Everybody's Gone to the Rapture

Everybody's Gone to the Rapture

Er bestaan games in zeer uiteenlopende genres en zelfs binnen die genres heb je dan nog eens verschillende ervaringen. Soms draait het allemaal rond actie, beweging en veel schieten, terwijl je soms dan weer het gevoel krijgt dat je een rustige zondagswandeling aan het doen bent door een idyllisch dorpje. Everybody’s Gone to the Rapture behoort tot die laatste groep. Doorheen de game gebeurt er eigenlijk niets, maar dat wil niet zeggen dat het je niet bij de keel kan grijpen.

In Everybody’s Gone to the Rapture word je in het Britse dorpje Yaughton in Shropshire gedropt. Je hebt geen enkel idee wat er aan de hand is, behalve dat alles en iedereen verdwenen is. Je enige optie is op onderzoek gaan, dus begin je te wandelen. De eerste minuten vraag je jezelf af wat je eigenlijk aan het doen bent. Je krijgt dan ook weinig steun bij de start en je zal je een beetje verloren voelen. Hier en daar gaat echter een telefoon of staat een radio te spelen. Kom je dichterbij, dan kan je al de eerste flarden horen over wat er eigenlijk is gebeurd in het dorpje.

Na een tijdje kom je een lichtgevende bol tegen, die duidelijk wil dat je hem volgt. Dat licht zal doorheen de hele game als je gids dienen. Hij duidt belangrijke plaatsen aan en zorgt er voor dat je het einde kan bereiken. Je moet hem echter niet volgen, want beslis je om zelf op onderzoek uit te gaan, dan is dat geen enkel probleem. Het wordt zelfs aangeraden, want er zijn heel wat extra flarden van het verhaal te vinden als je elk hoekje van het dorp doorzoekt.

Aangezien er in het dorp niemand meer te vinden is (je weet zelfs niet of je zelf wel een mens bent) wordt het verhaal verteld door een soort herinneringen die in de omgeving zijn opgeslagen. Kom je op een locatie waar een gesprek heeft plaatsgevonden, dan krijg je een soort aura’s te zien, terwijl je kan luisteren naar hun verhaal.

Veel interactie is er dan ook niet mogelijk en Everybody’s Gone to the Rapture speelt dan ook eerder als een interactief verhaal dan als een echte game. In het begin zal je ook wat geduld moeten opbrengen, want alles komt een beetje traag op gang. Eens je iets meer begint te begrijpen van wat er is gebeurd, zal het verhaal je bij momenten wel hard raken.

Je krijgt wel nooit echt te horen wat er nu juist is gebeurd. Er zijn hints en er is een voor de hand liggende optie, maar je weet nooit zeker of dat echt wel is gebeurd. Daardoor blijf je op het einde van de game wel een beetje met een leeg gevoel zitten. Everybody’s Gone to the Rapture is dan ook geen spel voor mensen die een mooi afgerond verhaal willen.

Zoals we al zeiden zit er bijzonder weinig echte gameplay in het spel, maar dat stoorde ons niet echt. The Chinese Room, de makers van deze game en Dear Esther, hebben duidelijk gekozen voor een bepaalde ervaring. Wat ons wel een beetje ergerde was het trage bewegen van je personage. Het is leuk om het hele dorp door te lopen, maar dat mag echt wel iets sneller gaan. Zeker als je bepaalde stukken opnieuw door moet, wil je daar wat snelheid maken. Er is een mogelijkheid om te sprinten, maar dan ga je uiteindelijk maar een fractie sneller.

Visueel is Everybody’s Gone to the Rapture een mooie game, maar niet echt iets uitzonderlijk. Eigenlijk hadden we graag gehad dat alles er net iets mooier had uitgezien, want dat had de ervaring nog indrukwekkender gemaakt. De muziek daarentegen is wel van hoog niveau. Vaak hoor je niets in de game, maar wanneer de muziek begint te spelen, krijg je bijna een krop in de keel. Vooral de koorgezangen zijn absoluut prachtig.