The Park

The Park

Na voor zichzelf een plaatsje te hebben veroverd in de harde wereld van MMORPG’s met zijn atypische The Secret World stort ontwikkelaar/uitgever Funcom zich op een heel ander genre: ditmaal krijgen we een verhaal met minieme interacties voorgeschoteld, een rasechte “Walking Simulator” zoals ze dat noemen. Vermits deze studio bekend staat om het degelijk vertellen van verhalen waren de verwachtingen op dit punt dan ook hoog.

Laten we bij deze met de deur in huis vallen: is het scenario van “The Park” goed?  Ja, dat is het zeker, al is het in retrospectie flinterdun. Het verhaal gaat als volgt: een moeder (door wiens ogen de speler kijkt) gaat met haar jonge zoontje naar een pretpark waar hij al van jongs af aan door geobsedeerd is. Eens ze het park betreden worden ze van elkaar gescheiden en slaat de dag spontaan om in een griezelig nachttafereel. Het park blijkt dan ook nog eens grondig te veranderen en duidelijke tekens van bouwvalligheid tonen een pretpark dat alleen nog gretig kan terugkijken naar zijn glorietijd. Een gevoel van isolatie en de indruk dat iemand naar je kijkt zijn vanaf het begin aanwezig. Qua sfeer zit het dus meteen goed.

Het verhaal wordt verteld aan de hand van monologen die de moeder houdt, maar ook dankzij conversaties met een bepaalde entiteit en duidelijke visuele clues. Dit scenario ontrafelt zich in het begin zeer langzaam, maar komt aardig op dreef dankzij de verschillende attracties in het pretpark. Het gaat om niet meer dan een vijftal attracties (waardoor het spel ook erg snel uit te spelen is) die elk kleine stukjes van de puzzel aan de speler geven. Dit zorgt voor weinig “character development”, onder andere ten opzichte van het zoontje dat de speler wanhopig zoekt, waardoor diezelfde speler zich niet erg verbonden voelt met dat hoofddoel. De moeder is daarentegen mooi beschreven en toont een kwetsbare, herkenbare persoonlijkheid.

Grafisch zit het spel in een gezonde middelmaat. De Unreal Engine 4 zorgt voor enkele mooie effecten zoals de belichting, maar is duidelijk ondergewaardeerd in deze titel. Zet het naast een mastodont binnen dit genre als The Vanishing of Ethan Carter en het valt in het niets, hoewel deze laatste met de Unreal Engine 3 is gerealiseerd. Over het algemeen voelt het park nogal “leeg” aan door een tekort aan details, hoewel dit minder voelbaar is in de attracties. Zeker de laatste attractie, eentje dat zich in een gebouw afspeelt, is goed opgevuld met kleine details.

Het is jammer dat de sterke visuele identiteit die de makers ontwikkelden voor The Secret World niet verder uitgebouwd is in deze titel. Daarnaast is The Park niet erg goed geoptimaliseerd: met alle grafische opties op het laagste niveau duikt het spel nu en dan nog onder de 30 FPS met een configuratie die beter is dan de vereiste minimale configuratie. Het gebruik van een controller zorgt hier voor een betere ervaring omdat het draaien van de camera trager is dan de kleine schokken van een muis en het geheel dus vloeiender lijkt.

Qua audio valt er weinig aan te merken op The Park. Een goed gebruik van stereo zorgt ervoor dat de speler zich nu en dan zal omdraaien om te kijken of er iets door het struikgewas ruist en in de verte zal staren waar hij had kunnen zweren een bizar vervormde kinderstem te hebben gehoord. Efficiënt en intelligent sound design dus, perfect aangepast aan het thema.

Binnen het genre van de Walking Simulators biedt The Park weinig aan dat we nergens anders hebben gezien. De interacties zijn beperkt tot het versnellen of vertragen van attracties, papiertjes oprapen die het verhaal van het pretpark ontrafelen, belangrijke objecten van dichterbij bekijken – alle clichés van het genre. Het enige nieuwe is het roepen op de zoon van het hoofdpersonage, wat zorgt voor een visuele clue rond voorwerpen die aangetikt kunnen worden. Een ander cliché is, zonder er meer over te vertellen, een scene die recht vanuit P.T. je ongemakkelijk op je stoel doet draaien. Laat dat nu net het dubbele aan deze game zijn: het stelt niets nieuws voor en is voor geen greintje origineel, maar wat het doet, doet het wel goed, al mocht het voor doorwinterde horrorfans wel wat meer zijn.