Star Ocean V: Integrity and Faithlessness

Star Ocean V: Integrity and Faithlessness

Een tiener die samen met zijn vrienden de wereld moet redden, het is zowat het bekendste cliché van de Japanse RPG. Star Ocean V: Integrity and Faithlessness is geen uitzondering op die regel. Integendeel, de speelbare Fidel Camuze (de protagonist) mag dan wel een twintiger zijn, aan clichés ontbreekt het niet in deze game. Je dorp wordt aangevallen. Oorlog tussen twee naties breekt uit. Een mysterieus ruimteschip crasht neer op je planeet. Je vindt een meisje met magische krachten die aan geheugenverlies lijdt. De redder in nood? Jijzelf natuurlijk.

Eigenlijk zijn de Star Ocean games zowat de Japanse versie van Star Trek, maar dat maakt ze ook zo verraderlijk. Integrity and Faithlessness lijkt op het eerste zicht een sci-fi game te zijn, maar eigenlijk is dat niet zo. Het grootste deel van de game speelt zich af op een planeet waar je vooral met Middeleeuws geweld en magie te maken krijgt, een typische fantasy RPG. Later in de game krijg je wel te maken met sci-fi elementen en de belofte dat er een veel groter universum in de game schuilt, maar uiteindelijk krijg je maar een heel klein stukje van dat alles te zien. De ruimte blijft vooral op de achtergrond liggen. Dat is eigenlijk wel jammer, want een clash tussen sci-fi en fantasy is echt wel een leuk concept voor een RPG. Hier zal je echter vooral Middeleeuwse dorpjes bezoeken en tegen monsters vechten die typerend zijn voor een fantasy RPG. Een koude douche voor mensen die hoopten op een sci-fi JRPG.

Deze vijfde Star Ocean game draait rond Fidel en zijn beste vriend(in) Miki. Wanneer de oorlog tussen twee grote naties hun dorp treft, geraken ze al snel verzeild in een complot dat groter dan hun eigen planeet blijkt te zijn. Gaandeweg zien ze een ruimteschip neerstorten, redden ze een mysterieus meisje van haar belagers en worden ze vrienden met een hele bende verschillende personages, van een ridder tot een kapitein van een ruimteschip, maar ook een schaars geklede tovenares ontbreekt niet in hun groep, het is nu eenmaal een Japanse RPG voor iets. Het is leuk om een zekere diversiteit in de groep te zien, maar het jammere is dat er van diepgang niet veel sprake is.

Het ontbreekt bijna elk personage aan een interessante motivatie en ook qua persoonlijkheid haalt bijna iedereen maar net het minimum. Emmerson, de ruimtekapitein, is best nog wel een leuke kerel, maar Fidel, het hoofdpersonage, is dat totaal niet. Flauw, veel te serieus en totaal geen charme. Relia, het mysterieuse meisje, wordt dan weer om de haverklap ontvoerd en dat wordt redelijk snel vervelend. Wanneer ze voor de verandering eens niet ergens gevangen wordt gehouden, dan verveelt ze je minstens zo veel met haar melodramatische scènes. Misschien niet zo vreemd voor een kind van vijf jaar, maar daarom niet minder eentonig.

We weten natuurlijk wel dat het verhaal in een JRPG niet altijd de sterkste kant van het geheel blijkt te zijn, dat komt dezer dagen helaas meer en meer voor. Het is vooral de gameplay die mensen blijft aantrekken tot dit genre - een regel die ook zeker telt voor deze vijfde Star Ocean. Toch is niet alles zo goed als we hadden gehoopt. De wereld is bijvoorbeeld opmerkelijk klein voor een JRPG. Door een massa aan zijmissies probeert men wel het gevoel te wekken dat de wereld veel groter toont dan dat ze in werkelijkheid is, maar de realiteit is dat ze gewoon steeds dezelfde gebieden blijven gebruiken voor nieuwe zijmissies.

Omdat je zeer lange tijd geen toegang hebt tot fast travel moet je daarom steeds van het ene gebied terug naar het andere gebied gaan, iets dat best lang duurt. Hoe meer je dat doet, hoe meer je steeds dezelfde monsters op hetzelfde punt begint te zien. Je gaat ook elvendertig keer door hetzelfde pad. Dat zorgt ervoor dat de spelwereld (die sowieso al vrij klein is) steeds kleiner en kleiner aanvoelt. Je begint een zekere leegte te voelen omdat je merkt hoe statisch alles is. Er is ook gewoon weinig afwisseling omdat respawns altijd op dezelfde plek gebeuren en grondstoffen zoals mineralen of plekken om te vissen ook meestal niet veel van plaats verschillen.

Wat er dan wel goed is, is het gevechtssysteem. Op momenten zó chaotisch, maar toch erg leuk en voldoenend. Alles gebeurt in real time en werkt volgens een blad-steen-schaar systeem waarin je lichte aanvallen, zware aanvallen en counters kan uitvoeren. Een simpel concept, maar wanneer je grote gevechten aangaat, wetende dat je zelf beschikt over zo'n zeven personages, kan het al snel moeilijk worden om dat systeem effectief uit te voeren. Je kan wel te allen tijde pauzeren om je tactiek aan te passen of om een healing-spreuk klaar te zetten, maar dat weerhoudt de game er niet van om af en toe een nogal chaotische sfeer neer te zetten. Toch is dat eigenlijk wel leuk om te zien. Een explosie van magische spreuken, zwaardgevechten en pijlen die in het rond vliegen.

Je kan het vaak niet allemaal zelf volgen en dat is waarom de game je voorziet van rollen die je aan de AI kan geven. Elk personage in de game kan maximaal vier van die rollen krijgen die een bepaalde stat verbeteren, maar ook de manier aanpassen waarop een personage vecht: agressiever, meer gebruik maken van speciale skills, focussen op healen, afstand houden, ... dat zijn allemaal goede voorbeelden van de rollen in het spel. Helaas blijft de AI toch nog steeds een eigen willetje te hebben en spelen ze niet altijd volgens de rollen die je hen hebt gegeven. Daarom moet je toch nog vaak zelf de controle overnemen en dat gaat vrij makkelijk met één enkele druk op de PlayStation 4-controller. Het geeft je als speler ook wat afwisseling als je dat wilt, maar dat maakt de zwakke AI er niet minder op.

Audiografisch is de game een dubbeltje. Het ene gebied is best mooi, terwijl het ander gebied dan weer erg flets en leeg oogt. De personages zelf hebben een leuk anime-tintje, maar qua gezichtsuitdrukkingen ontbreekt het hen aan afwerking. Dat is waarschijnlijk deels de reden dat de personages niet echt veel persoonlijkheid bevatten. Ze missen expressie, diepgang. We zijn wel blij met de soepele framerate, zestig frames per seconde verdient altijd positieve commentaar, toch zeker op consoles. Af en toe merk je wel dat de game onder de zestig durft zakken, maar dat gebeurt niet zo heel veel.

Wat we wel vreemd vinden is de manier waarop men cutscènes gebruikt. Eigenlijk zijn het geen cutscènes meer. Alles gebeurt gewoon tijdens de gameplay, dus geen afzonderlijke cutscènes. Personages praten gewoon tegen elkaar terwijl jijzelf kan blijven rondlopen en de camera kan rondbewegen. Het concept is eigenlijk niet zo slecht, maar de uitvoering is dat minder. Je ziet vaak niet wie er nu eigenlijk aan het praten is tenzij je de camera echt helemaal gaat inzoomen. Bepaalde stemmen lijken namelijk erg op mekaar. Daarnaast ziet het er ook niet zo indrukwekkend uit als jij als een gek rondjes loopt terwijl twee personages een serieus gesprek aan het houden zijn. Een goedkoop alternatief.