Metrico+

Metrico+

Metrico kwam meer dan twee jaar geleden uit op de Vita, waar het ondanks zijn goede concept vaak neergesabeld werd wegens de controls die iedere gimmick van de Vita probeerden te gebruiken. Het Nederlandse Digital Dreams brengt nu Metrico+ uit op pc en dan zou je al snel denken dat ze via een halfbakken port nog snel een paar laatste centen uit willen wringen.

Gelukkig is er van dat laatste niets aan, de + achter de naam wil wel degelijk iets betekenen. De makers hebben niet alleen de graphics nog een beetje opgepoetst, maar de specifieke Vita-besturing is helemaal op de schop gegaan en vervangen door controls die gericht zijn op een controller of toetsenbord.

Metrico+ is een indie puzzelplatformer, wat veel mensen al misschien spontaan deze review doet verlaten, maar voor wie daar nog altijd het geduld voor heeft, is dit zeker een spel dat zich kan onderscheiden van de massa. De opvallende grafische stijl valt direct op. Metrico heeft zich laten inspireren door grafieken uit spreadsheets. Als eenvoudige figuur loop je doorheen levels met op de achtergrond allerlei geometrische figuren tot je een platformpuzzel tegenkomt en net zoals je in een spreadsheet getallen kan aanpassen om grafieken te wijzigen, zullen de balken en lijnen hier reageren op wat de speler doet.

Het is dan ook quasi onmogelijk om bij een puzzel aan te komen en direct de oplossing te zien. Het is een kwestie van experimenten met welke effecten jouw acties hebben om de omgeving: springen zal de ene balk doen stijgen, naar rechts lopen kan een platform even snel doen verschuiven, een vijand uitschakelen laat dan weer een poort langzaam sluiten,...

Eens je hebt uitgevogeld hoe al deze objecten reageren is het een kwestie van als een soort schuifpuzzel alles in de juiste plooi te laten vallen. Hoe verder je in het spel komt, hoe meer systemen er bij komen en hoe complexer de puzzels worden. Aangezien iedere beweging of sprong iets kan veranderen kan je een puzzel ook zelden oplossen door er op goed geluk doorheen te rennen in de hoop dat alles ineens op zijn juiste plaats valt. De intellectuele precisie die je nodig hebt, kan ook frustrerend worden als je merkt dat je net voor de eindmeet één keer te veel gesprongen hebt om de puzzel op te lossen.

Dezelfde puzzel meerdere keren opnieuw proberen om dan toch maar die ene stap te veel over te kunnen slaan kan een ongeduldige speler al snel op zijn zenuwen werken, vermoeden we, maar de aha-ervaring die je krijgt als je brein dan toch plots de klik maakt, is zeker en vast de moeite. De puzzels zijn ook lineair, wat als grote nadeel heeft dat iemand het spel misschien helemaal zal laten vallen omdat die ene puzzel maar niet wil lukken. Een hint-systeem of de mogelijkheid om puzzels gewoon over te slaan was misschien wel een goede toevoeging geweest.

Wie graag platformpuzzels speelt zal zich zeker en vast verheugen, maar wie het vooral om de puzzels te doen is, zal een deel van het spel eerder als nodeloze vulling zien. Metrico+ vertelt ook een, voor erg veel interpretatie vatbaar, verhaal van een man wiens lichaamsdelen bij het beëindigen van elk level vervangen lijken te worden door robotonderdelen. Tussen de puzzels zijn er dus heel wat momenten waarin je gewoon naar rechts moet lopen, waarin het spel een zekere sfeer probeert te scheppen en tussen elk level zijn er een soort bezinningsmomenten waarin je je hoofd even tot rust kan laten komen.

Dit zal voor sommigen een pluspunt zijn omdat ze kunnen opgaan in de sfeer van het spel, maar anderen zullen al snel ongeduldig worden omdat ze aan de volgende puzzel willen beginnen. De graphics die zowel sober als kleurrijk kunnen zijn vullen de sfeer wel goed aan en laten de puzzels als sterren van het spel op de voorgrond treden. De elektronisch getinte achtergrondmuziek vervult diezelfde ondersteunende rol, maar begon bij de moeilijkere puzzels na een tijdje zodanig op de zenuwen te werken dat we ze persoonlijk na een tijdje gewoon afzetten, maar dat kan ook aan onze smaak gelegen hebben.