Bound

Bound

Games kunnen op veel manieren succesvol zijn. De ene teert op zijn adrenalinepompende actie terwijl games zoals Journey het moeten hebben van de unieke belevenis en emotionele lading. Een andere manier om succesvol te worden is om de filosofie van een bestaande game grotendeels te kopiëren en deze proberen te verbeteren. Dit lijkt Sony Santa Monic Studios met Bound te willen doen, al blijkt opnieuw dat Journey niet zo makkelijk te evenaren is.

Bound doet op het eerst zicht wat denken aan Karmaflow, waar we helaas niet zo’n goede herinneringen aan hebben. Net zoals in Karmaflow speelt muziek een meer dan belangrijke rol in de game. In Bound krijgen we een danseresje onder de knoppen die we met simplistische controls voortbewegen. In principe hoef je slechts 2 controls te kennen: het personage bewegen en het personage laten dansen. Dit dansen is ook nog redelijk geautomatiseerd, waardoor je in principe enkel een knop hoeft te blijven indrukken. Ter info: we hebben het over klassieke dans en niet over ‘dabs’ en ‘hotline blings’, helaas.

De protagonist is een hersenspinsel van een zwangere vrouw die we in het begin van de game leren kennen. We zien hoe de vrouw eenzaam met haar voeten in het zand zit en wegdroomt in het alternatieve universum. Waarom die vrouw daar zit en wat de verdere betekenis van de game precies is, daar laten we je zelf een gokje naar doen. Bound geeft dan ook geen eenduidig antwoord op deze vragen waardoor je zelf het gissen hebt naar wat er nu eigenlijk aan de hand is. Het verhaal staat dus sterk open voor interpretatie.

Qua gameplay is Bound gelukkig meer Journey dan Karmaflow. Het is aan ons om het danseresje te begeleiden door haar tocht in het visueel interessante koninkrijk. Tijdens het spelen wordt naar ons gerefereerd als 'prinses' en onze opdracht is duidelijk; het koninkrijk bevrijden van het verwoestende monster dat er rel aan het schoppen is. Dat doen we in stijl, namelijk met sierlijke dansbewegingen. Dit dansen is tevens een core mechanic die we moeten gebruiken bij de platformer. Sommige deuren kan je enkel openen door even te dansen en in sommige gevallen moet je letterlijk dansen voor je leven. Maak je dus even niet druk om je mannelijkheid en dans zoals je nog nooit hebt gedanst.

Van een game met zo’n simplistische gameplay verwacht je wel op een gegeven moment een emotionele opdoffer van jewelste te krijgen. Het afwachten op deze aanslag op onze emoties was dan ook grotendeels de reden dat we de game in één ruk uitspeelden (het feit dat de game in een korte 2 uur uit te spelen is, zal hier ook wel iets mee te maken hebben). Helaas rolde al snel de aftiteling over het scherm en bleven we op onze honger zitten: waar zijn die emoties?! Wellicht verwacht het team achter de game nu dat we gaan uitzoeken wat de metaforen allemaal betekenen, maar we waren niet 'gechoqueerd' genoeg om dit effectief te doen, terwijl we bij het spelen van Limbo wel uren hebben gefantaseerd over mogelijke theorieën. We moesten simpelweg concluderen dat we ‘het’ niet voelden bij Bound.

Als we even voorbij de teleurstellende emotionele lading kijken en reflecteren op de gameplay van de game, is Bound allesbehalve een slechte game. De animaties zijn prachtig, de game is visueel aantrekkelijk en interessant en toen de muziek in crescendo ging, voelden we ons vaak onoverwinnelijk, ook al konden we enkel maar dansen. Dit maakt van Bound alsnog een mooie belevenis, maar misschien niet eentje die je wil ervaren tegen de volledige prijs van de game.