Anno 2205

Waar Anno 2070 nog naar de nabije toekomst ging, gaan we met Anno 2205 al richting Science Fiction. Steden bouwen op aarde is op dat moment een beetje passé en we trekken dan ook naar de maan om in heel wat moeilijkere omstandigheden een nieuw rijk te bouwen. In deze versie zijn heel wat gameplay-elementen herbekeken, wat het voor sommigen misschien het beste Anno spel ooit zal maken, terwijl anderen dan misschien weer teleurgesteld zullen afhaken.

Waar de meeste Anno-games altijd wel een verhaal hadden waarin je relatief korte missies na elkaar tot een goed einde moest brengen, ging het voor de fans toch altijd om de echte sandbox mode waarin ze met alle mogelijke opties aan de slag konden. Blue Byte heeft in Anno 2205 echter een poging gedaan om de twee met elkaar te verzoenen. Er is nog wel degelijk een verhaal, zij het met een vrij lachwekkend plot, maar de missies spelen zich allemaal af in hetzelfde overkoepelende spel. De speler krijgt van de regering de opdracht om een bedrijf op te starten dat zo winstgevend is dat het een missie naar de maan kan lanceren om ook daar het kapitalisme hoogtij te laten vieren. Je kan kiezen uit één van drie mogelijke beginlocaties die zich allemaal op vruchtbare eilanden situeren. Doe je het daar goed, dan krijg je ook een stuk poolgebied toegewezen, om uiteindelijk je eigen maankrater te mogen ontginnen.

De eilanden zijn de meest herkenbare locatie om je eerste stappen te zetten. Het is er aangenaam wonen en voedsel is makkelijk te produceren. Het zal dan ook niet lang duren voor je zo’n gebied tot een goed geoliede machine verbouwd hebt, maar op een moment zullen je werknemers goederen beginnen eisen die je er niet kan produceren. Dat is het moment om naar een ijsgebied te trekken, want daar zijn zeldzame ertsen voor hoogwaardig staal of algen voor peppillen te vinden. In zo’n koude zone wonen is dan weer een ander paar mouwen, want het is er namelijk zodanig koud dat je werknemers enkel in een kleine zone rond je fabrieken kunnen gaan wonen omdat deze laatste voor voldoende warmte zorgen.

Waar je in het gematigde klimaat dus zo efficiënt mogelijk je bewoners bij elkaar in megasteden propte, zal een poolklimaat er eerder uitzien als kleine groepjes huizen die zich rond je productiegebouwen vastklampen om warm te blijven. De maan heeft dan weer de uitdaging dat je al je gebouwen tegen asteroïdes zal moeten beschermen met kostelijke energieschilden, waardoor je goed zal moeten nadenken over de richting die je uit wil met je basis.

Wat het plannen van je gebouwen zowel moeilijker als makkelijker maakt, is de toevoeging van modules. Bijna elk gebouw kan namelijk uitgebreid worden met verschillende bijgebouwen die de productie verhogen of het gebruik van energie, werknemers of elektriciteit beperken. In plaats van dus telkens meerdere gebouwen te plaatsen is het mogelijk om, voor een kost die lager is dan een nieuw gebouw, toch je productie de hoogte in te drijven. Waar je in vorige games dus bijvoorbeeld hele straten vol boerderijen moest voorzien, kan je nu aan één boerderij gewoon tot vijf bijkomende velden bouwen om zo de productie te vermenigvuldigen.

Aangezien de extra modules meestal een beetje (bijvoorbeeld extra productie) tot veel (bijvoorbeeld een eigen generator om stroom te besparen) minder ruimte innemen dan het originele gebouwen is het dus mogelijk om veel efficiënter om te gaan met de beschikbare oppervlakte en die vervelende kleine gaatjes die er altijd zijn toch op te vullen. Het grote minpunt is dan weer dat je al bij inplannen van je gebouw rekening moet houden met de modules die je eventueel later nog wil bijbouwen.

Eens je tweede gebied een beetje goed draait, begint de kracht van het spel naar boven te komen. Werknemers in het ijs zullen fruitsap eisen om gezond te blijven en dat zal dus geimporteerd moeten worden uit een zachter klimaat, terwijl er in omgekeerde richting staal verzonden zal moeten worden om de high tech industrie op gang te laten komen. Deze opties worden gedurende het spel beschikbaar gesteld naarmate je specifieke missies volbrengt voor de regering. Deze missies komen in drie soorten: je zal het vaakst te maken krijgen met vrij eenvoudige opdrachten zoals het zoeken van verloren geraakte vrachten die ergens tussen je eilanden dobberen, het aan- en afslepen van schepen of het zoeken van goederen die ergens verstopt liggen. Op zich zijn deze niet erg spannend, maar ze geven een speler wel iets te doen als hij aan het wachten is op meer geld of goederen.

Elk van de negen gebieden heeft ook één lange verhaallijn die gekoppeld is aan de locatie in kwestie: het heropstarten van een oude waterkrachtcentrale, het ijsvrijmaken van een scheepsroute of het openen van een hotel op de maan. Deze quests bestaan meestal uit gelijkaardige taken als de eerste soort, maar ze geven je grote bonussen bij het volbrengen van elke stap en zorgen ervoor dat de wereld toch iets levendiger aanvoelt. Als laatste zijn er ook een klein aantal gevechtsmissies. Deze squad based RTS-stukjes spelen zich helemaal buiten jouw grondgebied af. Je zal er met je gevechtsvloot een aantal specifieke vijandelijke eenheden of gebouwen moeten vernietigen, meestal als onderdeel van het globale verhaal van het spel.

Oorlog is nooit een belangrijk deel geweest van Anno-games en ook nu is het niet bepaald noodzakelijk of goed uitgewerkt. Ze zijn behoorlijk gelijkaardig en de enige echte reden om ze te doen zijn de beloningen in de vorm van zeldzame materialen die je er kan verdienen. Zelfs de gevechten die een deel van het verhaal vormen, kan je overslaan door gewoon jouw onderneming naar een hoger niveau te brengen, want het niveau van je onderneming, dat onder andere bepaalt wat je kan bouwen, is hetgene waar je in Anno 2205 op beoordeeld wordt.

Je bent namelijk niet het enige bedrijf dat zich op de maan wil vestigen: een select groepje multinationals probeert hetzelfde te bereiken. Het niveau van de andere bedrijven groeit gestaag, zonder dat je daar zelf veel invloed op uit kan oefenen, en het is dus jouw taak om ze in te halen door alsmaar meer werknemers in dienst te hebben. Spijtig genoeg is er nauwelijks interactie tussen de bedrijven. Ze zullen je uitlachen of groen feliciteren als je ermee van positie op de globale ranglijst wisselt, maar verwacht geen sabotage, oorlog of zelfs maar economische concurrentie. Iedereen trekt er aan hetzelfde zeel en de enige echte vijand zijn de rebellen die de maan bezetten.

Dit legt meteen één van de grote minpunten, en voor sommigen wellicht afknappers, bloot van Anno 2205. Buiten de rangschikking van de bedrijven is er geen enkele vorm van competitie of noodzaak om je best te doen. Het duurt misschien allemaal wat langer als je niet goed speelt, maar uiteindelijk kom je er ook wel. Het spel schotelt je de mogelijkheid voor om het gebied van lager geklasseerde bedrijven in te pikken, maar de hoop dat je dan in ruil voor het kleine fortuin dat je er aan moet uitgeven, een relatief goed draaiende economie voor terugkrijgt, is ijdel. Het zijn gewoon de niet gekozen en maagdelijk lege gebieden van elke zone.

Je kan er dus zo’n beetje hetzelfde doen als in jouw gebied, maar dan op een veel makkelijkere manier omdat je ondertussen alle upgrades hebt vrijgespeeld en normaal gezien over een zeer stevige cashflow beschikt. Ze zijn dan ook vooral geschikt om je productie te specialiseren en bijvoorbeeld één gebied volledig als landbouw in te richten zodat je elders ruimte bespaart. Hoewel werknemers in verschillende oplopende categorieën noodzakelijk zijn om gebouwen vrij te spelen, kan je die gebouwen naderhand altijd bemannen onafhankelijk van de beschikbare werkkrachten. Door één gebied met een goed ontwikkelde werknemers kan je in een ander gebied met uitsluitend boeren blijkbaar wel robots produceren.

De handel tussen de gebieden is best wel leuk en bevredigend, zeker als producten heel wat componenten nodig hebben, maar eens je dit goed opgezet hebt, is elke uitdaging zowat verdwenen. Aangezien er in totaal maar 9 gebieden zijn die je tegen het einde van het verhaal allemaal onder controle hebt en je geen last hebt van inmenging van je concurrenten, heeft het verder spelen op den duur maar weinig zin. Je kan alsmaar méér gebouwen neerzetten, zodat je alsmaar méér geld verdient om alsmaar méér gebouwen neer te kunnen zetten,....

De toch wel noodzakelijke willekeurige maps die zo’n probleem zouden kunnen verhelpen ontbreken jammer genoeg en dat neemt de uitdaging wel weg. Op zo’n moment zou je jezelf misschien op de multiplayer kunnen storten, maar ook dat is niet mogelijk in dit spel. De eeuwige herspeelbaarheid van het spel is dus opgeofferd aan een zeer uitgebreide campagne. Je kan het spel misschien nog wel eens spelen op de hoogste moeilijkheidsgraad, maar daarna heb je echt wel alles gezien.

Wel positief is de technische kant van het spel. De wereld ziet er indrukwekkend knap uit. Hoewel er geen echte variatie is tussen gebouwen van hetzelfde type, is het wel de moeite om af en toe in te zoomen om de vele details te bewonderen, van koeien in de wei en robots die over een plantage heen zweven tot de commentaar van de bewoners over hun omgeving. Ook de rest van de omgeving is met meer detail afgewerkt dan je misschien van een dergelijk niche spel zou verwachten.