Digimon Story: Cyber Sleuth

Digimon Story: Cyber Sleuth

Het feit dat Westerse gamers sinds kort Digimon Story: Cyber Sleuth op hun PlayStation 4 en PlayStation Vita kunnen spelen is een klein mirakel. In tegenstelling tot grote concurrent Pokémon is de aanwezigheid van Digimon in zowel Europa als Amerika al enkele jaren afgezwakt. Het is vooral de anime en Digimon World, de PlayStation 1-game, die een belletje doen rinkelen bij de meeste mensen. Daar komt nu dus eindelijk verandering in. Dankzij een succesvolle petitie (en de immense vraag naar een nieuwe game via het internet) heeft zowel de ontwikkelaar als publisher Bandai Namco eindelijk toegegeven. Het begin van een nieuwe Digimon-hype?

De meeste Digimon-fans in het Westen zijn ondertussen al lang de twintig gepasseerd. Dat komt omdat wij vooral bekend zijn met de televisiereeks en die was op zijn populairst begin jaren 2000. Het spreekt dan ook voor zich dat de meesten onder ons niet zitten te wachten op een Digimon-game gericht op kinderen. Dat weet ook Media. Vision, de ontwikkelaar van Digimon Story: Cyber Sleuth. Het is dan ook belangrijk voor hen dat Westerse gamers weten dat Cyber Sleuth een meer volwassen thema heeft. Je hebt uiteraard nog steeds die typisch Japanse humor en de game durft ook (erg) vaak over-the-top te gaan met diens personages, maar daarnaast schuilt er in de digitale wereld ook een interessant verhaal met de nodige emotionele momenten - iets dat we eigenlijk al jaren missen in de Pokémon-games.

In de game zelve speel je als een mannelijke of vrouwelijke Cyber Sleuth, het geslacht mag je zelf kiezen. Dat lijkt misschien niet zo speciaal, maar voor een kleinere productie als dit is het toch leuk dat je kan kiezen. Als Cyber Sleuth zal je vooral online bezig zijn, op het EDEN-netwerk -  een virtuele realiteit die gebruikers fysiek kunnen betreden. Hun online avatar is dan identiek hetzelfde aan hun uiterlijk in het echte leven. Dat is verplicht om de misdaad online tegen te gaan. EDEN wordt vooral gebruikt om te shoppen, zakelijke transacties te doen en om mensen uit andere landen fysiek te ontmoeten. Science-fiction op zijn best dus.

Zo’n virtuele realiteit wordt natuurlijk al snel een paradijs voor hackers en dat is meteen ook waar het grootste deel van deze game om draait. Digimon komen namelijk rechtstreeks in contact met deze hackers en die behandelen de wezens als een simpel digitaal programma waarmee ze andere gebruikers kunnen aanvallen om data of accounts te stelen. Wederzijds respect is er dus niet tot jij en je vrienden in het bezit komen te zijn van een Digimon Capture, een toestel waarmee je digimon kan vangen. Al snel blijkt dat Digimon meer zijn dan enkel data. Het zijn wezens met gevoelens en gedachten.

Een mysterieuze hacker biedt je een eerste Digimon aan om je avontuur te starten, maar vanaf dan gaat alles fout. Je krijgt plotseling te maken met een Eater – een vreemd wezen dat data verslindt. Het zuigt als het ware je digitale identiteit uit je lichaam en het is vanaf dat moment dat je wakker wordt in de echte wereld als een soort kruising tussen je digitale identiteit en je menselijke lichaam. Je echte lichaam ligt ondertussen in coma in het ziekenhuis.

Dat klinkt misschien allemaal nogal vergezocht, maar het is vooral belangrijk om te weten dat je in deze digitale vorm zowat elk stuk technologie kan betreden. Je bent dus niet meer beperkt tot EDEN. Je kan een airco binnengaan en een sneeuwman verslaan omdat die de temperatuur veel te laag doet zakken of de smartphone van een game-ontwikkelaar betreden omdat er iets niet klopt met zijn game. Net door deze unieke vaardigheid huurt Kyoko Kuremi je in, een vrouw die aan het hoofd staat van een detectivebureau. Samen met haar ga je allerlei mysteries met de virtuele realiteit trachten op te lossen.

Het verhaal is op zijn minst origineel te noemen, misschien zelfs ietwat complex. We moeten er wel bij zeggen dat alles traag op gang durft te komen, maar vanaf je het midden van het spel bereikt, komt het verhaal in een stroomversnelling en wordt alles ook een pak interessanter. Naar het einde toe krijg je echt wel het gevoel dat het verhaal meer dan enkel vulling is voor het vangen van de digitale monsters. Toch zijn er her en der conversaties die een beetje overdrijven. Zo had je één bepaalde hacker die meermaals “lmao” en “rofl” gebruikte, maar ook de manier waarop men conversaties vertelt, is een beetje ongelukkig gekozen. Terwijl je personage op de achtergrond te zien is, gebruikt men een kopie van jou (en de andere persoon) op de voorgrond en dat ziet er op momenten toch wat goedkoop uit. Een vreemde beslissing.

Qua gameplay is de game opmerkelijk traditioneel. Het is een combinatie van een standaard turn-based JRPG vechtsysteem en de verslavende factor die monsters vangen en evolueren met zich meebrengt. Het vechtsysteem is gebaseerd op een blad-steen-papier formule waar elke digimon een type heeft: vaccine, data of virus. Daaronder heb je dan nog enkele elemental types als vuur, water, bliksem enzovoort. Als je een vaccine digimon met een vuur-aanval gebruikt tegen een andere digimon die zowel zwak is tegen vaccine als vuur, dan doe je immens veel schade. Makkelijk om te begrijpen dus, maar je kan ook echt diep gaan, zeker als je speelt op de hogere moeilijkheidsgraad waar je slim zal moeten omspringen met alle verschillende types en aanvallen.

Voor de rest kan je deze game het best vergelijken met Persona of Shin Megami Tensei: kleine, lineaire dungeons met random battles, upbeat muziek en een sterke focus op verhaal. Het geheel is ook best geloofwaardig omdat je in de echte wereld niet in één of ander fictief dorpje woont, maar in het hart van Tokio. Net zoals in Persona heb je een wereldmap die bestaat uit een menu waarbij je kan kiezen uit allerlei verschillende secties van de Japanse stad. Denk maar aan Shinjuku, Shibuya of Akihabara. Echt veel interactiviteit is er wel niet. Conversaties met NPC’s zijn beperkt tot een lijntje tekst en daarnaast heb je eigenlijk enkel nog een winkeltje her en der of EDEN access points.

De digitale wereld is op dat vlak toch ietsje interessanter. Je hebt een DigiLab waar je mirror dungeons kan binnengaan voor extra XP, een DigiFarm waar je digimon kan achterlaten om automatisch XP te krijgen, een soort van geneesapparaat waar je al je digimon kan herstellen voor geld en ook een extra winkeltje. Naast het DigiLab heb je ook allerlei virtuele ruimtes zoals een hacker forum, dungeons, officiële EDEN ruimtes, ... Hoewel de graphics duidelijk van PlayStation Vita-kwaliteit zijn ziet alles er toch opmerkelijk mooi uit door een erg artistiek en kleurrijke artstyle.

Het beste onderdeel van de game blijven wel de Digimons: je hebt er ongeveer 240 en de manier waarop je ze vangt en evolueert zit best goed in elkaar. Je hebt geen Digi Ball of dergelijke, maar in plaats daarvan scan je ze, iets wat automatisch gebeurt wanneer je een gevecht start. Na een paar gevechten heb je 100% scan en dan kan je de digimon downloaden in het DigiLab. Zo simpel is het. Evolueren gebeurt vanaf dat je een bepaald level bereikt of – later in de game – door een heleboel extra vereisten te behalen. Het verschil met Pokémon hier is dat elke Digimon meerdere evolutiekeuzes heeft en je een bepaalde evolutie op verschillende manieren kan behalen. Je kan Digimon ook laten evolueren naar hun vorige vorm. Dat klinkt an sich vreemd, maar er is een goede reden voor. Elke keer je dit doet stijgt het maximum-level van de digimon en ook zijn stats.

Het zal dus steeds iets langer duren om zijn maximum-level te behalen maar de limiet van je stats verhogen maakt dat zeker en vast goed. Je moet ook geen schrik hebben dat dit een ellenlange grind inhoudt. Wat Digimon zo goed doet, is de XP-verdeling, want iedereen krijgt gewoon het volledige aantal. Dat zorgt ervoor dat er minstens één Digimon om de paar gevechten een nieuw level behaalt. Het gaat echt snel. Ondertussen krijgen al de digimon in de DigiFarm ook nog eens automatisch XP. Het geeft je als speler echt het gevoel dat je op eender welk moment progressie maakt. Het doel om élke Digimon in het spel in je bezit te krijgen, wordt zo ook een stuk minder angstaanjagend.

Audiografisch moet de game helaas wel een beetje inboeten. Het blijft nu eenmaal een PlayStation Vita-port op PlayStation 4. Het art design van de Japanse artiest Suzukito Yasuda en de muziek van componist Masafumi Takada maken wel veel goed. We moesten meermaals denken aan de Danganronpa games omdat Takada ook daar de muziek heeft verzorgd en je een sterke link tussen beide voelt. Ook bevat de game een erg kleurrijk en artistieke stijl, zoals eerder al vermeld. Het kan dan misschien niet de strijd aangaan met de andere grafische kleppers op PlayStation 4… door de zestig frames per seconde en de originele locaties binnenin EDEN heb je nooit het gevoel dat je een mindere game aan het spelen bent.