Tokyo Mirage Sessions

Tokyo Mirage Sessions

Tokyo Mirage Sessions zal bij sommigen niet meteen een belletje doen rinkelen, maar de meeste Wii U-bezitters zullen zich nog wel de eerste Nintendo Direct na het verschijnen van de console herinneren. Enkele toppers als Xenoblade en Zelda: Wind Waker werden toen onthuld, evenals een unieke samenwerking tussen Nintendo en Atlus. De Fire Emblem-serie en Shin Megami Tensei-serie zouden namelijk een crossover krijgen in de vorm van deze game. Toch is het eindresultaat niet echt wat heel wat gamers op het eerste zicht zouden verwachten.

In Tokyo Mirage Sessions maken we kennis met Itsuki Atoi - aanvankelijk een doodnormale jongen, ware het niet dat Tokyo plots geteisterd wordt door een mysterieus gebeuren waarin mensen steeds op onbekende manier verdwijnen. Dit Mirage-gebeuren staat centraal in het verhaal van de game, waarin Itsuki en zijn vrienden de mysteries van de Mirages proberen op te lossen. Tal van gebeurtenissen zullen je zowel door Tokyo als de Mirage-wereld loodsen. In feite kan je Tokyo als een soort van sociale en centrale hub vol shops, interactie en quests zien, terwijl de Mirage-wereld dan weer de klassieke dungeons vormen.

Hoewel Tokyo Mirage Sessions gebaseerd is op Shin Megami Tensei, voelt het eindresultaat toch een pak meer aan als een Persona-game. Dit komt omdat er dus toch ook iets meer nadruk op het sociaal aspect en de interactie tussen personages ligt. Centraal staat het thema van muziekidolen, een insteek die eigenlijk niemand had zien aankomen. Desondanks vinden we het wel een erg originele insteek. De nodige porties self awareness en het 'weeb-gehalte' zijn nooit overdreven, maar kleuren het verhaal en de gebeurtenissen eigenlijk erg mooi in en geven alles toch net wat meer charme mee.

De dungeons in Tokyo Mirage Sessions zullen dankzij hun kleurrijk pallet iets meer op die uit Persona lijken en bevatten telkens wat speciale mechanics om het verkennen ervan wat meer afwisseling te geven. Qua gameplay echter is de game dan wel weer typisch Shin Megami Tensei (ook wel MegaTen genoemd). Je ziet de vijanden daadwerkelijk rondslenteren in de dungeon, waarna je kan beslissen om de strijd al dan niet aan te gaan. Vervolgens wordt alles beslist in een herkenbaar, maar erg stijlvol vormgeven turn based combat-gevecht.

Het is ook in de combat dat de Fire Emblem-invloeden wat duidelijker worden. De magie (zio, bufu etc.) en diens sterkte-zwakte systeem mogen dan wel een belletje doen rinkelen bij MegaTen-fans, maar de bogen, speren en lansen zijn dan weer eigen aan de Fire Emblem-serie. Door beide gameplay systemen wat te combineren hebben Atlus en Nintendo eigenlijk een heel erg sterk combat-principe weten neer te zetten. Na het gevecht en verdienen van ervaringspunten kan je naast je personage ook je wapen sterker maken. Het uitkiezen en levellen van je wapen is erg belangrijk, want hierdoor leert je personage nieuwe spreuken en skills.

Als we dan toch een negatief iets in de game moeten aanduiden, is het misschien het feit dat de sidequests toch wel erg standaard zijn. Ze mogen dan wel ingekleurd zijn met een leuke sidestory en een sterke skill als beloning, maar de opdrachten die je moet uitvoeren (ga terug naar een vorige dungeon om x aantal vijanden te doden of y aantal objecten te verzamelen) zijn ontzettend generiek en inspiratieloos. Een extra boss of dungeon path om deze quests te vervolledigen was bijvoorbeeld al een pak leuker geweest.

Een game vol met muziekidolen is natuurlijk niet compleet zonder een toffe soundtrack. Op dat vlak weet Tokyo Mirage Sessions ontzettend veel variatie en fun naar voren te brengen. Gaande van songs die ingezongen zijn door een vocaloid tot typische vrouwelijke of mannelijke popsongs die erg professioneel klinken, de game heeft het allemaal. Elke grote artiest heeft ook effectief één of meerdere eigen songs in de game, steeds voorzien van een zeer mooi vormgeven anime video clip. Tot slot zijn ook de deuntjes tijdens de normale gevechten en boss fights erg opzwepend en meeslepend.

Niet enkel de soundtrack weet de game in te kleuren, want op grafisch vlak is het spel ook letterlijk erg kleurrijk. De typische Atlus-artstyle is duidelijk herkenbaar en dit is allesbehalve een slechte zaak. De stijlvolle menu's verdienen zeker een aparte vermelding, want Atlus en Nintendo hebben de hele game voorzien van ontzettend mooi uitgewerkte menu's en algemene vormgeving. Het navigeren door menu's en het aanschouwen van het gevechtsmenu is keer op een keer een stijlvol en kleurrijk feest voor je ogen.