DOOM

DOOM

[gespeeld op PS4]

DOOM is zo'n beetje de grootvader der first-person shooter games. Zijn invloed merk je overal. Games als Halo en Call of Duty zouden er misschien nooit gekomen zijn zonder het basisconcept dat de duivelse grondlegger destijds naar voren schoof. Er is natuurlijk zeer veel veranderd onderttussen. Zo'n klassieker opnieuw uitbrengen in een modern jasje is dan ook niet simpel. De (zeer) lange ontwikkeltijd van deze ondertussen vierde DOOM game is daarvan het bewijs. Toch is het concept opmerkelijk simpel: jij, je shotgun en een heleboel demonen op de planeet Mars.

Hij werkt er ondertussen niet meer, maar de mede-oprichter van id Software, John Carmack, zei ooit dat verhaal in een videogame een beetje hetzelfde is als het verhaal in een pornofilm. Je verwacht dat het er is, maar het is niet zo belangrijk. Hoewel die stelling uit een andere tijd komt en de meeste mensen ondertussen niet meer akkoord zouden gaan daarmee, past het wel nog steeds bij deze game. DOOM speel je voor de gameplay, niet voor het verhaal. De premisse blijft dan ook trouw aan het origineel: er wordt een portaal naar de hel geopend op de planeet Mars en jij moet die sluiten. Er is ditmaal wel meer achtergrondverhaal aanwezig voor wie dat wil, maar de kern blijft hetzelfde: je beschikt over een heleboel wapens waarmee je honderden, al dan niet duizenden, demonen zal kapot schieten.

Om al dat demonisch gespuis op een gepaste manier af te maken heb je natuurlijk nood aan een goed arsenaal wapens. Je begint de game met een simpel pistool, maar dat wordt al snel uitgebreid met wapens als de Super Shotgun en de befaamde BFG. Om het allemaal nog wat spannender te maken kan je (bijna) elk wapen verder upgraden met Weapon Mods die je doorheen de game verdient. Een shotgun met een explosief schot of een raketwerper die meerdere raketten tegelijkertijd afvuurt, het zijn maar enkele voorbeelden. Hetzelfde telt trouwens ook voor je uitrusting, die kan je ook upgraden met allerlei snufjes. 

Qua leveldesign doet deze DOOM ons vaak denken aan Metroid Prime, een vergelijking die je niet meteen zou verwachten. Dat komt vooral omdat er tussen al dat bloederig geweld ook ruimte is voor ontdekking en veel platforming. Elke level in DOOM is - ondanks het vaak lineaire pad - vrij open met allerlei geheime gangen en collectibles. Je kan klassieke DOOM levels vrijspelen door geheime hendels te vinden en er bevinden zich ook steeds kleine DOOM poppetjes in elk gebied. Daarnaast heb je ook nog andere geheimen zoals dode elite guards, data logs en runes. Spelers die van onderzoek houden worden dus ruimschoots beloond. De essentie van de game blijft wel steeds op de FPS-gameplay liggen, maar de kalme 'exploratiemomenten' zorgen af en toe voor de nodige afwisseling.

Een ander belangrijk aspect van de singleplayer is het Glory Kill systeem. Als je een vijand genoeg schade hebt toegedaan, dan begint deze blauw te pinken (oranje als je dicht genoeg bent) en dat signaleert de speler dat er een Glory Kill kan worden geactiveerd. Op het eerste zicht zijn Glory Kills gewoon een coole manier om vijanden af te maken. Een vijand de schedel inslaan of een lichaamsdeel van hen afrukken is nu eenmaal veel toffer dan ze simpelweg neer te schieten, maar er schuilt ook een strategisch gegeven achter deze Glory Kills. Vijanden droppen namelijk leven als je ze verslaat met een Glory Kill. Gezien je in een gevecht vaak van zowat elke richting wordt aangevallen en de levensbalk de dieperik durft in te zakken, zijn Glory Kills dus best belangrijk. Je bespaart tevens wat munitie door een vijand af te maken met een Glory Kill en de animatie verloopt ook vrij snel. Dat de manier waarop je een vijand afmaakt met een Glory Kill ook gewoon bad ass is, dat is dan de kers op de taart.

In zijn geheel is de singleplayer van DOOM sowieso het hoogtepunt van de game. Het is één van de beste first-person shooter ervaringen die we de laatste paar jaar hebben gespeeld. De gameplay is snel, spannend en uitdagend. Blijven stil staan of schuilen achter een hoekje is hier geen optie, je moet zoveel mogelijk mobiel blijven en continu aanvallen van vijanden proberen te ontwijken terwijl je de horde demonen stuk voor stuk afmaakt. Het gaat er vaak chaotisch aan toe en hoe verder je in de game geraakt, hoe moeilijker het wordt. Je ontdekt steeds sterkere demonen en naar het einde toe vecht je tegen zoveel verschillende vijanden tegelijkertijd dat het echt een episch spektakel wordt. Dit is FPS op zijn best.

Een ander pluspunt van DOOM is SnapMap, oftewel de first-person shooter variant van Super Mario Maker. Het is dus een level editor. Hoewel we zelf niet zo erg creatief zijn, weet SnapMap aan de hand van een mooie tutorial alles goed uit te leggen. Het is opmerkelijk hoe dit niet gewoon een simpel aanhangsel van de game is, er schuilt echt wel een zeer robuuste en uitgebreide editor in SnapMap. Een beetje onverwacht, maar zeker niet minder indrukwekkend. Er zijn ondertussen al heel wat klassieke Doom mappen nagemaakt en de mogelijkheden lijken echt eindeloos. Wegens tijdgebrek zien we ons niet meteen zelf levels maken, maar het is erg leuk om andermans levels te spelen, een beetje à la LittleBigPlanet.

De grote domper op al het bovenstaande is helaas de multiplayer. Dat voelt wel aan als een zwak aanhangsel van de game. Het was sowieso niet makkelijk om een goede multiplayer te maken, zeker niet als je weet dat het origineel zowat het concept "first-person multiplayer" heeft uitgevonden. Zelfs zaken als Deathmatch zijn tot stand gekomen door de eerste game. De multiplayer van deze game leunt dan ook meer op de opvolger van Doom, Quake. Een arena multiplayer op snel tempo dus. Iedereen vliegt als het ware door de map, op zoek naar de power-ups. Zo kan je bijvoorbeeld in een demon transformeren. Het is op momenten misschien wel leuk, maar in zijn geheel valt deze multiplayer moeilijk aan te raden. Daarvoor is het te generisch, te flauw.

Imponeren doet DOOM wel nog op audiovisueel vlak. Het is namelijk de eerste game die op id Tech 6 draait, de recentste engine van id Software. Het is best indrukwekkend, de vijanden zien er erg angstaanjagend uit, maar weten toch die klassieke Doom 'look' te behouden. De omgevingen op Mars en in de hel zijn tevens goed afgewerkt en de verschillende lagen en geheime doorgangen zitten goed in elkaar. Het is misschien niet meer zo revolutionair als bij de originele Doom, maar wat er is, dat is erg solide. Een van de blikvangers hier is trouwens de zestig frames-per-seconde (op console), dat doet een game als dit erg ten goede. In combinatie met de gemoderniseerde Doom soundtrack van Mick Gordon (Wolfenstein: The New Order) stelt deze game nooit teleur.