Dark Souls III

Dark Souls III

[Gespeeld op PS4]

Demon's Souls, Dark Souls en Bloodborne hebben allemaal dezelfde reputatie. Het zijn moeilijke games waar zelfs ervaren gamers makkelijk door de knieën gaan. Het zijn echter ook games die enorm lonen, net door die extra uitdaging. Toch is de combinatie van de ietwat hogere moeilijkheidsgraad en mogelijke frustratie nog steeds een domper voor heel wat potentiële nieuwe fans. Dat is jammer, zeker gezien de franchise zoveel meer is dan enkel een reeks moeilijke spellen.  Het zijn stuk voor stuk parels op gebied van gameplay, world building, art design en muziek. Dark Souls III verandert daar niets aan. Integendeel, het is een waardige afsluiter voor een trilogie die nog jarenlang als een mijlpaal zal beschouwd worden.

Dark Souls III is de derde - en ook laatste - game in de Dark Souls trilogie. Net zoals zijn voorlopers krijg je opnieuw te maken met allerlei mysterieuze personages, een verhaal dat je zelf moet ontdekken, buitengewone eindbazen en een sterk level design. Toch durft dat laatste element toch een beetje af te zwakken deze keer, vooral dan voor veteranen. De eerste tien à vijftien uur heb je het gevoel dat je alles al een keer hebt gezien, er zijn dan ook sterke invloeden merkbaar van de eerste Dark Souls, maar ook van het recente Bloodborne. Of ze bepaalde assets opnieuw hebben gebruikt uit Bloodborne is niet meer de vraag, het is eerder een feit. Dat heeft an sich geen invloed op de kwaliteit van het spel, maar het geeft mensen die vertrouwd zijn met de franchise enkel een beetje het gevoel dat de originaliteit zoek is in de eerste helft van de game. 

De essentie van het level design blijft wel behouden. Zowat elke locatie in de game is voorzien van de nodige details en afwerking die je ondertussen verwacht bent van het Japanse From Software. De combinatie van de donkere atmosfeer, bizarre vijanden en de weinige bondgenoten die jouw pad kruisen zorgen zoals altijd voor een unieke sfeer die enkel een Souls-game naar voren kan brengen. De persoonlijheid van de vijand verandert ook in elk nieuw gebied: soms speelt men erg defensief met enkel een aanval als jij ze eerst aanvalt, maar in een ander gebied kan elke vijand plotseling super agressief uit de hoek komen. Op dat vlak is er voldoende variëteit. 

Ook de voldoening die je krijgt wanneer je eindelijk die ene baas naar het hiernamaals stuurt, blijft ook nog steeds toepassing. Men heeft duidelijk weer wat extra creativiteit uit de kast gehaald om het bloed van onder de nagels te halen bij de spelers. Hetzelfde gevoel van voldoening krijg je bij de bonfires die je in elk gebied vindt. Sommige gebieden zijn echt groot en bevatten genoeg obstakels om het de speler zwaar te maken. Een onverwachte val om de hoek of een vijand die uit het niets verschijnt en je laatste paar levens vernietigt, het zijn allemaal elementen die ervoor zorgen dat je steeds blij bent om een nieuwe bonfire te vinden. Al is het maar om al je vooruitgang in een level permanent te maken. 

In zijn kern blijft Dark Souls III wel opmerkelijk trouw aan zijn voorgangers. Zoveel is er eigenlijk niet veranderd, al blijft de gameplay daardoor ook als een huis overeind. Ember is misschien één van de prominentere veranderingen. Dit item vervangt de Humanity en Human Effigy uit de voorgaande games. Als je dit item gebruikt, dan krijgt je personage een smeulend effect rond zijn uitrusting en wordt je levensbalk met 1,3 vermenigvuldigd. Ook zal het icoontje naast je levensbalk een verbrande versie krijgen. Je hebt tevens deze status nodig om andere spelers te kunnen oproepen (multiplayer) en om andere werelden binnen te vallen.

Naast Ember heb je dan nog een grote vernieuwing en dat zijn Weapon Arts, speciale aanvallen die Focus Points (FP) consumeren, oftewel de nieuwe naam voor mana. In de praktijk betekent dit dat je nieuwe aanvallen kan uitvoeren met je wapens en/of je spells sterken kan maken. Als je geen FP meer hebt, dan kan je deze aanvallen trouwens nog steeds uitvoeren met je wapens. Het enige verschil is dat de aanvalskracht geen bonus meer zal krijgen.

De herkenbaarheid in Dark Souls III heeft uiteraard ook wel zijn goede kanten. Het combatsysteem bouwt namelijk verder op de bekroonde basis waar we in 2009 zo verliefd op werden. Strategie staat nog altijd bovenaan het lijstje der belangrijke vaardigheden in Dark Souls III, maar toch is het systeem ietwat toegankelijker geworden, mede dankzij de invloed van Bloodborne. Zo voelt de game sneller en mobieler aan dan zijn voorgangers. Defensief spelen is nog altijd nodig, maar mits de nodige strategie kan je nu makkelijker grote groepen vijanden in één slag afmaken - zolang je maar rekening houdt met het feit dat een goed getimede dodge vaak cruciaal is en laat net nu dat af en toe een probleem zijn als de framerate de dieperik in zakt.

Dat herkenbaarheid een sleutelwoord is in deze review, dat heb je ondertussel wel al gemerkt en daar is een goeie reden voor. Het is een tweesnijdend zwaard in Dark Souls III. Waarom dat zo is, hebben we al uitgelegd qua locaties en combatsysteem, maar het gaat nog verder. Zo is Dark Souls III misschien niet zo'n goed begin voor nieuwe spelers. Er wordt namelijk zeer veel verwezen naar de eerste Dark Souls-game, zowel qua personages als locaties. Op dat vlak is deze game een ode voor de fans van die game, wat zowat het merendeel van de community inhoudt. Nieuwe spelers zullen deze personages en locaties echter niet herkennen en dat neemt toch wel wat weg van de ervaring. De game wordt niet zozeer slechter, maar het verliest wel wat van zijn charme.

Wat dan weer wel voordelig is voor nieuwe spelers is dat Dark Souls 3 in zijn geheel - toch zeker de eerste uren - heeft gewerkt aan een toegankelijker geheel. We hebben dat eerder al vermeld met betrekking tot het combatsysteem, maar ook de manier waarop je van locatie naar locatie gaat, is een beetje simpeler gemaakt. Eigenlijk moeten we hier het woord lineair gebruiken, want het valt wel op dat men je ditmaal één specifieke richting in stuurt met weinig tot geen afwijkingen. Het is dus niet zoals Dark Souls en Dark Souls 2 waar je zelfs in het begin de keuze had naar welk gebied je eerst zou gaan. Hier heb je een gesloten weg die pas geleidelijk aan open wordt gesteld, naar het einde van de game toe. Dat is een beetje jammer, die vrijheid van de eerdere games missen we hier toch wel een beetje. De moeilijkheidsgraad wordt echter ook de hoogte in gejaagd, dus dat "eenvoudiger" begin moet hardcore fans niet meteen afschrikken.

Als er één constante is in de Souls franchise, dan is het wel de technische kant van het verhaal. Het verbaast ons niet dat er opnieuw mankementen zijn bij de launch van een nieuwe Souls game, maar dat alleen is geen reden om de problemen zomaar te negeren. Pas op, Dark Souls III ziet er - zelfs op consoles - heel mooi uit. We kunnen eigenlijk weinig kwaads zeggen over het artistieke geheel. Het probleem zit zoals altijd in de framerate. Die is dit keer op momenten afschuwelijk slecht. Het kan soms van dertig naar vijftien gaan, net wanneer je de aanval van een vijand probeert te ontwijken en hoeweel alles vertraagt wanneer de framerate zakt (inclusief de vijand) heeft dit toch meermaals een negative impact gehad op onze reactiesnelheid. Het is ook gewoon onbegrijpelijk dat we anno 2016 nog steeds te doen hebben met zulke framedrops, zeker gezien de hardware van de huidige consoles.