This War of Mine: The Little Ones

Niet voor kinderen

[Gespeeld op PS4]

Het begon met een onschuldig kuchje, maar de situatie van Bruno ging snel bergaf. Het heroïsche karakter van medebewoner Pavle kwam boven water en hij besloot die nacht de straten in te trekken op zoek naar medicijnen. De gure wind leidde hem naar het huis van een bejaard koppel waarvan de vrouw zelf ziek bleek te zijn. De bejaarde man vertelde Pavle hoe zijn vrouw er wel bovenop zou komen, op voorwaarde dat ze haar medicijnen bleef innemen.

Pavle moest al zijn emoties onderdrukken voor wat de moeilijkste taak van zijn leven bleek te zijn. Zijn handen trilden terwijl hij het medicijnkastje leegplunderde en op de achtergrond het koppel hoorde smeken voor hun leven. Pavle kon de medicijnen in de absolute extremis toedienen aan Bruno, waardoor hij snel aan de betere hand was, maar toen Pavle begon te reflecteren over zijn inhumane daad belandde hij in een zware depressie. Drie dagen later was Bruno terug op de been en besloot hij als wederdienst de eerstvolgende nacht te gaan plunderen. Wanneer Bruno de volgende ochtend met een aardige buit trots de deur van de schuilplaats opende, zag hij Pavle hangen, een meter boven de grond. Zijn handen trilden.

Dit is hoe onze eerste playthrough van This War of Mine: The Little Ones in mineur eindigde. Akelig realistisch en dat is net wat This War of Mine onderscheidt van andere games in het genre. Tijdens het spelen draag je steeds de loodzware gevolgen van de vele ethische dilemma’s waar je voor komt te staan. Het resultaat is een aangrijpend verhaal over het (over)leven in een periode van oorlog, maar het moet gezegd worden, qua gameplay is er niet veel aan.

Als speler word je meteen in het diepe gegooid. Een introvideo die de situatie schetst of een verklarende tutorial is er niet. Je krijgt meteen een 3-tal personages onder de knoppen en het is aan jou om te zorgen dat ze overleven, zonder dat je meteen weet hoe of wat. In een notendop is het de bedoeling om 40 dagen (min of meer) te overleven. Overdag zorg je ervoor dat je personages kunnen eten, zich verwarmen, tijd krijgen om te genezen en eventueel uit te rusten … en ’s nachts stuur je een personage erop uit. Niet om een stapje in de wereld te zetten, maar wel om te gaan plunderen. Je kiest een locatie op de map, selecteert welke items je meeneemt en vervolgens heb je een paar minuten de tijd om zoveel mogelijk nuttige zaken te verzamelen.

Tijdens het plunderen is het erg belangrijk om stealth te gebruiken. Munitie is namelijk erg kostbaar (als je überhaupt al een wapen hebt) waardoor je gevechten beter uit de weg gaat. Je kan het je namelijk niet permitteren om een personage te verliezen. Het maakt van het plunderen tijdens de nacht een erg intense bedoening waarbij je constant je adem inhoudt.

Het leven overdag is echter minder interessant. Overdag geef je je personages te eten en laat je ze wapens en andere zaken maken. De basiszaken (bed, kachel …) zijn snel gemaakt, maar de vereiste benodigdheden van de andere zaken zijn wat te hoog in vergelijking met de maximale inhoud van je rugzak. Het is dan ook vreemd dat het niet mogelijk is om de rugzak van je personage up te graden, waardoor elk personage maar een erg beperkt aantal spullen kan meenemen van een nachtje plunderen.

This War of Mine is geen eindeloze game, de oorlog gaat immers – gelukkig - niet eeuwig door. Een radio (die je uiteraard zelf dient te maken uit verzamelde onderdelen) houdt je op de hoogte van de stand van zaken. Na min of meer 40 dagen komt er een einde aan de oorlog en is het spel afgelopen. Het gebrek aan een echte verslavende factor zorgde er dan ook voor dat we maar één doel voor ogen hadden: het einde van de oorlog zo snel mogelijk bereiken. Met dat doel voor ogen leek het uitbouwen van onze schuilplaats nogal een nutteloze besteding van materialen. Het feit dat je enkel de 40 dagen dient te overbruggen en het saaie leven overdag, maakte de gameplay nogal repetitief en we misten dan ook het gevoel van voldoening.

Dat This War of Mine: The Little Ones een port is van de pc-versie uit 2014, is duidelijk te merken. De UI is érg klein (PS Vita remote play is daardoor quasi onmogelijk) en ook de besturing werd niet vlekkeloos vertaald. Vaak gaat je personage de tegenovergestelde kant uit en is het even zoeken hoe je precies de trappen op en af kan lopen. Grafisch is de game wel in orde. Het donkere handgetekende stijltje gaat hand in hand met de sfeer die de ontwikkelaar wil neerzetten.

Waar This War of Mine: The Little Ones verder ook écht in uitblinkt, is het realisme. Zo ontdekten we bijvoorbeeld dat het niet slim is om rond te crossen met een gewond personage. Het personage traag bewegen bleek het genezingsproces te herstellen. Het zijn details als deze die ervoor zorgen dat je heel realistisch gaat denken in plaats van dat je denkwijze beperkt wordt door de gelimiteerde programmatie van een game.   

De subtitel ‘The Little Ones’ slaat op de toevoeging van kinderen aan de game. This War of Mine is sowieso al niet een van de makkelijkste games en met kinderen in je schuilplaats wordt het nog net dat tikkeltje moeilijker. Kinderen nemen heel wat tijd in beslag (je moet er immers mee praten en ze entertainen zodat ze niet depressief worden) en elk personage is niet te vergeten een extra mondje om te voeden.