Superhot

Superhot

[Gespeeld op Xbox One]

Geschreven door Simon Barrez

Hoewel de shooter ongetwijfeld één van de populairste genres in het diverse gamelandschap is, blijft het eigenlijk al jaren (of decennia?) verstoken van de nodige innovatie. Enter Superhot, een indie game die voor het nodige vers bloed zorgt door de speler de volledige controle over de tijd te geven.

Wat ooit begon als een kleinschalig project voor de 7 Day FPS Challenge, is na een succesvolle Kickstarter campagne nu een volwaardige shooter geworden. Officieel heet de game van ontwikkelaar Superhot Team trouwens SUPERHOT, maar dat leek ons iets te schreeuwerig om een hele review door te gebruiken. Op pc is Superhot al enige tijd te spelen, wij gingen met de Xbox One-versie aan de slag die eerder deze maand verscheen.

In Superhot staat de tijd stil wanneer jij ook niet beweegt – dat is overigens niet helemaal correct, maar alles gaat wel aan een extreem traag tempo vooruit zolang jij in rust blijft. Enkel als jij beweegt, zal alles rond jou ook bewegen. Dat klinkt bijzonder contraproductief voor een vloeiende shooter, maar Superhot is dan ook geen doorsnee FPS. Tijdens het spelen werden we meermaals overvallen door de gedachte dat dit minstens evenveel als een puzzlegame aanvoelt.

Mocht Superhot zuiver op dat idee van het manipuleren van de tijd steunen, dan zou het misschien vrij snel door de mand vallen. Gelukkig heeft het dit aangevuld met een paar eigen ideeën op vaste FPS-tropen. Eén kogel of één slag zijn al genoeg om je te vellen. Vuurwapens hebben slechts zeer beperkte munitie en bovendien moet je er rekening mee houden dat het herladen óók tijd in beslag neemt – wat dus alleen maar kan door zelf rond te lopen.

Lege geweren en andere voorwerpen kunnen richting je tegenstander gegooid worden, waardoor ze even groggy zijn en ze – eventueel – hun wapen laten vallen, dat jij stijlvol in mid-air kan oppikken. Later in het spel wordt het zelfs mogelijk om je te verplaatsen in een rode vijand, waarna je vorige lichaam eenvoudigweg verbrijzelt. Dat alles zorgt ervoor dat ieder level in Superhot neerkomt op het telkens verder vooruit plannen van je volgende acties – je het er immers tijd genoeg voor.

Superhot is opgedeeld in een dertigtal korte levels, waarin in het begin eerst alle specifieke kenmerken van het spel worden aangeleerd en je gaandeweg steeds meer technieken moet combineren in gradueel moeilijker wordende uitdagingen. Ieder level kan in enkele minuten voltooid worden (soms zelfs in nog minder tijd), waarna je getrakteerd wordt op een kort filmpje dat je hele killing spree in één vloeiende, aaneengesloten beweging weergeeft – dat geeft toch altijd een zekere vorm van voldoening. Lezers met een beetje elementaire wiskundekennis hebben intussen al wel berekend dat je Superhot op een twee tot drie uur uitgespeeld hebt. Dat is behoorlijk kort, zeker voor een game die naar indienormen aan de iets duurdere kant is, maar met het voltooien van het verhaal is de pret nog lang niet voorbij.

Pas wanneer de credits van het scherm gerold zijn, krijg je immers toegang tot de endless en challenge modes. Endless schotelt je enkele arena's voor die, zoals de naam al laat uitschijnen, een oneindig aantal rode rakkers op je afsturen. Daarnaast zijn er nog een aantal varianten, waarbij je onder meer binnen twintig reële seconden zoveel mogelijk tegenstanders moet omleggen. In de challenges moet je telkens opnieuw de normale story levels doorlopen, zij het telkens met een andere twist. Zo zijn er uitdagingen waarbij je de hele game alleen maar met een katana of met je vuisten moet zien door te komen, kun je speedruns proberen voltooien of zelfs een poging wagen om heel Superhot zonder restarts proberen uit te spelen.

Het jammere aan deze extra modes is dat het toch vooral andere benaderingen van bekend materiaal zijn. Ze verplichten je Superhot weliswaar op diverse manieren te spelen, maar dat vijanden telkens vanop dezelfde plek respawnen en je alle levels na een tijdje wel uit het hoofd kent, zorgt toch een beetje voor een déjâ vu-gevoel.

Naast zijn unieke gameplay valt Superhot natuurlijk ook op met zijn aparte grafische stijl. Er wordt met een bijzonder beperkt kleurenpalet gewerkt, waarbij de vijanden knalrood ogen, wapens en voorwerpen zwart en al de rest is gestileerd, strak wit. Die minimalistische aanpak past bijzonder goed bij het soort spel dat Superhot is en zorgt ervoor dat je niet nodeloos afgeleid wordt door nutteloze randanimatie. Ook de geluidseffecten verdienen een pluim. Schoten klinken bijvoorbeeld een pak doffer wanneer de tijd zo goed als stilstaat.

Tot slot willen we nog even iets over de algemene aankleding en het verhaal zeggen. We zullen niet te veel verklappen, want een alledaags scenario is het niet. Je speelt Superhot via een file die je doorgestuurd krijgt op een oud besturingssysteem, dat verder nog heel wat bizarre en soms half verborgen folders bevat met bijvoorbeeld een chatprogramma en ASCII art. Sommigen zullen het verloop van het verdere verhaal misschien niet echt kunnen smaken, maar het is alvast positief dat Superhot Team een coherent geheel rond de voor de rest op zichzelf staande levels heeft willen weven.