Mario Tennis: Ultra Smash

Mario Tennis: Ultra Smash

[geschreven door Simon Barrez]

Als Mario niet bezig is met rondjes rijden, fuiven organiseren en lokale fauna en flora vertrappelen onder het mom van de jonkvrouwe in nood te redden, dan is de inmiddels dertigjarige Nintendo-mascotte wel eens te vinden voor een sportief partijtje tennis. Helaas verkeren Mario & co deze keer niet echt in topvorm... 

Met het uitstel van StarFox Zero is Mario Tennis: Ultra Smash zowat de enige grote release van Nintendo zelf dit najaar. De verwachtingen lagen dan ook iets hoger dan voor de doorsnee spin-off rond een met licht overgewicht kampende Italiaan, zeker omdat we nog goede herinneringen koesteren aan de Mario Tennis games uit het iets verdere verleden. Ultra Smash bouwt voort op het concept van Mario Tennis: Open op 3DS uit 2012, al ziet de actie er met een vloeiende 60 fps natuurlijk heel wat beter uit dan op het kleine scherm.

In Open en dus ook Ultra Smash draait het grotendeels rond de zogenaamde chance shots. Op geregelde tijdstippen, en meestal wanneer een opponent de bal niet perfect heeft weten terug te slaan, geeft het spel je middels een kleurrijk symbool de kans op een extra effectief shot, zoals een smash volley of drop shot. Nieuw in deze Wii U-editie is de Ultra Smash uit de titel die bijzonder moeilijk te counteren is. 

De chance shots zorgen voor de nodige diepgang en strategie en geven die unieke Mario-draai aan de game. In combinatie met de vlotte actie is Ultra Smash dan ook aardig om spelen voor zowel complete leken als mensen die al eerder een balletje geslagen hebben met Mario en meer de finesse beet hebben. Tot zover geen vuiltje aan de lucht, maar blijkbaar was daarmee de inspiratie en interesse op. Mario Tennis: Ultra Smash bevat immers behoorlijk weinig content. 

In Standard speel je gewone wedstrijdjes zonder meer, terwijl Simple nog eens de chance shots wegneemt en de meest rechttoe rechtaan versie van Mario Tennis biedt. Mega Ball Rally is een veredelde minigame waarin je de rally zo lang mogelijk moet zien te rekken. Je start met een logge, trage strandbal die steeds kleiner en sneller wordt waardoor het een steeds lastigere opgave is om de rally gaande te houden. Leuk voor één keer, maar daarmee hadden we het ook wel gezien. 

Centraal in Ultra Smash staat Mega Battle, de speloptie die ook in de commerciële opbouw naar de release sterk belicht wordt. In deze mode gooit men de spelers regelmatig een mega mushroom toe, waarmee ze tijdelijk in een gigantische versie van zichzelf transformeren en haast een halve speelhelft innemen. De verplichte animatie die het veranderen van en naar een mega vorm vergezelt is kort genoeg om niet te enerveren.

Het probleem is echter dat die korte tussenfilmpjes telkens je knoppencommando's onderbreken en dat je soms domweg een bal mist omdat de gedaanteverandering naar je kleine zelf zich inzet nét op het moment wanneer je de bal moet terugslaan. Uiteraard is er wel een serieus voordeel wanneer je met een reusachtige Mario, Toad of Yoshi speelt en komt er enige tactiek aan te pas door al dan niet te wachten met het oppikken van de mega mushroom, maar toch voelt het al vrij snel aan als een flinterdunne gimmick. Als dit één van de dragende features van het spel is, dan weet je al genoeg. 

Bovenstaande modes kun je zowel in single- als multiplayer spelen in singles en doubles varianten. Het moet gezegd, met meerdere spelers is Ultra Smash – ondanks de magere content – iets langer houdbaar. De echt zuivere singleplayer vind je in Knockout Challenge, al houdt dit ook niet meer in dan simpelweg voortdurend tie breaks spelen tegen steeds moeilijker wordende tegenstanders, om na vijftien rondjes uit te komen tegen een permanent mega blijvende Bowser. Winst wordt beloond met de star versie van je personage. 

Wanneer Knockout Challenge na een tijdje te moeilijk dreigt te worden – al vermoeden we dat de verveling al eerder toegeslaan zal hebben – dan kun je nog altijd de hulp inroepen van een Amiibo, die dan als tweede speler op het terrein verschijnt. Net als in Super Smash Bros. zal je Amiibo ook steeds beter worden naarmate je er meer mee speelt, al is de stat boost om de vijf gespeelde matchen behoorlijk willekeurig en lui geïmplementeerd. Ook vonden wij onze tijdelijke sidekick soms meer in de weg lopen en twijfelachtig tussenkomen dan dat hij echt hulp bood. Dat je de Amiibo enkel in Knockout Challenge en als partner in online doubles kan gebruiken is eveneens een vreemde beslissing. 

Zoals de aandachtige lezer al zal gemerkt hebben is er geen enkele speloptie die ons lang heeft weten boeien. Alles wordt al erg snel repetitief en er is bijzonder weinig moeite gedaan om voor een beetje variatie te zorgen. Voor inspiratie had men nochtans maar even naar voorgaande sportgames met Mario in de titel moeten kijken. Toernooien, cups, een RPG-avontuur, minigames of een set uitdagingen zijn maar enkele van de ideeën die spontaan in ons opkomen, maar die men bij Nintendo niet heeft willen of kunnen zien. 

Ook de extra's, die je vrijspeelt in de vorm van een reeks rewards, zijn bijzonder karig. Letterlijk de helft ervan bestaat uit een star variant van de aanwezige Nintendo-helden en -schurken. Er zijn ook slechts drie nieuwe personages vrij te spelen – naar je eigen Mii hoef je al niet te zoeken. De interessantste beloningen zijn nog de nieuwe courts, die met onder meer een zand- en ijsthema iets meer fantasie uitstralen dan de standaard gras, gravel en hard court banen en perfect passen binnen het kader van een Mario spin-off.

Ook de hogere moeilijkheidsgraden moeten langs deze weg vrijgespeeld worden en zijn een welkome toevoeging aan de anders bijzonder weinig uitdagende standaardopties. Overigens verdien je met letterlijk iedere wedstrijd muntjes waarmee je de extra's even goed kan vrijkopen zonder er al te veel moeite voor te moeten doen. Ook hier leken vrij te spelen kostuums, kledij, rackets en dergelijke meer ons toch een betere keuze dan het weinige beetje waarvoor je je nu uitslooft. 

Dat de mogelijkheden online eveneens erg beperkt zijn, zal op dit punt niemand meer verbazen. Tegen vrienden spelen is bijvoorbeeld onmogelijk. Voorts kun je enkel ranked of voor de lol aan de slag in erg korte wedstrijdjes van ofwel één tiebreak ofwel twee games lang in standaard, simple en mega mushroom mode. De banen worden volledig random gekozen en op een deftige matchmaking hoef je ook niet meteen te rekenen, want spelers die de betere sterversie van een personage kiezen komen eenvoudigweg uit tegen de normale characters. Een niet te verwaarlozen aantal van onze online wedstrijden konden we niet vlekkeloos afwerken en soms werd de verbinding zelfs abrupt verbroken. 

Zoals reeds vermeld in het begin van de recensie, ziet Mario Tennis: Ultra Smash er zeker niet onaardig uit. Alles loopt bijzonder vloeiend zonder de minste hapering en de verschillende courts ogen best knap. Toch zijn er een paar ruwe kantjes, zoals een zichtbaar mindere kwaliteit van de schaduwen, en is ook hier de algehele presentatie erg beperkt. Zo is er in de hele game maar één stadion en zijn de vaste animaties na bijvoorbeeld een gewonnen of verloren punt vrij repetitief. Dezelfde opmerking kunnen we ook over de muziek en de geluidseffecten maken. Op zich zeker niets mis mee, maar toch zo weinig variatie te bespeuren.