Uncharted 4: A Thief's End

Uncharted 4: A Thief's End

Een kleine tien jaar geleden leerden we voor het eerst schattenjager Nathan Drake kennen. Hij verscheen toen in de game Uncharted: Drake’s Fortune, waarmee ontwikkelaar Naughty Dog zich definitief in de markt zette als één van de beste ontwikkelaars. In 2016 komt met Uncharted 4: A Thief’s End een einde aan onze dolle rit met Nathan Drake. Nog één keer laat hij zich verleiden tot de zoektocht naar de ultieme schat en dat mag je deze keer wel heel letterlijk nemen.

Wil je geen verhaalspoilers, sla dan de eerste paragrafen over en begin te lezen onder de eerste afbeelding.

Het verhaal van Uncharted 4 begint eigenlijk 15 jaar geleden. Nathan is samen met zijn broer Sam en hun partner Rafe op zoek naar de schat van de piraat Henry Avery, die enkele honderden miljoenen dollar waard zou zijn. Tijdens hun zoektocht zijn ze terechtgekomen in een gevangenis in Panama, wat momenteel duidelijk niet de beste plaats is om je geld te verstoppen. Hun zoektocht loopt echter volledig fout af en Nathan is er van overtuigd dat zijn broer het leven heeft gelaten.

Plots springen we 15 jaar verder en zien we een Nathan die een normaal leven aan het leiden is, samen met zijn vrouw Elena. Nathan kan zelfs de lokroep van een job in Maleisië weerstaan, omdat hij gelukkig is in zijn nieuwe leven, al zie je wel dat het knaagt. Plots staat echter zijn broer voor de deur en voor je het weet, mag je er alle spectaculaire werkwoorden bij slepen om te omschrijven wat voor dolle rit je als gamer meemaakt langs tal van landen, omgevingen en gebieden. Al snel blijkt dat er meer verborgen zit achter het verhaal van Avery en zo stuiten Nathan en Sam op een nog grotere ontdekking. Daarin worden ze wel serieus gedwarsboomd door hun voormalige partner Rafe en diens nieuwe hulpje, Nadine.

Het verhaal in Uncharted 4 klinkt dan misschien wel heel erg typerend voor de franchise, maar het wordt op magistrale wijze ten berde gebracht. Niet enkel Nathan Drake is ouder geworden, ook het team bij Naughty Dog en ervaring brengt heel wat wijsheid met zich mee. Zo voel je in het verhaal een touch van The Last of Us, gaande van de puzzelstukjes die perfect in elkaar vallen tot het menselijke, emotioneel treffendere waarmee alles aan elkaar gevlochten wordt. Lang leve de beslissing om het bovennatuurlijke overboord te kieperen, iets wat velen (wij ook) nogal jammer vonden in de vorige games. 

Los van de perfect georchestreerde dialogen, schijnbaar nutteloze (edoch leerrijke) stiltes en gelaatsuitdrukkingen en momenten waarop je gewoon glimlachend toekijkt hoe (vooral) Nathan en Elena met elkaar omgaan, hoe anderen hun eigen problemen en demonen proberen te overmeesteren, hoe Naughty Dog de meest intrigerende villain heeft bewaard tot Uncharted 4... los van al die zaken kan je via optionele gesprekken, kleine flarden uitspraken en documenten her en der nog meer van het verhaal verorberen, iets wat je ook in The Last of Us kon doen om de emotionele band naar 110 % te brengen.

Qua gameplay hoef je geen wereldschokkende wijzingen te verwachten, al word je als speler wel een beetje in een andere richting geduwd. Je hebt immers iets meer vrijheid om de wereld te ontdekken. De waanzinnig vlugge rollercoasterrit die Uncharted 2 was, wordt hier bij momenten wat vertraagd om je meer vrijheid te gunnen. De weg van A naar B kan zo wel eens een ritje door de natuur opleveren (met bijhorend onderzoek en schatten) in plaats van de pijlsnelle streep naar je volgende objectief. Denk nu niet dat het een open world game is, want dat is Uncharted 4 natuurlijk ook niet.

Ook tijdens de gevechten lost Naughty Dog ietwat de teugels. Je krijgt tijd om na te denken, om een strategie aan de dag te leggen. Halsoverkop op de vijand aflopen is nog steeds een optie, al kleurt het scherm al sneller grijs dan in vorige games, met vaak een noodlottige paniekkreet à la "Drake, Nooooo!" als eindresultaat. Sluipers krijgen dan weer iets meer ademhalen, want hoog gras, grotere omgevingen waarin de actie plaatsvindt en je nieuwe grijphaak zorgen voor een verfrissende aanpak tijdens confrontaties, al kan het wel eens zuchten en puffen zijn als rookpluimen je zicht op majestatische wijze blokkeren. 

Reken er toch op om zowat 15 uur met de game bezig te zijn voor je het einde bereikt, een stukje langer dus dan de voorgaande Uncharted-games. Op dat vlak heeft Naughty Dog dus precies nog eens extra kwistig met de middelen gesmeten, want er zijn meer dan 100 treasures te vinden, naast de optionele gesprekken, journal entries en journal notes, waardoor je toch een hele poos extra zoet bent om deze te gaan vinden en ontdekken in de uitgebreidere spelwereld. Ook op multiplayervlak blijft Naughty Dog schaven en bijleren, wat ook deze multiplayer aantrekkelijker maakt dan in de voorgaande telgen, al is de verbluffende singleplayer uiteraard de absolute koning op de disc.

Naughty Dog staat al enkele jaren bekend als de studio die alles uit de PlayStation kan persen en die reputatie boent het nog eens extra op met deze Uncharted 4: A Thief's End dat momenteel zonder enige twijfel de grafisch meest verbluffende game is op PlayStation 4. Op sommige momenten zal je denken dat je nooit op die locatie geraakt die je in de verte ziet, totdat de ontwikkelaar je gewoon erheen brengt en je ter plekke nog eens overdondert met een prachtig interieur, een adembenemende zicht tijdens een klimpartij om dat af te ronden met een waanzinnig instortend gebouw waaruit je moet ontsnappen - zonder ook maar één laadscherm tijdens je avontuur.

Op elk vlak draait Naughty Dog de kraan nog eens open, met in sommige scènes een (duidelijke?) knipoog naar de vorige games, maar dan aan 150 %. Het stemmenwerk doet lustig mee en de hoofdrolspelers nemen met hun prestatie op gepaste wijze afscheid van hun virtuele metgezellen. Ook de muziek is weer zoals we bij Uncharted mogen verwachten, al kan er toch niets tippen aan Nathan's Theme 2.0 (Uncharted 2) of de Main Theme (The Last of Us). Kleine details, zoals dat Nathan een touw 'herpakt' als hij zich draait of dat hij over iemand anders kruipt en zijn arm in elke mogelijke richting kan bewegen tijdens het klimmen, zijn net datgene waardoor Naughty Dog zich bovenaan de PlayStation-ladder mag plaatsen. Geniet ook zeker van de epiloog, in onze ogen het perfecte sluitstuk.