One Piece: Burning Blood

One Piece: Burning Blood

[gespeeld op PS4]

One Piece: Burning Blood is de tweede One Piece-game op de huidige generatie consoles. In tegenstelling tot zijn musou-broer, One Piece Pirate Warriors 3, is Burning Blood zowel qua verhaal als gameplay een stuk compacter. Zo bevat de game slechts één enkele arc uit de anime en zijn de gevechten beperkt tot drie tegen drie. In ruil daarvoor krijg je een rijkelijk gevulde lijst van speelbare personages, veel fanservice en de mogelijkheid om de meest waanzinnige aanvallen te gebruiken.

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: One Piece: Burning Blood is een game die enkel bedoeld is voor rasechte One Piece-fans. An sich is dat niet zo'n grote verrassing natuurlijk, want de meeste games gebaseerd op populaire manga of anime zijn nu eenmaal veel leuker als je ook echt interesse toont voor de personages en het verhaal. Enige voorkennis is dus wel vereist. In het geval van Burning Blood is dat zelfs nog meer waar als bij andere games.

De game telt namelijk maar één enkele arc, de Paramount War arc, ook wel gekend als de Marineford arc - niet toevallig één van de populairste en bombastische hoofdstukken uit de geschiedenis van One Piece. Zeker geen slechte keuze voor een game dus. Het betekent echter wel dat je zo goed als niets zal begrijpen tenzij je al een goeie vijfhonderd episodes van de anime hebt gezien of meer dan vijfhonderd chapters uit de manga hebt gelezen.

Burning Blood is dus zeker geen aanrader voor non-fans of mensen die maar enkele delen van One Piece hebben gezien of gelezen, maar ook voor de echte fans is de singleplayer problematisch. Wat er is, dat is goed. De volledige Paramount War arc wordt aan de hand van cel-shaded cutscènes erg mooi naar voren gebracht, met veel respect voor het bronmateriaal. Afgewerkt met de Japanse stemmen zet dit alles een echte One Piece-sfeer neer. Ook de gevechten die je ondergaat doorheen het verhaal zijn allemaal gevechten die ook gebeuren in de manga en anime. Her en der misschien een uitzondering en wat artistieke vrijheid.

In zijn geheel is het echter een goede recreatie van één van de meest bekende One Piece verhalen, maar daar stopt het ook. Zowel wat er voor als na de Paramount War arc gebeurt, krijg je niet te zien in deze game. Je hebt natuurlijk wel speelbare personages uit andere verhaallijnen, maar verder dan dat gaat het niet. Inhoudelijk is de game dus vrij kort, zeker als je weet dat de Pirate Warriors-games zowat alle chapters bevatten. Wel in een verkorte versie, maar toch. Hier ben je amper drie à vier uur bezig en de singleplayer is al uitgespeeld. 

Op vlak van speelbare personages doet de game het veel beter. Er zijn er maar liefst 44, waaronder iconen als Whitebeard, Smoker, Blackbeard, Shanks, Dracule Mihawk en Donquixote Doflamingo. De voltallige Straw Hat Pirates zijn uiteraard ook aanwezig. Ze hebben allemaal hun eigen, unieke aanvallen die regelrecht uit de anime en manga komen. Zaken als Haki, Paramecia, Zoan en Logia komen ook aan bod en zorgen er voor dat bepaalde personages aanvallen kunnen ontwijken of zelfs, in het geval van X Drake, in een dinosaurus kunnen veranderen.

Ondanks dit grote aantal is er wel opmerkelijk weinig variatie. Iedereen speelt een beetje hetzelfde. Hun speciale aanvallen zijn steeds verschillend, maar de manier waarop je ze gebruikt blijft steeds hetzelfde en daardoor kan het gevechtssysteem na een tijdje repetitief aanvoelen. Echt verrassend is het misschien niet - dit blijft nu eenmaal een casual fighting game voor de fans - maar het zorgt er desalniettemin voor dat er weinig diepgang in de game aanwezig is.

Dat tekort aan diepgang komt ook terug in de vijandelijke AI en de manier waarop je de meeste gevechten zal winnen. Het zit namelijk zo dat, ondanks de vele verschillende aanvallen die elk personage bezig, het nog altijd het makkelijkst is om de vijand te verslaan met wat te rammen op de knoppen. Simpele combo's die gebruik maken van vierkantje en driehoek zijn vaak beter dan een vijand te proberen verslaan met speciale aanvallen die meer tijd vergen. Een goeie combinatie van de twee is wat wij zelf het meest gebruikten, maar wanneer er eens een moeilijke vijand de revue passeert, dan is het opmerkelijk makkelijk om die via simpele combo's in een hoekje te drijven en zo te verslaan.

Dat is soms ook nodig, want hoe verder je in de game geraakt en hoe moeilijker de vijanden worden, des te meer de game oneerlijk aanvoelt. De vijand moet steeds moeilijker worden, akkoord, maar de manier waarop is in Burning Blood wel heel erg flauw. De AI doet gewoon meer en meer schade, zelfs met simpele aanvallen. Het wordt op momenten zo frustrerend dat zij met een aanval of vier bijna heel je levensbalk hebben gereduceerd, dat terwijl jij zelf elvendertig aanvallen moet lanceren om nog maar een beetje in de buurt te komen van de overwinning. Dat is geen uitdaging, dat is goedkope AI.

Audiografisch is de game best te pruimen. Het gebruik van de cel shaded stijl zorgt voor een grafisch uitzicht dat de typerende stijl van zowel manga als anime omzet tot een kleurrijke 3D fighter. Dit telt voor de cutscènes, de gevechten, alles eigenlijk. Ook de menuschermen, de verschillende modi en dergelijke krijgen allemaal dat One Piece-sfeertje mee. Op dat vlak kunnen we weinig klagen. Elk personage ziet eruit alsof ze regelrecht uit de anime komen, dit qua stem, uiterlijk en gevechtsmoves. Ook zijn alle speciale aanvallen mooi afgewerkt en vloeiend qua gebruik. De muziek brengt ten slotte alles samen en geeft je echt wel het gevoel dat je speelbare segmenten uit de anime aan het spelen bent.