Civilization: Beyond Earth - Rising Tide

Civilization: Beyond Earth - Rising Tide

Te weinig diepgang en persoonlijkheid: twee van de meest gehoorde kritiekpunten op Civilization: Beyond Earth. Met de komst van de uitbreiding Rising Tide probeert Firaxis deze aanmerkingen weg te poetsen, en dat lukt best aardig.

De grootste verandering die Rising Tide met zich meebrengt, is de komst van watersteden. Niet langer ben je gebonden aan het vaste land; je kunt nu steden vestigen op de kolkende golven van de buitenaardse zee. Dit brengt echter wel wat uitdagingen met zich mee. Zo ontwikkelen steden zich op het water anders dan startende metropolen op het land. Waar de steden op het droge langzaam hun stadsgrenzen uitbreiden naarmate ze meer Culture vergaren, zullen de aquatische steden niet groeien. Om de stadsgrenzen te vergroten, zul je de hele stad moeten verplaatsen.

Het verplaatsen van je stad neemt een aantal beurten in beslag (afhankelijk van je productieniveau), maar het geeft je wel het voordeel dat je steden precies zo kunt positioneren als je wilt. Nodig behoefte aan een bepaalde grondstof? Gewoon je stad die richting op verplaatsen. In een slopende oorlog met een ander volk beland? Verplaats je drijvende stad naar de frontlinie en gebruik het als uitvalsbasis. Daarnaast zijn er ook verschillende nieuwe grondstoffen, buitenaardse vijanden en eenheden, zoals de onderzeeër, toegevoegd.  Je merkt al snel dat de toevoeging van de dobberende metropolen ervoor zorgt dat de blauwe vakjes op het Civilization-speelbord opeens van groot belang zijn.

Ook voor de landrotten heeft Firaxis een aantal aanpassingen doorgevoerd. Diplomatie is flink overhoop gegooid, al ontbreekt de persoonlijkheid nog steeds grotendeels bij de verschillende facties. Het is wel makkelijker om achter de karakters en bedoelingen van de leiders te komen en dankzij de toevoeging van een angst- en respectmeter weet je altijd waar je staat tegenover een andere civilisatie. Door bijvoorbeeld een groot leger op te zetten boezem je bepaalde tegenstanders angst in, terwijl andere juist onder de indruk zijn van je krijgsmacht, maar ook zaken als cultuur, jouw economie en de gekozen virtues hebben invloed op de respect- en angstmeter.

Hoeveel respect of angst een beschaving tegenover jouw volk heeft, heeft ook invloed op het sluiten van overeenkomsten met andere spelers. Als je verhouding neutraal of beter is, kun je deals sluiten met andere volkeren, zoals een pact dat je energieproductie verhoogt of je productieniveau stuwt. Ook is de relatie met de andere partij van belang, want hoe beter bevriend je met de factie bent, hoe groter de bonussen die je uit de overeenkomsten ontvangt.

Je kunt echter niet lukraak overeenkomsten sluiten. Dit kost Diplomatic Capital, een eenheid vergelijkbaar met bijvoorbeeld Culture of Science. Ditzelfde Diplomatic Capital wordt ook gebruikt om bepaalde karaktertrekken voor jouw leider vrij te spelen. Er zijn vier verschillende categorieën: Political, Military, Domestic en een unieke categorie afhankelijk van je gekozen volk. Elke categorie is gevuld met verschillende karaktertrekken die verschillende bonussen opleveren en ook nog eens te upgraden zijn. Er zijn een aantal overeenkomsten en karaktereigenschappen die wellicht iets te sterk zijn, maar al met al heeft diplomatie in Rising Tide een geslaagde make-over gekregen.

De laatste grote verandering vinden we in de affinities. In Beyond Earth heb je keuze uit drie verschillende ideologieën. Door bepaalde technologieën vrij te spelen of opdrachten uit te voeren level je deze ideologieën op en speel je bepaalde eenheden vrij. Omdat je in Beyond Earth af en toe je affinity tot een nogal hoog level moest stuwen om bepaalde eenheden vrij te spelen, werd je gedwongen om voor één richting te kiezen. In Rising Tide zijn hybride affinities toegevoegd. Hierdoor kun je bijvoorbeeld half Purity en half Supremacy zijn en zo een aantal interessante eenheden vrijspelen.  Wat dacht je van de Drone Cage, een eenheid die flink van zich af kan bijten, maar ook nog eens in de buurt staande eenheden geneest. Er zijn flink wat hybride-eenheden toegevoegd die echt een tactisch verschil maken op het toch al interessante strijdveld van Beyond Earth.

Naast deze grote toevoegingen heeft Firaxis ook een aantal kleine, maar fijne aanpassingen gemaakt. Zo is het technologieweb iets verduidelijkt. Het spinnenweb van technologieën is nog steeds verreweg van overzichtelijk, maar Firaxis weet met kleurgebruik duidelijk te maken welke technologie aan welke ideologie bijdraagt. Ook kun je nu artifacts vinden die tot leuke bonussen kunnen leiden en is de wereld gevuld met minimaal één marvel: een natuurverschijnsel dat op het moment van ontdekking een missie start. De opdracht is maar door één speler te volbrengen, dus enige haast is geboden.

Is dan alles positief in deze uitbreiding? Nee, er zijn vervelende problemen bijgekomen. Zo is het bij het onderhandelen over een vredesverdrag niet langer mogelijk om zelf de voorwaarden te stellen. In plaats daarvan is er nu een teller die bijhoudt welke speler de oorlog aan het winnen is. Wil je vrede, dan wordt deze teller gebruikt om de voorwaarden voor de vrede te bepalen. Zo kwam het voor dat de game bepaalde dat de verliezende speler maar even al zijn overgebleven koloniën moest opgeven om een vrede te bewerkstelligen, iets waar moeilijk mee akkoord te gaan is.

Verder is Firaxis vergeten een aantal fundamentele problemen van Beyond Earth aan te pakken. Allereerst zijn we blij dat de verschillende volkeren iets meer persoonlijkheid hebben, maar is het verschil nog altijd niet groot genoeg om de herspeelbaarheid dermate te vergroten. Ook zijn wonders nog altijd weinig impactvol, zelfs de nieuwe wonders die enkel in watersteden gebouwd kunnen worden. Ook kwamen we meerdere bugs tegen die ook al in Beyond Earth zaten. Ondanks deze minpuntjes wilden we ook bij Rising Tide maar één ding doen: nog één beurtje spelen.