Rock Band 4 (Band in a Box Edition)

Weerzien met een oude bekende in Rock Band 4

[gespeeld op Xbox One]

Onder het motto "beter laat dan nooit" is hij eindelijk klaar, onze Rock Band 4 review. We hebben zelf behoorlijk lang moeten wachten op onze Band-in-a-Box versie en hebben dan maar beslist om die ineens binnenste buiten te keren én te wachten op de feature update van begin februari om een volledig oordeel te kunnen vellen over de online features van de game. Klaar? Hier gaan we.

Wie onze Rock Band 3 review gelezen heeft - intussen zo'n 5 jaar geleden - weet dat we behoorlijk gek waren van die game. De pauze die zowel Harmonix als Activision-Blizzard sindsdien hebben ingelast in het uitbrengen van nieuwe games voor plastieken instrumenten duurde wat ons betreft dan ook veel te lang. Guitar Hero brak de ban eind vorig jaar met het innoverende, maar verre van perfecte Guitar Hero Live. De game ging voor een nieuw soort besturing, keerde terug naar haar roots door een hoop franjes en instrumenten overboord te gooien en ging met de grove borstel doorheen haar spelmodi. Dat leverde een frisse en vernieuwende gameplay op, met enkele gebreken waar de jongens bij FreeStyleGames de komende maanden en jaren hopelijk verder op zullen ploeteren om de spelervaring te verbeteren.

Bij Harmonix hebben ze de terugkeer van het muziekgenre helemaal anders aangepakt. De focus werd er in de eerste plaats gelegd op het behouden van haar immense bibliotheek aan beschikbare nummers, een feature die massaal werd gevraagd door de fanbase. Dat men in dat huzarenstukje geslaagd is, ondanks het feit dat er intussen een generatiewissel heeft plaatsgevonden op consolevlak is zonder meer knap.

Onze volledige DLC-collectie vanop Xbox 360 (zo'n 250 songs) wisten we zonder problemen te importeren op Xbox One en hetzelfde truukje lukt ook tussen PS3 en PS4. De transfer op zich kostte meer tijd dan verhoopt, omdat we elk nummer individueel moesten downloaden, maar dan nog zul je ons niet horen klagen omwille van de bakken oude content die we ineens in deze nieuwe game konden spelen. Voor het importeren van songs vanop de discs van oude games betaal je zoals voorheen wel een extra kost om de licentie op de nummers uit te breiden naar Rock Band 4.

De continuïteit van de muziekbibliotheek is doorgetrokken naar de rest van de game. In tegenstelling tot Guitar Hero gaat Rock Band wel resoluut door met haar volledige bandsetup voor maximaal 4 spelers, inclusief microfoons en drums naast het gebruikelijke gitaarwerk. Enkel het keyboard, een nieuwigheid die met Rock Band 3 werd ingevoerd, wordt door Rock Band 4 niet meer ondersteund. Wie net zoals ons nog oude instrumenten had liggen zal die doorgaans kunnen hergebruiken, want ook aan hardwarecompatibiliteit werd gedacht.

Jammer genoeg zijn een aantal van de oudste bedrade instrumenten niet meer speelbaar op de nieuwe generatie consoles, maar ook hier heeft Harmonix duidelijk een inspanning gedaan om haar bestaande fanbase gunstig te stemmen. Xbox One-spelers zijn trouwens iets minder goed af dan PS4-spelers, want om de compatibiliteit van sommige oudere controllers te kunnen waarmaken heb je een extra Legacy Adapter nodig die je zo'n 30 euro lichter maakt.

Wie zichzelf toch trakteert op de nieuwe set instrumenten zal merken dat deze niet zoveel verschillen tegenover de draadloze versies die samen met Rock Band 3 werden verkocht. Dat betekent dat de layout van de drums nog steeds dezelfde is als bij de allereerste game, al zijn ze intussen wel een stuk steviger gebouwd. Dat houdt in dat de constructie op zich minder onstabiel is, de drum pads strakker zijn in het registreren van je getrommel en het voetpedaal voorzien is van een metalen verstevigingsplaat om te vermijden dat die in twee zou breken bij het stevigere metalwerk. Wie net als ons ooit zelf een pedaal terug aan elkaar heeft moeten plakken, weet waarom dat metaal wel degelijk zijn nut heeft.

De Stratocaster-gitaar voelt nog steeds hetzelfde aan als voorheen, wat betekent dat deze stevig genoeg voelt om enkele jaren mee te gaan - als je er tenminste niet Jimi Hendrix-gewijs mee gaat meppen na je performance. Wat de microfoon betreft durven we niet echt zeggen dat de registratie beter of slechter is dan voorheen. We hebben nog steeds het gevoel dat de noten niet altijd even zuiver en consistent verwerkt worden in de game, maar dat zou natuurlijk ook kunnen liggen aan het feit dat we doof zijn gewoorden voor/door ons eigen gejengel.

Dat de instrumenten er in grote lijnen hetzelfde uitzien impliceert natuurlijk hetzelfde voor de gameplay. Harmonix kiest er dus niet voor om te experimenteren met nieuwe gitaarlayouts of met cimbalen op haar drums. Je skills die dus enkele jaren de tijd hebben gekregen om te roesten zijn zo weer terug, zeker wanneer je terugkeert naar de geïmporteerde songs van weleer. De wijzigingen en toevoegingen zijn eerder beperkt.

De meest in het oog springende nieuwigheid is de freestyle modus voor gitaarsolo's. In vorige games werden complexe gitaarsolo's al apart gescoord en waren deze momenten vooral op de hogere moeilijkheidsgraden niet zelden het punt waarop je vingers je ogen niet meer konden volgen. Nu kun je deze stukken vervangen door vrije inputs, waarbij je je eigen gevoel mag volgen om tussen de hoge en lage noten op de nek te bewegen. Hardcore spelers zullen deze feature willen afzetten, want de highscores worden er een stuk lager door, maar voor casual gamers en voor wie de Rock Band eerder als party game speelt maken de freestyle solo's het spel wel weer wat toegankelijker.

Ook de drum fills, de partijen die je als drummer in staat stellen om Overdrive op te bouwen - het systeem dat je scores tijdelijk verdubbelt - werden aangepakt. In plaats van random wat op alle pads te rammen werden deze stukken vervangen door passages die het ritme van de song gewoon netjes volgen en dus gewoon een pak beter klinken. Op vocaal gebied maken de harmonieën uit The Beatles: Rock Band opnieuw hun intrede en zijn er ook improvisatiehints voorzien.

Ook wat de belangrijkste spelmodus betreft, de Band Tour modus, is er weinig nieuws onder de zon. De modus draait nog steeds rond het oprichten van een nieuwe band om daar dan de wereld mee te gaan veroveren totdat je de status van internationale superster bereikt hebt. Horden fans en bakken geld worden je deel en de voornaamste keuzes die je kunt maken in de verhaalmodus zijn er opnieuw op gericht om eerst voor fans, voor geld, of voor extravagante outfits te gaan. De customistatiemogelijkheden zijn er wel wat op achteruitgegaan, want je hebt minder controle over hoe je medebandleden eruitzien en ook de tool waarin je zelf nieuwe personages maakt is minder uitgebreid dan in Rock Band 3.

Dat is overigens de rode draad doorheen de meeste spelmodi. Rock Band 4 lijkt op sommige vlakken zelfs gewoon een uitgeklede versie van Rock Band 3 te zijn, met de online multiplayer als meest prominente afwezige. Harmonix heeft zich gehaast om regelmatige patches en vooral feature-updates te beloven, maar voorlopig is het nog wachten op een heleboel items die gewoon op de disc stonden bij de vorige game. De community werd ook al gesust met de belofte dat men deze generatie consoles geen Rock Band 5 zou gaan uitbrengen, maar zou blijven doorontwikkelen op Rock Band 4. De toekomst zal uitwijzen of Harmonix haar beloften zal weten waar te maken, maar ondanks het feit dat deze review een behoorlijke tijd na de release van de game komt hebben we op dit moment nog steeds het gevoel dat we een veel beperktere game in handen hebben dan wat we 5 jaar geleden speelden. Het ontbreken van een Practice mode is wat ons betreft alvast onvergeeflijk.