Evoland 2

Evoland 2

“The chest contains a beautiful green adventurer costume.” We zijn exact vijf minuten ver in Evoland 2: A Slight Case of Spacetime Continuum Disorder en we hebben al een eerste verwijzing naar een spelklassieker beet. In de talloze uren die daarop volgen gaat er werkelijk geen uur voorbij zonder geinige referentie naar één of andere game uit het verleden. De wereld van Evoland 2 komt op het eerste gezicht tot leven als een klassieke 2D Zelda-game, maar doet telkens weer iets compleet onverwachts zodat de hele spelervaring overhoop wordt gegooid.

Initieel lijkt Evoland 2 dus een game met alle clichés die je van zo’n klassieke 2D-RPG uit die tijd – denk eind jaren tachtig tot midden jaren negentig – mag verwachten. De wereld wordt bedreigd, een held staat op, verzamelt een aantal lotgenoten om zich heen en samen reizen ze van dorpje naar dorpje en van kerker naar kerker. Niets nieuws onder de zon, ware het niet dat de schrijvers van ontwikkelstudio Shiro Games een verrassend goed geschreven en bij momenten erg grappig verhaal hebben weten neer te zetten door zich te focussen op het reizen doorheen de tijd.

Die insteek komt in alle aspecten van dit onafhankelijk geproduceerde rollenspel aan bod. Het resultaat is een eerbetoon aan het vervlogen tijdperk van de traditionele Japanse RPG's en het gamesmedium in het algemeen, maar evenzeer een excuus om zoveel mogelijk nostalgische herinneringen en verschillende speelstijlen in één avontuur te gieten.

Het verhaal wordt bijvoorbeeld verteld vanuit drie verschillende perspectieven. Starten doet Evoland 2 met de look & feel van een top-down RPG uit het 8 bit-tijdperk (in de korte tutorial zelfs met de typische ‘groene’ Game Boy-graphics), maar ook 16 bit-beelden met scherpere pixels én een nog iets modernere look komen voorbij. Het verhaal schippert op die manier constant tussen het verleden, heden en de toekomst en dat levert absoluut enkele interessante situaties op. In de eerste plaats blijft Evoland 2 een laagdrempelige actie-RPG waarvan je precies weet waar het allemaal heengaat. Je reist over een wereldmap naar uiteenlopende locaties en gevarieerde puzzelkerkers en verslaat ondertussen verschillende vijanden met je zwaard waardoor je gaandeweg sterker wordt. Het is herkenbaar vermaak, goed gebracht ook, maar daar is wel alles mee gezegd.

Het is tussen die conventionele lijnen dat Shiro Games een allegaartje aan spelgenres weeft. Plots speel je een segment als stealthgame waarbij je voorbij vijanden sluipt in een kartonnen doos, dan neemt de game een zijaanzicht aan en laat het zich als platformgame besturen, om vervolgens in een andere kerker bij een eindbaasgevecht over te schakelen naar een vechtgame à la Street Fighter. Welke van dit soort wendingen de game ook neemt, er is geen moment dat het voelt alsof de absurde ommezwaai in gameplay niet in Evoland 2 lijkt thuis te horen.

We werden telkens aangenaam verrast door de merkwaardige kronkelingen die de game continu maakt en het is dankzij deze dingen dat Evoland 2 voldoende variatie heeft om constant vers aan te voelen. Oké, niet elke opvallende genreswitch is altijd even geslaagd te noemen (persoonlijke voorkeur speelt daarbij wel een belangrijke rol), maar dan is het goed om weten dat het nooit lang duurt vooraleer dat ‘mindere’ stukje weer plaatsmaakt voor een ander onderdeel.

Tegelijkertijd is het spel visueel uiteraard geïnspireerd op de rollenspellen die het zelf ijverig imiteert. Het spel ziet eruit en speelt als de games die je je herinnert, maar voelt daardoor absoluut niet verouderd aan. De terugkeer naar retro gameplay en dito graphics is al enkele jaren aan de gang, maar slechts weinig games slagen er zo goed in deze sfeer terug te brengen als Evoland 2. Bovendien is er geen moment dat de beelden niet ondersteund worden door een passende soundtrack, al durft de geluidsband zo nu en dan eens kortstondig wegvallen. Samen met de sporadische crashes waarbij onze game vastliep, plaatsen we dat minpuntje in de categorie ‘schoonheidsfoutjes’.