Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan

[Gespeeld op Xbox One]

Teenage Mutant Ninja Turtles en Platinum Games, wat heeft een gamer nog meer nodig om een goede hack & slash-game met onze favoriete schildpadden in de hoofdrol te verwachten? Niets zou je zo denken, maar sta ons dan even toe om die droom even te doorprikken. Platinum Games levert met Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants in Manhattan (TMNT: MIM) immers één van zijn mindere games af.

In TMNT: MIM merken onze heroes in a half shell op dat er vreemde zaken aan de gang zijn in hun stad. Er is meer criminaliteit dan ze gewoon zijn, nog meer, en de Foot duiken overal op, ook op plaatsen waar ze niet horen te zijn. Er zit dus niets anders op voor onze helden dan zelf even op stap te gaan en hun eigen onderzoek uit te voeren.

Al snel stuiten ze op zowat elke bekende villain die we doorheen de jaren hebben gezien in TMNT. Rocksteady, Bebop, Shredder en Krang maken natuurlijk hun opwachting, maar ook iets minder bekende namen als Karai en Wingnut. Die moeten ze natuurlijk allemaal tegenhouden om te voorkomen dat uiteindelijk de volledige stad verwoest wordt. De game is onderverdeeld in negen levels, waarbij je op het einde steeds te maken krijgt met een grote villain uit de reeks. Tot je dat gevecht mag aangaan, krijg je van April een boel nutteloze en totaal willekeurige missies.

Meestal komen die er op neer naar een bepaalde plek te gaan en daar wat vijanden een kopje kleiner te maken. We snappen dat Platinum Games hier voor een meer open wereld wilde kiezen, maar het gaat daarbij volledig de mist in. We zeggen het niet vaak, maar in dit geval hadden ze beter voor de lineaire aanpak gekozen. Er zijn een tweetal levels waar dat het geval is en dat vonden we toch iets aangenamer. Ook het aantal omgevingen is schrijnend. Als je negen levels maakt, dan zou je toch denken dat ze negen verschillende levels kunnen maken. Alles samen bevat de game echter een viertal omgevingen met kleine variaties.

Het helpt ook niet dat je zelden het overzicht hebt in omgevingen. Van een mini-map is geen sprake en om je volgende missie te vinden, moet je steevast gebruik maken van een speciale scanner. Dat kon echt wel eenvoudiger, vooral omdat je die scanner voor vrijwel niets anders zal gebruiken. Bovendien doet de camera al eens gek, waardoor je gewoon niet meer weet waar je vijanden zijn. Gelukkig weet de AI dat altijd wel, dus je kan hen gewoon volgen. Wees wel niet verbaasd als zij al vrijwel alle vijanden hebben verslagen wanneer je aankomt.

Mochten nu de eindgevechten per level interessant zijn... maar dat zijn ze spijtig genoeg niet. Die gevechten bestaan immers voor het grote deel uit op je knoppen rammen en wachten tot je speciale skills zijn opgeladen, om die dan onmiddellijk zonder enige vorm van tactiek te gebruiken. We zijn op dat vlak toch echt wel al meer gewoon, zeker van Platinum Games.

Bovendien is het redelijk moeilijk om echt te sterven. Zodra je health op is, heb je enkele seconden waarin één van je broers je kan komen redden. Lukt dat, dan krijg je een beetje health terug en kan je opnieuw aan de slag. Slechts in uitzonderlijke gevallen zullen de vier turtles tegelijk sterven. Worden ze niet snel genoeg geholpen door één van hun broers, dan verdwijnt de turtle in kwestie even terug naar de riool, waar hij letterlijk wat pizza zal eten om vervolgens met zijn volledige health terug te keren.

Omdat de turtles meestal sneller bewegen dan hun vijanden, kan dit systeem ook eenvoudig misbruikt worden. Ben je de laatste turtle op het slagveld, dan loop je gewoon even weg van de vijand en wacht je tot de rest terugkomt. Als je al sterft, dan is dat meestal het schuld van de domme AI, die gewoon blijft aanvallen zonder ook maar even na te denken. Meestal draait dat goed uit, maar soms hebben we toch flink gevloekt. Je kan de andere turtles trouwens ook enkele opdrachten geven tijdens het spelen, maar dat systeem hebben we letterlijk nooit gebruikt, omdat we er het nut niet van inzagen. Ook kan je tijdens het spelen vrij wisselen van schildpad, wanneer je bijvoorbeeld een andere skill wil gebruiken.

TMNT: MIM heeft ook een vrij uitgebreid upgradesysteem. Zo kan je speciale vaardigheden kopen en upgraden met punten die je verzamelt tijdens het spelen. Ook heb je charms die je wat extra’s geven, zoals sneller bewegen of meer kracht. Die charms krijg je na elke level en kunnen ook een upgrade gegeven worden. Daarvoor moet je wel de nodige materialen vinden en die liggen ook niet echt voor het oprapen in de game. Platinum Games wil duidelijk dat we het spel een aantal keren spelen, maar jammer genoeg zal dat niet snel gebeuren.

Een leuke co-op had deze game misschien nog kunnen redden, maar ook daar maakt Platinum Games een cruciale fout. Je kan immers enkel online samen aan de slag, terwijl deze game toch echt wel gemaakt is om met enkele vrienden op de zetel samen te spelen. Is er dan iets dat we wel goed vinden? De graphics zijn niet bepaald slecht. Cellshading is de juiste keuze voor een game als dit en alle figuren in de game zien er uit zoals we dat verwachten. Ook het stemmenwerk is goed, al werden we tijdens het spelen wel gek van de slagzinnen die aan de lopende band werden herhaald. Na de honderdste keer hadden we het wel begrepen.