The Witcher 3: Wild Hunt

Maak plaats voor de nieuwe koning der RPGs, The Witcher 3: Wild Hunt

[gespeeld op PS4]

Kwaliteitsvolle role-playing games zijn in het Westen met uitsterven bedreigd. Je kan ongetwijfeld een aantal isometrische RPGs opnoemen, maar wij hebben het vooral over de grootschalige rollenspellen. Vergeet daarbij even de top-down varianten. Begrijp ons niet verkeerd, we spelen ook wel eens graag een game als Pillars of Eternity of Divinity: Original Sin, maar er is momenteel vooral een gebrek in de categorie AAA RPG. Buiten BioWare (Dragon Age) en Bethesda (Elder Scrolls) heb je gewoon niet veel andere keus. Ondanks het feit dat we eerder vernoemde franchises ook wel graag spelen, missen we toch nog een gigantisch uit de kluiten gewassen game in deze categorie. Gelukkig hebben we daarvoor CD Projekt RED. De Poolse ontwikkelaar mag dan wel geen gigantische publisher achter zich hebben staan, dat maakte The Witcher 2: Assassins of Kings daarvoor geen mindere game. De echte uitdaging ligt hem echter in een open wereld, iets wat The Witcher 3: Wild Hunt maar al te graag in de verf zet.

In dit derde deel staat de invasie van de Wild Hunt centraal. Dit leger der demonen terroriseert alles en iedereen en vormt dan ook het grootste gevaar voor de speler. Gelukkig zijn deze ondode ridders geen constante aanwezigheid in de spelwereld. Ze duiken voornamelijk op in het hoofdverhaal. Hierdoor krijg je ruimschoots de tijd om het voltallige continent op je dooie gemak te exploreren. Dat zal ook nodig zijn, want de spelwereld is echt wel angstaanjagend groot. Je zal dus zeker af en toe het hoofdverhaal links willen laten liggen om te kunnen genieten van de open wereld, een wereld die trouwens de moeite is om te verkennen.

Of dat nu vechten tegen een bende wolven of elvendertig zijmissies inhoudt, er is altijd wel iets te doen in The Witcher 3: Wild Hunt. Het gebeurt dan ook vaak dat je urenlang afwijkt van een hoofdmissie om allerlei randzaken te doen. Je kan de extra ervaringspunten en het geld altijd gebruiken, maar je doet het vooral omdat het leuk is en omdat de meeste zijmissies in deze game een leuk verhaal met zich meebrengen, dat in tegenstelling tot de repetitieve zijmissies in andere RPGs.

Geralt vervult opnieuw de rol van hoofdpersonage, maar deze keer is hij niet het enige personage waarmee je zal spelen. Ciri, de adoptiedochter van Geralt, is ditmaal ook speelbaar en dat brengt wat variatie met zich mee. Je blijft wel het verschil tussen hoofdpersonage en zijpersonage makkelijk zien, want Geralt is veel geavanceerder. Je kan signs gebruiken, potions drinken, verschillende aanvallen uitvoeren en zowat alles gebruiken dat je verwacht van een hoofdpersonage.

Ciri is veel beperkter en in de paar sequenties dat je met haar speelt, heb je enkel toegang tot een paar basis-aanvallen en een teleportatie waarmee je aanvallen kan ontwijken. Dat laatste is iets wat Geralt niet heeft en maakt Ciri veel sneller, maar dat is ook wel nodig gezien ze geen potions heeft en dus makkelijker kan sterven. Verder heeft ze ook maar één zwaard, al maakt dat niet echt veel uit. Het is wel leuk om eens af te wisselen qua spelwijze dankzij Ciri, maar haar acties zijn wel veel repetitiever door dat eerder vernoemde gebrek aan opties.

Geralt behoudt in ieder geval zijn neutraal karakter. Zwart en wit bestaat voor hem niet. Hij doet gewoon waar hij zelf zin in heeft en hij beschikt dan ook over zijn eigen rechtvaardigheidsgevoel. Wil je een quest niet doen? Geen probleem. Help je enkel iemand als er een deftige beloning gegeven wordt? Ook geen probleem. Hij is ook niet op zijn mond gevallen en durft dan ook vaak de harde waarheid te vertellen, zelfs al resulteert dat vaak in een bloederig gevecht. Je hebt als speler natuurlijk altijd de keuze, maar het is altijd leuk om te weten dat Geralt voor niets en niemand terugdeinst. Het heeft wel iets.

Een uniek personage als Geralt heeft ook het voordeel dat hij realistisch aanvoelt, omdat hij zichzelf is. Zijn karakter is echt en 'vol', een gevoel dat je veel minder hebt bij Skyrim en Dragon Age, omdat je daar met een zelfgemaakt personage aan de slag gaat. De karaktertrekken en de manier waarop Geralt zich uit, komen allemaal erg natuurlijk over. Het feit dat men dankzij de boeken een sterke achtergrond heeft speelt hier waarschijnlijk een rol.

Geralt blijft natuurlijk een witcher. Zijn hoofdmissie houdt in dat hij Ciri vindt en de Wild Hunt tracht te stoppen, maar ondertussen heeft hij er geen probleem mee om her en der wat contracten tot een goed einde brengen. De wereld van The Witcher 3: Wild Hunt zit namelijk vol bizarre wezens, de een al wat gevaarlijker dan de ander. Gezien sommige wezens veel te gevaarlijk zijn voor de doorsnee soldaat roept men al snel de hulp in van een huurling zoals Geralt. Zolang ze maar betalen, doet Geralt maar al te graag zijn werk.

Er hangt meestal ook een leuk verhaal vast aan elk monster. Dankzij het in-game bestiarium, een handleiding waar je allerlei randinformatie over elke vijand in de game kan vinden, kom je ook allerlei leuke informatie te weten. De manier waarop je een beest verslaat, heeft ook vaak een effect op het land en diens omgeving. Dit gebeurt niet aan de hand van een moraalmeter zoals in de meeste roleplaying-games. In deze game heb je enkel oorzaak en gevolg. De wereld rondom Geralt verandert dan ook voortdurend. Geen sprake van goed of kwaad, maar een grijze massa die ten alle tijde goede en slechte gevolgen kan hebben.

Er is natuurlijk ook een reden waarom Geralt twee zwaarden heeft. Zijn zilveren zwaard is om monsters een kopje kleiner te maken, maar zijn tweede zwaard - het stalen zwaard - dient om menselijke vijanden te verslaan. Hoewel Geralt voornamelijk gebruik zal maken van zijn zilveren zwaard, zal het hem niet aan opportuniteiten ontbreken om ook dat stalen zwaard even boven te halen.

De wereld mag dan wel gevuld zijn met allerlei soorten vreemde wezens, bandieten en premiejagers moeten zeker niet onderdoen voor de vele monsters. Een enkele bandiet vormt misschien geen grote uitdaging, maar een groep van vijf vijanden kan het tij snel doen keren. Het is hier dat het combat-systeem een beetje chaotisch begint te worden. Er zijn simpelweg te veel vijanden bij momenten en dan wordt het moeilijk om het correcte doelwit te raken en tegelijkertijd op tijd aanvallen te ontwijken, zeker als er nog eens een boogschutter aan te pas komt. Soms word Geralt zelfs in een hoekje geduwd en komt hij vast te zitten. Als dat gebeurt, dan sterf je redelijk snel. Als je rekening houdt met de laadtijd die best lang durft te duren als Geralt sterft, dan kan een gevecht met meerdere vijanden nogal snel frustrerend overkomen.

Toch is het vechtsysteem echt wel beter dan zijn voorganger, The Witcher 2: Assassins of Kings. Rollen was daar meer de regel dan de uitzondering. Je kan nog steeds rollen in The Witcher 3: Wild Hunt, maar alles verloopt een pak vloeiender. Denk maar aan de animaties uit The Witcher 2 die je niet kon onderbreken. Hier is alles een pak meer gestroomlijnd en intuïtief. Het voelt ook gewoon sneller en beter aan. De combinatie van heavy attacks, fast attacks, dodge, roll en parry werkt gewoon goed. Je kan zelfs aanvallen counteren als je een parry op het correcte moment uitvoert, net voor de vijand zijn aanval lanceert.

Het is misschien niet allemaal bijster origineel, maar het werkt goed en alles voelt ook gewoon goed aan. Het is enkel jammer dat vijanden Geralt soms nog steeds trachten te raken, zelfs tijdens een dodge of roll. Het kan zijn dat dit opzettelijk gebeurt en dat je gewoon heel snel aanvallen moet ontwijken, maar naar onze mening heeft de vijand het te makkelijk om Geralt alsnog te raken.

Geralt is natuurlijk meer dan enkel twee zwaarden. Hij heeft ook magische krachten, signs genaamd. Dat gaat van een vlammengolf (Igni) tot het manipuleren van vijanden (Axii). In de vorige game waren deze signs een beetje omslachtig als je er echt gebruik van wou maken, maar net zoals het gevechtssysteem heeft CD Projekt RED ook hier gezorgd voor een gebruiksvriendelijker systeem. Je kan een sign kiezen door op L1 te duwen en dan vertraagt de tijd. Een sign gebruiken doe je door op R2 te duwen. Links bovenaan loopt een metertje dat aantoont wanneer je een sign kan gebruiken. Signs dienen niet enkel voor gevechten, want je kan ze soms ook gebruiken tijdens conversaties om een discussie te winnen. Je kan ook steeds het bestiarium raadplegen om te kijken wat voor sign je het best kan gebruiken tegen een specifiek monster. In zijn geheel werkt de combinatie tussen signs en zwaardaanvallen opmerkelijk goed. Magie en zwaarden gaan hand in hand en vullen elkaar perfect aan.

Heel wat mensen denken dat The Witcher rond graphics draait. Dat klopt niet helemaal. Het klopt wel dat The Witcher 2: Assassins of Kings erg indrukwekkende graphics voor zijn tijd had. Diezelfe graphics zijn dezer dagen nog steeds erg mooi en behoren waarschijnlijk nog steeds tot de top, maar de reden dat de franchise ondertussen zoveel fans kent, is niet zozeer dankzij wat technische zooi. Het is de atmosfeer, de personages, het verhaal. Iedereen zal je zeggen dat The Witcher - in vergelijking met vele andere RPGs - een heel erg volwassen verhaal naar voren schuift. Er mag wel al eens gelachen worden, maar de personages zijn gebouwd zoals de personages uit Game of Thrones. Dat betekent dat zelfs vijanden hun goede kanten hebben en vice versa.

We hebben het eerder al gezegd: dit is geen zwart/wit verhaal. Elk personage heeft zijn eigen motief in een wereld die, ondanks de fantasie, erg dicht aanleunt bij de realiteit. Zelfs de zijmissies kennen unieke personages en verhaallijnen die je vaak niet verwacht van een optionele missie. Meer nog, bepaalde zijmissies zijn zelfs beter dan het hoofdverhaal. Het loont dus de moeite om de wereld volledig te verkennen.

Iets waar we persoonlijk trouwens grote fans van zijn, zijn de minigames. Denk maar aan de vuistgevechten, het armworstelen en poker uit de vorige game. In The Witcher 3: Wild Hunt zijn deze minigames opnieuw van de partij. Je kan opnieuw deelnemen aan vuistgevechten, maar daarnaast is de rest volledig veranderd. Je kan nu races doen met je paard en Gwent spelen met allerlei NPCs in de wereld. Gwent is een soort kaartspel, vergelijkbaar met het immens populaire Hearthstone, maar de regels zijn wel een tikkeltje anders. Je krijgt tien kaarten toegespeeld en daar moet je het drie rondes lang mee doen. De persoon met de hoogste aanvalwaarde op het einde van een ronde, die wint. De eerste die twee rondes wint, wint het spel. Een ronde kun je eindigen als beide spelers ervoor kiezen om te passen.

An sich lijkt het een simpel spelletje, maar het feit dat je maar tien kaarten krijgt, verandert alles. Je moet strategisch te werk gaan en soms kiezen om een ronde vroegtijdig te passen zodat je meer kaarten overhebt voor de finale ronde. Je hebt verschillende decks en je kan betere kaarten vinden door quests, andere spelers te verslaan in Gwent of door ze aan te kopen bij een winkelier. Het is vrij geavanceerd en speelt best nog een grote rol in het spel. Het is sowieso onze favoriet en is voor ons een reden meer om de volledige wereld door te lopen.

Zoals altijd sluiten we af met de audiovisuele kant, wat deze keer een moeilijk onderwerp is. Je hebt vast en zeker al de vele "downgrade" filmpjes of afbeeldingen op het internet gezien en de kritiek is wel niet misplaatst. Er is duidelijk veel veranderd tijdens de ontwikkeling van deze game. Het eindresultaat is niet meer vergelijkbaar met de eerste paar trailers, zoveel is duidelijk. Dat betekent echter niet dat deze game teleurstelt op gebied van graphics. Het blijft een erg mooie game, maar het is gewoon niet zo mooi als een paar jaar geleden.

Een veel grotere impact op het spelplezier is de toch wel ermbarmelijke performantie op PlayStation 4. Deze game heeft heel wat moeite om de dertig frames-per-seconde te behouden, iets wat toch wel frappant is voor een ontwikkelaar die zoveel technische kennis zou moeten hebben. Onder de twintig frames zakken is geen uitzondering, zeker niet in de meer bevolkte gebieden. We hebben zelfs het gevoel dat de game heel af en toe onder de vijftien - of zelfs tien - frames durft te vallen. Er zijn gebieden die je zo snel mogelijk wilt uitspelen enkel en alleen omdat de framerate echt irritant begint te worden. Zelfs met de performantie patch blijven de problemen aanwezig.

Gelukkig is de muzikale kant een pak beter. De soundtrack is fenomenaal te noemen, want de muziek die tijdens gevechten speelt, weet de perfecte sfeer neer te zetten. Een gevecht op leven en dood in muzikale vorm als het ware. Tijdens het verkennen van de wereld krijg je rustigere muziek voorgeschoteld, maar opnieuw van datzelfde niveau. Het plaatje past gewoon. Het zorgt ervoor dat de spelwereld net dat tikkeltje authentieker aanvoelt. Het is enkel jammer dat de framerate roet in het eten gooit.