Need for Speed

Need for Speed

[gespeeld op PS4]

Met ondertussen al meer dan twintig jaar op de teller is Need for Speed één van de grootste franchises die EA in zijn bezit heeft. Het is zelfs zo dat er sedert 2002 steeds jaarlijks een nieuwe Need for Speed game in de winkelrekken lag- tot vorig jaar. In 2014 was de franchise opmerkelijk afwezig en kregen we te horen dat het wachten zou worden tot 2015. Dat wachten werd uiteindelijk wel beloond met de belofte dat de nieuwe game een spirituele Underground 3 zou worden. Daarover heeft men niet gelogen. De nieuwe game werd simpelweg 'Need for Speed' gedoopt (wat er meteen voor zorgt dat dit de eerste game sinds 1997 is zonder subtitel) en brengt een triomfantelijke wederkeer naar de tuner cultuur met zich mee, iets waar heel wat mensen toch al een tijdje naar vragen.

Nog eens echt een auto deftig kunnen tunen, dat is ondertussen al weer geleden van Need for Speed: Most Wanted en daarmee bedoelen we niet de gelijknamige reboot uit 2012, maar wel het origineel van 2005. Ergens begrijpelijk, tunen was nu eenmaal nooit de essentie van deze franchise. Dat begon pas bij de eerste Underground-titel, in een tijd waar de Fast & Furious hype (en de daarbijhorende tuning scene) immens groot was. Doorheen de jaren is die interesse beetje bij beetje afgezwakt en ging ook de Need for Speed franchise alle kanten van het genre op.

Een wederkeer naar het meer realistisch racen, een kruising tussen Burnout en Need for Speed en zelfs een Hot Pursuit reboot, ze kwamen allemaal aan bod. Toch was het vooral die spirituele Underground en/of Most Wanted opvolger waar heel wat mensen maar naar bleven uitkijken. Toen de Most Wanted reboot in 2012 uitkwam, was er eerst euforie, maar uiteindelijk teleurstelling toen bleek dat de game op vlak van tuning vrij pover was. Het was eigenlijk enkel Most Wanted in naam, maar nu zijn we dus 2015 en is de tijd voor een "Underground 3" titel eindelijk aangebroken, al is het misschien niet de opvolger die iedereen had gewenst.

Qua verhaal wordt de franchise weer ietwat interactiever. Net zoals Underground & Most Wanted krijg je een 'echt' verhaal voorgeschoteld, ditmaal aan de hand van FMV-filmpjes waarin echte acteurs, op nogal vaak hilarische wijze, race-fanaten spelen. Bro fists, hashtags en het meervoudig gebruik van worden als "bae", "bro" en "cray" moet je er maar bijnemen. Het is op momenten op het randje, maar het geeft de game wel extra persoonlijkheid en hoe gek het ook klinkt, het eindresultaat is een geloofwaardig verhaal. Het wordt ook gewoon op een leuke manier gebracht, je voelt echt dat de acteurs helemaal opgaan in hun zotte teksten. Over het verhaal zelf kunnen we kort zijn: het gaat over een groepje racers (waaronder jezelf) dat maar al te graag wil worden opgemerkt door enkele grote iconen, zoals bijvoorbeeld Ken Block. Om daar te geraken ga je een heleboel events moeten spelen, waaronder doodgewone races, maar ook drift events en (hoe kan het ook anders) politie-achtervolgingen.

Dat laatste is een pak verbeterd tegenover Rivals, waar de politie vaak irritant overkwam. Het probleem is dat we hier met een andere extreem van het spectrum zitten, de politie is namelijk te makkelijk nu. Je komt ze weinig tegen en als je ze dan tegenkomt, is het erg makkelijk om te ontsnappen. Zeker wanneer je auto wat sterker is qua paardenkracht, maakt de politie geen schijn van kans. Het is zelfs zo dat we geen enkele keer zijn gearresteerd. Je zou dus kunnen stellen dat de politie wat overbodigt aanvoelt in deze game, al blijft het wel leuk om plotseling zwaailichten achter je te hebben net wanneer je bezig bent met een spannende race. Toch duurt het nooit lang voor diezelfde zwaailichten uit je achteruitkijkspiegel verdwijnen en je enkel nog oog hebt voor die rivaliserende racer die toch wel opmerkelijk dicht tegen je achterbumper aanleunt.

Ja, rubber banding durft toch wel een probleem te zijn in deze game. Er valt niet te ontkennen dat jouw rivalen je bijna altijd op de hielen zitten, terwijl zij meteen een grote voorsprong halen als je nog maar een klein foutje maakt. In een omgekeerd scenario lijkt het wel alsof zij amper positie verliezen, zelfs al crashen ze hun wagen. Soms valt het best mee, maar er zijn toch wel wat races in de game waar het frustrerend kan overkomen (al belooft men beterschap met een patch). Ook zeker in de drift train events (je krijgt meer drift punten als je in de groep blijft) kan het snel storend overkomen als je minder punten haalt met het driften enkel en alleen omdat de groep plotseling buiten je bereik rijdt. Echt moeilijk wordt het echter nooit. Je wordt ook steeds beter in de game zowel door nieuwe auto-onderdelen te plaatsen die je auto sneller maken, maar ook qua ervaring. Oefening baart kunst. Na een tijdje ken je de straten, je kent de bochten. Je weet hoe je ze moet nemen.

Het racen zelf zit goed in elkaar. Het snelheidsgevoel haalt de nodige toppen en ook qua geluid en driften is de game een mooi totaalplaatje. Zeker qua driften is deze game een van de betere in jaren. Bochten nemen met een Mustang uit 1965 en die drift puntenteller omhoog zien schieten, dat voelt gewoon erg voldoenend. Voor de echte auto-junkies zit er ook een vrij complex handling-systeem in de game dat veel diversiteit toelaat. Je hebt een simpele slider die je kan verzetten van "Grip" naar "Drift", maar je kan ook dieper gaan en per auto-onderdeel aanpassingen maken. Dat zorgt ervoor dat je veel vrijheid hebt en laat ook een soort van eigen race-stijl toe.

Qua tuning heb je zoals altijd visuele upgrades, maar ook performantie-upgrades. Dat laatste koop je met geld of kan je vinden in de open wereld aan de hand van collectibles. Diezelfde collectibles zijn trouwens leuk gevonden en nemen niet zoveel tijd in beslag in tegenstelling tot andere games. Je kan vista's bekijken, op bepaalde plaatsen een "donut" uitvoeren met je auto of gewoon auto-onderdelen vinden, wat dus die performantie upgrades inhoudt. De meeste onderdelen hebben rechtsstreeks invloed op je maximum snelheid en hoe snel je van 0 naar 100 km/h gaat, maar de remmen of ophanging upgraden heeft dan weer géén effect op de snelheid - wel op dat handling-systeem dat we eerder hebben vermeld.

De visuele kant van het tuning-verhaal is een succes en zal misschien ook één van de grootste trekpleisters van de game worden. Het is jaren geleden dat we nog zo'n customisatie in een Need for Speed game hebben gezien: van spoilers tot body kits, wielen, de tint van je ramen, bumpers, koplichten en nog meer. Je kan het allemaal aanpassen. Toegegeven, het is niet zo uitgebreid als de klassiekers. Verwacht bijvoorbeeld geen neon-toestanden. Dit is de moderne versie van het tunen, eentje die we best wel kunnen smaken. Soms is de keuze van een bepaald onderdeel wat ondermaats, maar een selectie op het niveau van de originele Underground hadden we eerlijk gezegd ook niet verwacht. Het belangrijkste is dat je opnieuw heel wat unieke creaties kan maken, iets dat we erg appreciëren. We hopen dan ook dat men deze kern meeneemt naar een potentiële opvolger.

Het grootste probleem van deze game blijft natuurlijk de vreemde "always-online" keuze. Het is niet dat de servers niet goed werken, maar het gaat hem gewoon om het principe. Deze game heeft echt geen baat bij een always-online geheel. Het biedt geen meerwaarde, enkel maar frustratie. Willekeurige spelers die je rammen terwijl je bezig bent met een race event van het verhaal om maar een voorbeeld te geven, maar ook het feit dat je eender welk moment offline kan vallen, dat terwijl je voornamelijk singleplayer speelt... dat voelt gewoon niet leuk aan.

We zijn zelf nog maar één keer uit de server gevallen, maar je blijft tijdens het spelen toch steeds denken aan een potentiële storing. Als we een game als Destiny spelen, dan weten we waarom het online moet en dat accepteren we ook, maar als je dan zin hebt in een singleplayer-ervaring en toch in dat always-online systeem moet stappen (ook al is het merendeel van de game solo-stuff), dan stel je je toch vragen. Een bizarre keuze die gewoon niet te rechtvaardigen valt.

Audiovisueel kunnen we tenslotte positief afsluiten. De game ziet er erg mooi uit en speelt ook soepel aan dertig frames per seconde. Je hebt natuurlijk wel de die-hard fans die zullen zweren bij zestig frames per seconden voor een racer, maar voor een arcade game als Need for Speed stoort ons dat niet, net zoals het ons niet stoorde bij Driveclub. Visueel haalt het natuurlijk niet dezelfde hoogtes als Driveclub, maar voor een multiplatform titel ziet deze reboot er op momenten erg indrukwekkend uit. Het feit dat je voornamelijk 's nachts tussen de straten vliegt met je opgefokte krachtbak maakt het grafische geheel ook net dat beetje mooier. Het zet ook die typische street racer ervaring neer.