Bloodborne

Een herboren ervaring in Bloodborne

Zes jaar geleden kwam Demons Souls op de markt. Ondanks het feit dat de game dezer dagen bekend staat als de aanloop tot één van de meest impressionante franchises in de gamesindustrie, ging het allemaal niet zo makkelijk in het begin. Toen Shuhei Yoshida (baas van Sony's Worldwide Studios) de game in handen kreeg, vond hij het zelfs een erg slechte game. Dat zorgde ervoor dat Demons Souls enkel in Azië gepubliceerd werd door Sony, een keuze die men nog steeds betreurt. Door de jaren heen is de Souls-franchise namelijk uitgegroeid tot een echt fenomeen, populair op zowat elk van de drie grote platformen (Xbox, PlayStation, pc). De volgende stap voor From Software is echter opnieuw een exclusieve titel, ditmaal Bloodborne voor PlayStation 4. Iets zegt ons dat Shuhei ondertussen zijn lesje wel heeft geleerd.

Souls-veteranen weten ondertussen wat ze mogen verwachten van een nieuwe game in de franchise. Bloodborne mag dan wel geen "Souls" in de naam hebben, het blijft een game die de kern van zijn voorgangers behoudt. Toch betekent dat niet dat we opnieuw een kopie krijgen van Demons Souls met her en der enkele kleine correcties. Bloodborne behoudt diezelfde uitdagende gameplay waarvoor mensen massaal de games kopen, maar de manier waarop men alles doet is dit keer drastisch veranderd. De meest voor de hand liggende aanpassing is uiteraard het combat-systeem. Dark Souls kent een vrij traag aanvalssysteem en geeft je een schild dat je veelvuldig kan gebruiken om je te verdedigen. In Bloodborne neemt men die verdediging weg. Het enige schild in heel de game is een simpele plank, bedoeld als grap.

Nieuwkomers hebben waarschijnlijk schrik van Bloodborne. Schrik dat de game vol zit met frustratie en een oneerlijke moeilijkheidsgraad. Als je nog nooit een Souls-game hebt gespeeld, dan is zo'n reactie begrijpelijk. Het zijn dan ook geen simpele games, maar de moeilijkheidsgraad is allesbehalve oneerlijk. Het klopt dat je veel zal sterven, maar dat heeft alles te maken met geduld. Wie geduld heeft, zal Bloodborne zeker kunnen appreciëren. Je sterft enkel door je eigen fouten. Dat is iets dat je redelijk snel zal merken. Wanneer je sterft, dan zal je niet kwaad zijn op de game, maar op jezelf. Met uitzondering van die paar keer dat het wél de schuld is van de game, zoals wanneer je ergens vast komt te zitten en sterven de enige optie is. 

Natuurlijk begrijpen we wel dat mensen het niet echt zien zitten om telkens te sterven en al hun blood echoes (de in-game currency) te verliezen, die heb je namelijk nodig om zaken te kopen en je stats te verhogen. Gelukkig ben je ze niet meteen kwijt als je sterft. Als je opnieuw de plek kan bereiken waar je stierf, dan krijg je ze allemaal terug - ofwel door ze op de grond te vinden (een plas bloed) ofwel door een vijand te verslaan die jouw echoes heeft geabsorbeerd, wat je kan zien aan hun ogen. Ervaren spelers zijn dit fenomeen al gewoon. Het is één van de kernelementen van de franchise en het geeft de speler ook extra adrenaline. Sterven met een pak bloed echoes is sowieso al erg, maar weten dat je het alsnog kan verhinderen als je heelhuids kan geraken op de plek waar je stief, legt enorme druk op je schouders. Je bent ze namelijk allemaal kwijt als je een tweede keer sterft.

Bloodborne maakt ook korte metten met de traditionele, Middeleeuwse locaties van de voorgaande games. In de plaats krijg je een Victoriaans Londen met een wel heel erg donkere achtergrond. Het mag diens setting dan wel delen met het recent verschenen The Order 1886, de twee games kunnen haast niet anders aanvoelen. De plaats waar dit alles zich afspeelt is Yharnam, een stad met donkere, gotische architectuur en inwoners die voor het grootste deel slachtoffer zijn geworden van een bizarre plaag. De paar inwoners die nog niet volledig zijn doorgedraaid verschuilen zich binnenshuis, deur op slot. Als je een lamp ziet branden dicht bij een raam of huis, dan zal je hen meestal kunnen aanspreken. De conversaties die je krijgt te horen verschillen van angstaanjagend geschreeuw tot behulpzame inwoners die je wat meer info geven. Sommige onder hen kan je zelfs helpen door ze naar een veilig oord te sturen, iets wat je later in de game vrijspeelt.

Jijzelf speelt een hunter. Hoewel we niet zeker zijn van de exacte details - iets wat we wel gewend zijn van From Software - lijkt het erop dat jouw personage op weg was naar Yharnam omdat hij/zij last had van een vreemde ziekte. Yharnam staat erom bekend een stad te zijn die een geheimzinnig geneesmiddel bevat en eenmaal aangekomen word je geholpen door een mysterieuze dokter. Die voert een bloedtransfusie uit op jouw hunter en daarna val je plotseling bewusteloos en ervaar je een bizarre nachtmerrie. Als je terug wakker bent, is de dokter verdwenen en bevind je je in een kliniek, het eerste gebouw in de game en de start van het gehele avontuur.

Zoals we ondertussen wel weten, spendeert de ontwikkelaar weinig tijd aan een tutorial. Op de grond vind je wel her en der Messengers, kleine wezentjes die informatie geven en tegelijkertijd dienen als de Bloodborne-variant van de alom bekende berichten van online spelers. Aan het begin van het spel zijn het Messengers van de ontwikkelaar zelve die kort uitleggen hoe je aanvalt en aanvallen ontwijkt, maar daarna is het aan de speler zelf om de game onder de knie te krijgen. Dat wordt al pijnlijk duidelijk bij de eerste vijand, een weerwolf. Je hebt namelijk geen wapens en 2 opties: verslaan met je vuisten of sterven. Wij gingen voor de derde optie, weglopen.

We ondervinden redelijk snel dat de derde optie niet echt aan te raden is, maar het is wel het perfecte voorbeeld van hoe zowat alles mogelijk is in deze game. Als je sterft tijdens het gevecht tegen de weerwolf of hem verslaat, dan beland je in de Hunter's Dream. Dat is de centrale hub van Bloodborne waar je de mogelijkheid krijgt om je level te verhogen, wapens op te waarderen en items te kopen. De eerste keer je er komt, krijg je ook jouw eerste wapens. Men toont de speler een korte lijst aan beginnerwapens en je moet één aanvalswapen kiezen en één pistool. Dat wisten wij echter niet en dus liepen wij het eerste halfuur rond in Yharnam met enkel onze blote vuisten als wapen. Hoewel het de ervaring erg spannend maakt, duurt het veel te lang om een enkele vijand uit te schakelen. 

Zoals we eerder in deze review al zeiden, zal je wellicht veel sterven in Bloodborne. Dat is niets nieuws voor de franchise, maar het vernieuwde combatsysteem speelt wel een belangrijke rol als je de dood wil vermijden. We hebben al gezegd dat schilden niet aanwezig zijn in deze game (buiten dat ene schild dat dient als binnenpretje), maar het vechten zelve is ook veel sneller geworden. Er is geen ruimte meer voor defensief spelen en in Bloodborne is de beste verdediging aanvallen. Niet enkel omdat je een aanval enkel kan ontwijken als je... zelf ontwijkt, maar ook omdat Bloodborne gebruik maakt van een splinternieuw regain-systeem.

De naam zegt het eigenlijk al zelf, je kan levens herwinnen in Bloodborne als een vijand je net heeft geraakt. Je zal dit kunnen zien aan de levensbalk en dan heb je slechts enkele seconden om een belangrijke keuze te maken. Je hebt niet veel tijd om gebruik te maken van regain dus je moet beslissen of het de moeite waard is om nog snel de vijand aan te vallen. Tegelijkertijd moet je ook rekening houden met wat de vijand op dat moment aan het doen is. Voert hij een combo-aanval uit of een andere speciale aanval, dan kan je beter geen gebruik maken van regain of je bent nóg meer levens kwijt. Het zorgt ervoor dat elk gevecht een tikkeltje meer strategie vergt dan de overige Souls-games.

Inhoudelijk is de wereld van Bloodborne erg impressionant. Je zou kunnen stellen dat het kleiner aanvoelt omdat het grootste deel van de game zich in Yharnam afspeelt, maar deze keuze zorgt er ook voor dat alles heel erg goed samenhangt. Dark Souls II kreeg bijvoorbeeld heel wat kritiek over zich heen omdat de wereld geografisch niet klopt. In Bloodborne is dat probleem grotendeels van de baan. Het is dan ook tof om na tientallen uren een doorgang te vinden in een van de latere levels die terug leidt naar het begin van de game. Het geeft de speler echt het gevoel dat hij een cohesief geheel verkent. De wereld verandert ook constant en je zal steeds nieuwe dingen vinden, zelfs in het eerste gebied. Gezien we zoveel mogelijk spoilers willen vermijden in deze review, zullen we hier niet te uitgebreid op in gaan, maar we kunnen wel zeggen dat de game te allen tijde spelers beloont die hun tijd nemen met nieuwe, subtiele conversaties en verhaal-elementen.

Optionele zaken zijn ook in overvloed aanwezig. Er zijn gebieden die sommige spelers misschien niet eens zullen vinden tijdens hun eerste avontuur. Geheime questlijnen, mysterieuze personages, goed verstopte beloningen, ... het zijn zaken die je allemaal tegenkomt in Bloodborne. Zelf zijn we na zo'n dertig uur er zeker van dat we nog niet alles hebben gevonden. We appreciëren ook dat From Software minder lampen (Bloodborne-variant van kampvuren, een savepoint in de vorige games) in deze game heeft gestoken. De meeste gebieden hebben maar een enkele lamp.

Als je dus sterft, begin je steeds helemaal aan het begin van een level. Dat klinkt nu frustrerend, ware het niet voor de shortcuts. Hoewel shortcuts een oude bekende zijn voor veteranen, legt Bloodborne een veel grotere nadruk op het gebruik ervan. In zowat elk gebied zal je wel een of meerdere shortcuts vinden die de weg van de eerste lamp naar de baas een stuk korter maakt. De voldoening als je eindelijk zo'n geheim gangetje vindt is enorm, veel beter dan een gebied vol lampen je zou kunnen geven. Het enige minpunt is dat je niet van een lamp naar een andere lamp kan gaan. Je moet steeds terug naar de Hunter's Dream vooraleer je naar een ander gebied kan gaan.

We hebben tot nu toe al lovend gesproken over het werelddesign van Bloodborne, maar het design van de monsters, de mentaal gestoorde inwoners en het ander gespuis is minstens even belangrijk. In een tijd waar zoveel games last hebben om memorabele vijanden op de voorgrond te plaatsen, weet From Software zonder enig probleem een heleboel afschuwelijke monsters te creëren. Er is zoveel variëteit aanwezig. De meeste bazen zien er zo gruwelijk uit dat je meteen schrik krijgt, zelfs nog voor het gevecht überhaupt begonnen is. Het is het zoveelste bewijs dat de ontwikkelaar gewoon weet hoe men een sfeervolle game moet maken. Het verhaal mag dan wel [erg] subtiel zijn, het maakt de ervaring extra speciaal. Het avontuur en de monsters die je tegenkomt zijn het verhaal op zich en daarmee toont Bloodborne dat het geen geforceerde dialogen nodig heeft.

Een ander belangrijk punt zijn de wapens. Je zal redelijk snel merken dat er weinig wapens in Bloodborne te vinden zijn. Meer nog, je zal bijna géén wapens vinden in het ganse spel. Dat betekent niet dat er maar enkele wapens zijn. Hoewel we nog niet alles gevonden hebben, durven we te stellen dat er ongeveer vijfentwintig wapens in het spel te vinden zijn. De manier waarop je ze krijgt is gewoon anders. Meestal moet je een badge zien te vinden die je krijgt van vijandelijke hunters of een baas. Daarna kan je nieuwe wapens kopen in de Hunter's Dream hub. Het is belangrijk om te weten dat een vijftiental wapens trick weapons zijn. Daardoor zou je kunnen zeggen dat er zo'n dertig wapens zijn. Een trick wapen bevat namelijk een transformatie die anders speelt dan het wapen in diens normale vorm. 

Het is jammer dat het online gedeelte niet dezelfde afwerking geniet als de singleplayer-ervaring. De nieuwe chalice dungeons maken de grootste fouten, maar ook de manier waarop je andere mensen uitnodigt, is niet zonder diens problemen. Als je vastzit bij een baas of gewoon even wilt samenspelen met een willekeurige speler, dan moet je een bel doen rinkelen, wat 1 insight kost. Insight krijg je door bazen te verslagen, andere spelers te helpen, een bepaald item te gebruiken et cetera. Hoe hoger je insight, hoe moeilijker de game wordt. Je kan ook bepaalde zaken kopen in de Hunter's Dream.

Nu, het probleem met spelers uitnodigen begint hier al omdat je meteen 1 insight moet spenderen. An sich niet zo erg, maar zelfs als je minutenlang zit te wachten op iemand en uiteindelijk beslist om alleen verder te spelen, dan ben je nog steeds die insight kwijt. Dat is lastig, want het lijkt erop dat het online aspect van Bloodborne momenteel niet vlekkeloos werkt en heel wat mensen hebben dan ook problemen om hun vrienden te vinden. Ondertussen verlies je wel steeds insight. Het zou slimmer zijn om die insight pas weg te nemen wanneer er daadwerkelijk iemand opduikt.

Het grootste probleem bevindt zich echter in de chalice dungeons, een nieuwe toevoeging in deze game die voor release heel wat aandacht kreeg. Helaas voelen de chalice dungeons een beetje onafgewerkt aan, alsof ze nog snel voor de release in de game zijn beland. Zelfs met vrienden blijft het problematisch. Net zoals in de open wereld moet de gastspeler zijn bel rinkelen om andere spelers uit te nodigen. Tot daar gaat alles goed, ook al blijkt het nogal moeilijk te zien om willekeurige spelers te vinden in een chalice dungeon. Maar goed, met vrienden heb je dat probleem niet.

Het probleem zit hem in de werking van chalice dungeons in co-op. Als je een layer uitspeelt (een gedeelte van een dungeon), dan kan alleen de host naar de volgende verdieping. De rest van de groep verlaat automatisch de layer en begint terug aan de start van de layer. Zero progressie. Als je dus samen met je vrienden een dungeon wilt uitspelen, dan moet je niet enkel elke layer driemaal doen, je moet ook telkens opnieuw je vrienden uitnodigen en weer insight spenderen. Opnieuw wachten. Dat zorgt ervoor dat de meeste mensen deze dungeons liever alleen spelen, maar zelfs dan zijn de dungeons nog steeds saai. Als je een hoog level hebt, dan zijn de eerste paar chalices veel te gemakkelijk. Daarnaast is alles ook erg repetitief. De bazen zijn wel leuk om tegen te vechten, maar van die willekeurig gegenereerde locaties hadden we toch meer verwacht.

Afsluiten doen we met het audiovisuele aspect van Bloodborne. Hoewel dit een PlayStation 4-exclusive is, zal je daar weinig van merken. De artistieke kant van de game weet alles naar een hoger niveau te brengen, maar dit blijft een typische From Software-game. Af en toe onder 30 FPS duiken is geen uitzondering, zeker wanneer je in co-op speelt. De character creator is vrij uitgebreid, maar vanuit een grafisch standpunt niet echt indrukwekkend. Ook is er geen lipsyncing aanwezig. Er zijn niet veel NPC's aanwezig waarbij je de mond kan zien, maar de paar keer dat het toch gebeurt, zorgt het gebrek ervan dat het nogal vreemd overkomt. De grote boosdoener is echter de laadtijd. Die is veel te lang. Als je sterft, dan duurt het bijna 40 seconden vooraleer je terug kan spelen. Het laadscherm is dan ook nog eens ongelooflijk statisch, met enkel het Bloodborne-logo op een zwart scherm. In een game waar heel wat mensen veel zullen sterven, is zo'n lange laadtijd moordend. Ondertussen zou er wel een patch in de maak zijn die de tijd zou verlagen, maar op moment van schrijven is dat nog niet gebeurd.