Shadow of the Beast

Shadow of the Beast

[gespeeld op PlayStation 4]

In 1989 verscheen op de Commodore Amiga de cultklassieker Shadow of the Beast. De game werd gelauwerd om zijn grafische prestaties, een uitstekende soundtrack en belachelijk moeilijke levels. Ontwikkelaar Heavy Spectrum heeft de taak op zich genomen om de serie naar het heden te brengen.​

Shadow of the Beast is een sidescrolling actieplatformer waarin het voornamelijk draait om vechten. Op een ritmische wijze moet je ladingen vijanden uitschakelen die door een kwaadaardige magiër op je af worden gestuurd. Het doel is om zo lang mogelijke combo’s aan elkaar te rijgen en je score zo hoog mogelijk op te laten lopen. Het is van groot belang om tegenstanders op de juiste momenten aan te vallen, weg te gooien of te counteren, maar vrijwel nooit komen de gevechten tot het ritmische schouwspel dat de makers voor ogen hebben.

Tijdens de gevechten word je omsingeld door twee muren waar in een constante stroom vijanden uitlopen. Je kunt pas weer verder als je de onder in het scherm aangegeven hoeveelheid tegenstanders naar de eeuwige jachtvelden hebt geholpen. Vijanden eisen het uiterste van je vaardigheden; zo zijn er vijanden met schilden waar je omheen moet draaien of vijanden die je pas kunt aanvallen nadat je ze eerst weet te stunnen. Een prima gegeven, als het daadwerkelijk zo soepel had gewerkt als het klinkt. Hoofdpersoon Aarbron beweegt veel te stroperig en animaties duren net te lang waardoor je constant van achteren wordt geraakt omdat de animatie nog bezig is.  

Hetzelfde geldt voor de speciale aanvallen. Met deze speciale vaardigheden kun je jouw leven herstellen, extra score opbouwen of andere meters bijvullen. Hiervoor is echter wel bloed nodig, dat je opbouwt door tegenstanders zonder het gebruik van deze speciale aanvallen te verslaan. Deze aanvallen zijn bijzonder nuttig, maar zorgen ook voor een constante onderbreking. Elke keer dat je deze vaardigheid inzet, springt Aarbron op zijn vijand en volgt er een buttonmashing minigame. Het is de eerste keer nog niet zo’n probleem, maar nadat je dertig keer een dergelijke aanval hebt ingezet beginnen de onderbrekingen behoorlijk te ergeren.

Niet alleen het vechten, maar ook het platformen is stroperig. Hoe Aarbron beweegt, voelt nooit natuurlijk aan. Vooral zijn rare sprongetje dat ervoor zorgt dat je regelmatig tot je dood valt betekent dat de beweging van het hoofdpersonage nooit soepel aanvoelt. Gelukkig hoef je de dood niet bepaald te vrezen in Shadow of the Beast. Mocht je het loodje leggen, dan kun je jezelf weer tot leven wekken met behulp van een elixer of door een innocent soul te consumeren. Vreemd genoeg wordt nergens in de game uitgelegd wat de gevolgen hiervan zijn. Uiteindelijk bleek dat wanneer je tijdens je speelsessie te veel onschuldige zielen had gebruikt, je het perfecte einde niet kon vrijspelen.

Ook hoe je aan de elixers kwam, was lang onduidelijk. Uiteindelijk blijk je deze te krijgen wanneer een andere speler deze aan jou schenkt. Tijdens je tocht kom je regelmatig donkere schaduwen op de grond tegen op plekken waar andere spelers het loodje hebben gelegd. Hier word je de keuze voorgeschoteld: devour of gift. Wanneer je voor devour kiest, krijg je weer te maken met een buttonmashing minigame waarin je de andere speler in stukjes hakt. De beloning hiervoor is een shadow stone die je tijdens gevechten kan gebruiken om schaduwen van jezelf op te roepen die je bijstaan. De gift-optie zorgt ervoor dat de desbetreffende speler dus een elixer krijgt. Het is onbegrijpelijk waarom ze deze opties zo verschrikkelijk onduidelijk hebben gehouden.

Wat helemaal lastig te begrijpen is, is het verhaal. Hoewel het nog redelijk duidelijk begint, ben je al gauw de rode draad kwijt. Het verhaal draait om Aarbron: ooit mens, maar door duistere krachten omgetoverd in een hersenloze moordmachine. Wanneer Aarbron tijdens een aanval op een stad door zijn meester Maletoth wordt bevolen om een man te vermoorden die een baby beschermt, schieten er opeens allerlei herinneringen door zijn hoofd: hij realiseert zich eindelijk dat hij vroeger ook mens was en dat deze man zijn vader is. Aarbron weet zich te ontdoen van de macht die Maletoth over hem heeft, maar kan niet voorkomen dat de duistere magiër de baby ontvoert. De eens zo koelbloedige moordenaar zet de achtervolging in.

Het lijkt er op dat Maletoth deze baby ook wil omtoveren in een moordmachine à la Aarbron. Of dat echt het geval is, zullen we nooit weten, want halverwege de game verdwijnt de baby zonder blikken of blozen uit het verhaal. Waar het verhaal verder om gaat, is tijdens het spelen bijzonder onduidelijk. Door bepaalde highscores te halen tijdens het vechten speel je in het hoofdmenu verhaalfragmenten vrij die je door het verhaal loodsen. Ook zijn de paar regels gesproken tekst die de andere personages in het verhaal opvoeren niet te begrijpen totdat je een upgrade koopt met de verzamelde punten en de ondertiteling verschijnt. Voordat je dus het hele verhaal doorhebt, heb je de game al een stuk of 4 keer uit moeten spelen. Dat is zonde, want het verhaal is best aardig. Het kost je alleen veel te veel moeite dit te ontdekken.

Gelukkig helpt het dat je redelijk snel door de game heen bent: in zo’n 2 à 3 uur zit Aarbrons reis er op. Tenzij je net als ondergetekende vast komt te zitten op een onlogisch stuk in de game. Gelukkig word je door de nadruk op highscores wel redelijk geprikkeld om de game (of in ieder geval bepaalde gebieden) te herspelen. Hoe bevredigend het gevoel van het neerzetten van een hogere score dan een vriend ook is, het stroperige vechten zorgt er toch voor dat je ook hier niet al te snel zult terugkeren.

Het is jammer dat het belangrijkste element uit deze game, het vechten, te vaak frustrerend is, want de game ziet er verder uitstekend uit, weet een bepaalde duistere toon over te brengen en heeft net als het origineel een prima soundtrack. De makers hebben zelfs de originele Amiga-game toegevoegd aan het pakket – en dat allemaal voor de kleine prijs van 15 euro. De hoeveelheid content doet helaas weinig af aan het feit dat Shadow of the Beast gewoon niet zo leuk is om te spelen.