Assassin's Creed: Syndicate

Assassin's Creed Syndicate

[gespeeld op PS4]

Londen was in de tijd van de Industriële Revolutie een waar wespennest. De snelle groei van de stad zorgde dan ook voor heel wat problemen. De kinderarbeid tierde welig en er was ook heel wat andere criminaliteit te vinden. De perfecte setting dus voor een game van Assassin’s Creed, want het kan bijna niet anders dan dat de tempeliers iets te maken hebben met al dat snode gedoe. Hoog tijd dus dat een paar assassins daar een einde aan maakten.

We bevinden ons in het jaar 1868 en Londen is volledig in handen van de tempeliers. Er zijn nog wel een paar assassins te vinden, maar die leiden hun leven in het geheim en vrezen voor hun leven. Londen is in handen van Crawford Starrick, een tempelier met een gemeen kantje. Zoals het een tempelier betaamt, vindt hij de mensheid te dom om zelf te regeren en houdt hij alle touwtjes strak in handen. Doorheen heel Londen heeft hij dan ook zijn mannetjes. Er gebeurt niets zonder zijn medeweten.

Gelukkig zijn er nog Jacob en Evie Frye, een tweeling assassins die aan de rand van Londen leven, maar eigenlijk terug willen naar waar ze thuis horen: het centrum van de stad. Er zit dus maar één ding op en dat is Starrick van zijn troon stoten. Samen beginnen ze aan een avontuur dat hen bijna uit elkaar zal drijven.

Het is de eerste keer dat Assassin’s Creed twee hoofdpersonages in de aanbieding heeft en het verhaal wordt dan ook voor een groot stuk in twee gespleten. Het hoofddoel van Jacob is om met harde hand de mannen van Starrick te verjagen en diens straatbende The Blighters te vervangen door The Rooks, een bende die door Jacob werd opgericht om de bevolking te beschermen.

Evie is meer bezig met de echte missie van de assassins. Zij is op zoek naar een Piece of Eden dat zich ergens in Londen moet bevinden. Ze is het dan ook helemaal niet eens met de tactieken van Jacob, die met zijn ondoordachtheid de bevolking van Londen meermaals in gevaar brengt. Evie is op dat vlak veel meer een assassin dan Jacob. Zij wil leven in de schaduw, terwijl Jacob een stuk explosiever is.

Dat zie je ook terug in hun speelstijl. In Assassin’s Creed Syndicate krijg je voor elke 1.000 XP een skill point, dat je kan gebruiken in de skill tree van de twee assassins. Die skill points hangen niet vast aan het personage waar je mee speelt. Krijg je er één terwijl je met Evie speelt, dan krijg je er ook één voor Jacob. Per 1.000 XP krijg je dus eigenlijk 2 skill points. Die skill tree is voor beide personages voor 90 procent hetzelfde, wat natuurlijk het gevaar oplevert dat je 2 identieke personages uitbouwt als je niet goed oplet en plant. Een groot deel van de skills kan je dus bij beide personages invullen, maar er zijn er ook een paar die enkel voor Jacob en Evie zijn. Hun unieke skills zorgen toch voor die differentiërende factor, al zitten ze wel pas aan het einde van de skill-tree. Focus je echter op de uitbouw richting die zaken, dan zal je merken dat Evie de echte stealth-specialist wordt (met de mogelijkheid om onzichtbaar te worden als ze blijft staan), terwijl Jacob dan weer de volwaardige krachtpatser wordt.

Omdat beide personages anders spelen, zeker in de beginfase wanneer je over een pak minder skills beschikt, zal je ze ook op andere momenten gebruiken. Het leuke hieraan is dat je minder snel geneigd bent om bepaalde tactieken steeds opnieuw te gebruiken. Wanneer je in voorgaande games een foutje maakte, dan begon je gewoon iedereen af te slachten. Dat is geen probleem met Jacob, en zijn missies zijn dan ook iets meer gericht op harde actie, maar gevechten met Evie zijn al een stukje ingewikkelder en zullen vooral langer aanslepen.

Een groot deel van de hoofdmissies is enkel speelbaar met Evie of Jacob, aangezien ze allebei met andere zaken bezig zijn, maar vrijwel elke zijmissie kan je spelen met een personage naar keuze. Zo heb je fight clubs in Londen, waar je met Jacob stevig kan uithalen en ook in missies waar koetsen bij komen kijken, ben je beter af met hem. We moeten trouwens zeggen dat de gevechten in Assassin’s Creed Syndicate opnieuw een vooruitgang zijn ten opzichte van de voorgangers. We gaan niet belachelijk doen en zeggen dat ze moeilijk zijn, zeker niet voor wie de Batman-games eens heeft gespeeld, maar er komt wel een tikkeltje meer tactiek aan te pas. We moesten toch meer dan vroeger medicijn gebruiken om te overleven.

Moet je dan weer iemand kidnappen, wat je zeker een aantal keren zal doen, dan heb je waarschijnlijk met Evie sneller de skill die er voor zorgt dat je slachtoffers niet meer proberen te ontsnappen. Ook bij andere stealthmissies ben je beter af met Evie. Londen zit trouwens bomvol met die zijmissies. Je kan racen met koetsen, basissen van bendes aanvallen, kinderen bevrijden, templars opjagen en ga zo maar door. Daarnaast zijn er ook nog een pak bekende personages die je missies zullen geven. Denk daarbij maar aan Charles Dickens, Karl Marx, Charles Darwin en zelfs Queen Victoria. Daardoor zal je heel wat uurtjes kunnen spenderen in Londen.

Dat is maar goed ook, want we moeten toegeven dat het verhaal een beetje mager is. Je weet al van bij de start dat Starrick de grote slechterik is en dat je al zijn luitenants moet uitschakelen, terwijl je ook nog op zoek moet naar dat ene Piece of Eden. Voor de rest gebeurt er eigenlijk niet zoveel doorheen het spel. Dat is een beetje jammer, want hier en daar een plottwist had nog wel aangenaam geweest. Wel aangenaam zijn de momenten waarin je even terugkeert naar het heden, zij het dan enkel door middel van cutscenes. Ook Juno maakt opnieuw haar opwachting, waardoor er toch iets meer aandacht is voor het grote verhaal achter de hele reeks. Verder doet men op dat vlak ook af en toe een poging om de vorige games aan deze telg te koppelen.

Omdat Londen een grote stad is, een stuk groter dan Parijs in Unity en er is vooral meer ruimte, hebben de ontwikkelaars enkele gameplayevenementen toegevoegd die je sneller doorheen de stad moeten voeren. De eerste duidelijke vernieuwing is de toevoeging van koetsen, waarmee je natuurlijk een stuk sneller bent dan te voet. Daarnaast kan je nu ook ziplines afvuren, waarmee je tussen twee gebouwen kan verplaatsen en waarmee je heel snel gebouwen kan beklimmen. Nog iets dat Batman-fans zullen herkennen.

Dat laatste is toch echt wel een welgekomen vernieuwing. Gebouwen beklimmen is de basis van Assassin’s Creed, maar na een tijdje wil je dat het allemaal wat sneller gaat en daarvoor is de zipline perfect. Het is ook de meest handige manier om je snel uit de voeten te maken wanneer je in de problemen komt natuurlijk.

Grafisch ziet Assassin’s Creed Syndicate er heel goed. Londen is tot in de puntjes uitgewerkt en de stad leeft net genoeg om het allemaal realistisch te maken. We hebben wel het gevoel dat er is geleerd uit Unity. Er zijn minder opzichtige taferelen die moeten duidelijk maken hoeveel NPC’s er op één plek kunnen zijn en dat heeft duidelijk ook zijn uitwerking op het aantal bugs. We hebben hier en daar iets vreemd gezien, zoals een vijand die ergens bleef vaststeken of een cutscene zonder personages, maar echt grote bugs zijn we nooit tegengekomen. Wel waren er af en toe nog pop-ups of textures die een beetje laat inladen.