Mirror's Edge Catalyst

Mirror's Edge: Catalyst

[gespeeld op PS4]

Mirror’s Edge was bijna tien jaar geleden een beetje een parel die door heel wat mensen werd gemist. De game haalde goede kritieken en had toen een vrij uniek concept met het free-runnen en de speciale esthetische invulling, maar echt een kaskraker werd het niet. De fans moesten dan ook tot 2016 wachten op een vervolg, dat opnieuw werd gemaakt door de mensen bij de Zweedse studio DICE.

Veel mensen denken misschien dat deze Mirror’s Edge Catalyst een sequel of een prequel is op de eerste Mirror’s Edge, maar eigenlijk is het een volledige reboot. Het verhaal uit de eerste game is dan ook niet echt van tel. In Mirror’s Edge Catalyst leren we Faith kennen wanneer ze uit de jeugdgevangenis komt. Al snel wordt duidelijk dat ze daar haar lesje niet echt geleerd heeft, want na nog geen 5 minuten gaat ze terug aan de slag als runner, die een beetje buiten de wet leven.

Faith leeft immers in een wereld die wordt gedomineerd door een aantal rijke families die volledig bepalen wat er aan de gang is. Iedereen is met elkaar gelinkt via apparaten die de naam BeatLink dragen. Daarmee kunnen de autoriteiten heel eenvoudig zien wie je bent en wat je taak is in de wereld. Als je die niet uitvoert, dan moet je de gevolgen dragen.

Jaren heeft Gabriel Kruger, die de touwtjes stevig in handen heeft in The City of Glass waarin Faith leeft, de runners genegeerd, maar die tijd lijkt tot zijn einde te komen. De hervonden vrijheid van Faith zou daar wel eens mee te maken kunnen hebben. Al snel lijkt zij immers meer betrokken te zijn bij zijn leven dan ze ooit had gedacht.

Het verhaal in Mirror’s Edge Catalyst komt redelijk traag op gang en is in het begin een beetje fragmentarisch. Een aantal zaken worden bijzonder karig uitgelegd, waardoor je soms met een verdwaasde blik naar je scherm zit te staren. Gelukkig komt daar in het tweede deel van de game verandering in. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat deze Mirror’s Edge Catalyst eerder dient als aanloop naar de volgende games, dan dat het echt een verhaal op zich is.

De eerste Mirror’s Edge blonk vooral uit op vlak van graphics. Die waren niet van een extreem hoog niveau, maar ze waren simpelweg uniek. Vrijwel de volledige omgeving was wit en grijs, behalve onderdelen waarlangs je kon free-runnen. Die werden in fel rood aangeduid, zodat je niet gauw de weg verloor. Dat is ook in deze game het geval. Wit, grijs, blauw en geel zijn de meest gebruikte kleuren, terwijl rood blijft voorbehouden om je de weg te tonen. Die wegwijzers heb je ook nodig, want ditmaal kan je immers vrij bewegen in de stad en je hebt niet echt veel punten om je op te richten. Er zit gelukkig ook een soort GPS in de game die je op de juiste weg zet. Gamers die besluiten dat ze het liever zelf uitzoeken, die kunnen de hulpmiddeltjes ook afzetten.

Jammer genoeg zijn de graphics niet helemaal perfect te noemen. Eens je de gameplay wat onder de knie hebt, kan je vrij snel doorheen de stad bewegen en dan zal je al eens geconfronteerd worden met een framedrop of pop-ups. Niet dat we er ons uitermate hard aan gestoord hebben, maar bij een game die grafisch vrij eenvoudig is, zou dat toch niet mogen. Ook over het geluid hebben we wel een paar klachten. Wanneer je gesprekken op afstand voert, via een soort oortje, dan klinkt alles perfect. Personen die naast je staan klinken echter alsof ze ergens diep in een put zitten. Bovendien worden ze vaak overstemd door de muziek. De persoon die dat allemaal moest regelen was toch iets te veel afgeleid.

De basis van Mirror’s Edge Catalyst blijft natuurlijk het free-runnen en dat gaat nog steeds bijzonder vlot. In het begin zal je nog flink wat struikelen, maar eens je de controls onder de knie hebt, voelen de daken van de gebouwen in The City of Glass echt als je tweede thuis. Vooral later in de game, wanneer je al wat upgrades hebt kunnen uitvoeren, zal je ongelooflijke stunts kunnen uithalen. Het is bovendien ook nodig om het lopen aardig te beheersen, want het geeft je de mogelijkheid om Focus Shield op te bouwen. Hoe beter je door de stad beweegt, hoe meer focus je opbouwt. Daardoor kan je kogels en aanvallen incasseren van de KrugerSec, de gewelddadige veiligheidsdienst van Kruger.

In heel wat gevallen kan je de gevechten ontwijken, maar soms moet je ook echt het gevecht aangaan. Ook daar zal je moeten leren om in beweging te blijven. Faith kan wel wat klappen uitdelen, maar ze is geen vechtmachine. Haar enige echte wapen is haar snelheid. Verwacht dus niet dat je een flink aantal combo’s zal kunnen lanceren, want je vijanden weten snel hoe het er aan toegaat en zullen het niet laten om te counteren. Het wordt pas echt leuk wanneer vijanden verspreid staan over een grote ruimte en jij van vijand naar vijand kan spurten om ze met spectaculaire luchtaanvallen neer te halen.

Het grootste probleem dat Mirror’s Edge Catalyst heeft, is dat het merendeel van de missies nogal gelijkaardig zijn. Uiteindelijk moet je bijzonder vaak gewoon van punt A naar punt B lopen, om dan daar iets af te leveren of een paar vijanden te verslaan. Vooral de zijmissies hebben last van dat euvel. De verhaalmissies zijn iets gevarieerder. Daardoor zal je ook snel beslissen om de zijmissies links te laten liggen en je volledig te concentreren op de verhaallijn. Dat is een beetje jammer, want deze open world-versie van Mirror’s Edge heeft op dat vlak wel potentieel, maar het arsenaal van Faith is natuurlijk vrij beperkt en dan kan je maar een beperkt aantal missies uitdokteren.

De reddende engel hier kan wel het sociale aspect van de game zijn. Heel wat kleine missies zijn op tijd en dus zijn er leaderboards in het leven geroepen. Tijdens die missies toont je speciale GPS je wel de weg, maar dat is zeker en vast niet de snelste weg. Vaak is het de meest logische route, maar een creatieve geest kan vaak twee keer zo snel een parcours afleggen. De zoektocht naar het juiste pad zal je wel even bezighouden.