevaarte opknapt. Vol goede moed ga je op zoek naar grondstoffen om dit te bewerkstelligen.

Tijdens het rondstruinen en verzamelen van grondstoffen vergaap je je aan de planeet; in ons geval een vrij desolate planeet met hier en daar een paar mooie rotsformaties. Iedereen zijn beginplaneet is anders: waar wij begonnen op een vrij kale planeet, kwamen andere spelers terecht op werelden waar de lokale flora en fauna hoogtij vierde. Het is een mooi idee dat elke planeet anders is en dat iedere speler op een unieke manier begint aan zijn verhaal.

Je zult namelijk echt je eigen verhaal moeten maken. De game geeft je aan het begin van de game nog wel de keuze om de Atlas-verhaallijn te volgen, maar meer dan een simpel houvast voor jouw reis naar het centrum van het universum is het niet. Je komt zelden meer te weten over het universum en waarom dingen zijn zoals ze zijn; je zult het zelf moeten verzinnen. Diezelfde creativiteit kun je loslaten op de planeten die je bezoekt. Deze kun je samen met de zonnestelsels voorzien van een naam en zelfs de flora en fauna kun je een koosnaampje meegeven – mits jij deze als eerste hebt ontdekt natuurlijk.

Nadat we op de eerste planeet genoeg grondstoffen bij elkaar gesprokkeld hebben, repareren we ons schip en knallen we de ruimte in. De reis kan beginnen. Je eerste ruimtereis voelt speciaal aan en wanneer je jouw tocht voortzet naar een andere planeet val je van verbazing in verbazing. Je ziet nieuwe dieren en omgevingen en je ontdekkingsdrang wordt constant gevoed. Helaas is deze verbazing van korte duur, want nadat je een aantal planeten hebt bezocht wordt het gevoel van verbazing omgezet in die van herkenning. De planeten mogen dan door willekeur gecreëerd worden, al gauw begin je de gelijkenissen te herkennen.

Elke planeet heeft herkenbare patronen die keer op keer terug komen. Een aantal specifieke grondstoffen is overal aanwezig en de dieren beginnen naar mate de reis vordert steeds meer op elkaar te lijken. Je vindt basissen en buitenaardse artefacten, maar elke planeet bevat dezelfde gebouwen en ontdekkingen. Er is hier en daar lichte afwijking te vinden, maar het wordt al gauw saai als je op elke planeet weer tien outposts vindt die identiek zijn. De outposts zijn vaak bemand door één van de drie buitenaardse rassen die het universum rijk is en af en toe krijg je nog een geinige puzzel of een nietszeggende keuze voorgeschoteld, maar zelfs die vallen na verloop van tijd in herhaling.

Het enige wat overblijft, is onvermoeid doorgaan met het bij elkaar sprokkelen van grondstoffen om zo je schip of uitrusting te verbeteren of geld te verdienen. Maar zelfs dat word je – zeker in het begin van de game – moeilijk gemaakt door een te kleine inventory en de waardeloze manier waarop deze gemanaged wordt. Je bent, totdat je mogelijkheden krijgt om je inventory uit te breiden, constant bezig om grondstoffen naar je schip te sturen en de boel aan het herstructureren om nog een nieuw plekje in je rugzak te creëren. Daar bovenop komt nog eens dat je regelmatig bezig bent met het bijvullen van de brandstoftank van je ruimteschip, de batterij van je ruimtepak aan het opladen bent of je mijngereedschap moet voorzien van energie.

Het is niet alleen een uiterst vermoeiende bezigheid, maar het zorgt er ook nog eens voor dat je steeds minder drang hebt om de werelden te ontdekken. Je komt keer op keer dezelfde grondstoffen tegen en je hebt meestal toch geen ruimte om het mee te nemen. Wanneer je inventory weer vol zit, reis je af naar een trading post of space station om het grootste gedeelte te verkopen en ruimte te creëren. De game vervalt na een paar uur al in een saaie routine.

Helaas weet het daar zelden meer uit te ontsnappen. Af en toe weet de game je nog diezelfde verbazing die je aan het begin van de game voelde te tonen, maar het merendeel van de tijd zul je doorbrengen op identieke planeten waar je hetzelfde monotone gedrag vertoont. No Man's Sky is niet de eindeloze ontdekkingstocht waar we op gehoopt hadden, enkel eindeloos herhalend.