Woolfe - The Red Hood Diaries (Volume 1)

Een verknipt sprookje

[Gespeeld op pc]

Als game van Vlaamse makelij staat Woolfe: The Red Hood Diaries reeds geruime tijd op onze radar. Na het spelen van de early access waren we – zoals je kan lezen in onze preview - voorzichtig positief over de core van de game, maar het was wel duidelijk dat de game nog stevig gepolijst moest worden alvorens hij effectief als volwaardige game op de markt kon komen. GRiN (niet de Grin van Terminator Salvation, Ballistics en Bionic Command voor de verduidelijking) werkte sindsdien ongetwijfeld met noeste ijver verder om zoveel mogelijk plooien glad te strijken, maar was een maand wel voldoende? Merk op dat we in onderstaande review volume 1 van de game beoordelen. Het vervolg - de game werd in twee delen gesplitst om uitstel te voorkomen - verschijnt deze zomer. 

In Woolfe krijgen we – hoe kan het dan ook anders – Roodkapje onder de knoppen, of een minder snoezige versie ervan althans. Als kind verloor ze haar vader door wat officieel werd aangekondigd als een werkongeval te Woolfe Industries, maar officieus lijkt er meer aan de hand te zijn. Sindsdien kreeg ze van haar grootmoeder skills mee waar een assassin u tegen zegt en is ze klaar om de waarheid voor eens en altijd aan het licht te brengen. Hiervoor trekt ze naar de man die eenzaam aan de top staat van woolfe Industries: de schimmige B.B. Woolfe.

Gaandeweg vertelt Roodkapje je meer over haar verleden. Vergeleken met de early access-versie werd volume 1 aangedikt met wat extra content (één extra boss-fight om precies te zijn), maar desondanks heb je de game nog steeds in een vingerknip (een dikke 2 uur) achter de kiezen. Het verhaal heeft je nog niet meteen beet na je kort avontuur, maar valt desondanks best te pruimen. Het feit dat het verhaal rijmend overgebracht wordt naar de speler draagt bij aan de feeërieke sfeer van de game, maar soms voelt dit wat geforceerd aan. Toch slaagt GRiN erin om een excellente sfeer neer te zetten dankzij de prachtig vormgegeven decors en de luisterrijke muziek.

De kern van Woolfe beslaat enerzijds old-school 2.5D platformen en anderzijds simplistische hack ’n slash combat. We halen er even onze preview terug bij waarin staat neergeschreven dat het level design waarin dit platformen gebeurt soms wat onlogisch is en we kunnen helaas niets anders dan concluderen dat er op dit vlak niet veel beterschap geboekt werd. Daarnaast vergen de omgevingspuzzels niet meteen veel denkwerk daar de oplossing er vaak vingerdik op ligt. Ook de combat kon ons niet helemaal overtuigen. Je vijanden bestaan grotendeels uit tinnen soldaten en die bestrijd je met verschillende soorten aanvallen: een lichte aanval, een zware aanval en ten slotte een beknopt aantal combo’s (waarvan sommigen al dan niet ‘magie’ vereisen die je dient bij te vullen) die je toch niet zal gebruiken omdat de zware aanval nu eenmaal het effectiefst is. Bovendien kregen we het idee dat uitgedeelde slagen die wel degelijk raak zijn niet altijd geregistreerd werden.

De duivel zit hem in de details en dit is waar bij Woolfe het schoentje knelt (of vergissen we ons nu van sprookje?). Begrijp ons niet verkeerd, de omgeving is rijkelijk gedetailleerd en we wanen ons een kind dat voor de eerste keer De Efteling binnenstapt, maar Woolfe mist die finishing touch die een game ‘af’ maakt. Van het gebrek aan lipanimaties (toegegeven, het budget van de studio liet dit niet meteen toe, maar het blijft raar om een personage in close-up te horen praten terwijl de lippen stijf op mekaar blijven staan) tot de ergelijke plaatsing van checkpoints en andere kwalen die de game niet ‘gebruiksvriendelijk’ maken.

Zo hamerden we op een bepaald moment lustig met onze bijl op een kanjer van een rat, maar we kregen geen enkele feedback of we de rat nu wel raakten of niet. De niet altijd even responsieve dynamische camera joeg ons ook soms de muren op. Haal bij het spelen van Woolfe ook even je gamepad uit de kast, want de game is duidelijk niet gemaakt om gespeeld te worden via de combinatie van toetsenbord en muis. Eventueel kan je ook wachten op de PS4 of Xbox One-versie die later dit jaar verschijnt.

Het staat echter als een paal boven water dat GRiN gezegend is met heel wat talent is en we hopen dat ze met volume 2 alle hierboven genoemde minpunten kunnen wegfilteren. Wat volume 1 betreft raden we je echter aan om de boot nog even af te houden. Het prijskaartje van 10 EUR zal sowieso voor sommigen net wat te veel zijn voor een game van ongeveer 2 uur die geplaagd wordt door bugs, maar GRiN speelt met het idee om volume 1 te remasteren wanneer ze volume 2 uitbrengen. Een eventuele bundel van beide delen lijkt dan ook niet onwaarschijnlijk.