Screamride

Met plezier uit de bocht in Screamride

[gespeeld op Xbox One]

De eerste zonnige dagen van het jaar liggen alweer achter ons en daarmee komt het nieuwe pretparkseizoen alweer in zicht. Rollercoasters zijn nog steeds één van de strafste lichamelijke thrills die zowel legaal als makkelijk toegankelijk zijn, met heel wat mogelijkheden in binnen- en buitenland. Wie al wat wil opwarmen of wie geen hopen geld veil heeft voor the real thing kan alvast terecht bij Screamride, de game die vorig jaar op E3 nog werd aangekondigd als de spirituele opvolger van RollerCoaster Tycoon.

De vergelijking met RollerCoaster Tycoon is natuurlijk snel gemaakt, want de games in dit genre zijn niet echt dik gezaaid. Toch houdt ze niet echt steek. Wie ooit één van de legendarische tycoon-games speelde herinnert zich wellicht dat elk wagentje dat van het spoor sukkelde een grote ramp betekende. Niets in minder waar in Screamride, waar af en toe eens uit de bocht gaan geen kwaad van. Meer zelfs, het uitgetekende parcours in stijl verlaten is deel van het spel.

Als je de game aan het spelen bent valt het niet eens echt op, maar Screamride heeft wel degelijk een verhaallijn die de verschillende levels aan elkaar moet breien. In een verre toekomst is de mensheid zich in die mate gaan vervelen dat de overheid het besluit genomen heeft dat het tijd werd voor rollercoasters die wat heftigere kicks opleveren voor hun electoraat. Ergens binnen dat plaatje pas jij als verveelde burger/manager/ontwikkelaar. Het is jouw taak om een maximum aan geroep aan je testobjecten te ontlokken terwijl ze hun rondjes afwerken in hun rijdende doodskisten. De ontwikkelaars hebben wel aan een potentieel jeugdig publiek gedacht, want het enthousiasme dat de onverlaten die je creaties bemannen vertonen houdt nooit op - zelfs niet na een frontale botsing met een wolkenkrabber.

De gameplay van Screamride wordt vertolkt door drie verschillende spelmodi. De eerste is de simpelste. In Screamride kruip je in de huid van de personen die de rollercoaster berijden en moet je actief meeleunen in de bochten, boosten wanneer je durft en remmen wanneer de zwaartekracht het dreigt te winnen van de gammele constructies waarin je je bevindt. Vreemd genoeg wordt geen gebruik gemaakt van de mogelijkheden van Kinect 2.0, wat ons toch een gemiste kans lijkt omdat een bewegingsgestuurde rollercoasterrit meer dan genoeg intrinsiek potentieel had om de spelervaring nog intenser te maken.

Wie al dat gehypet plezier moe zou worden kan terecht bij de tweede spelmodus, Demolition. Die maakt zijn naam helemaal waar, want je vuurt er Angry Birds-gewijs cabines af (inclusief een groepje 'vrijwilligers', of wat dacht je?) op allerlei constructies, waarbij je zoveel mogelijk schade probeert aan te richten. Naarmate je vorderingen maakt in deze modus speel je meer en meer pods vrij, gaande van stuiterende bollen die je op hun doel af kunt laten botsen tot exploderende kogels die nabije gebouwen of kritieke steunpilaren zomaar uiteen laten spatten.

In Engineer vind je ten slotte een voorsmaakje op de sandbox-modus. Je moet er stukjes onafgewerkte rollercoaster verder afmaken, rekening houdend met verschillende beperkingen en uitdagingen. De modus is eigenlijk niet veel meer dan een uitgebreide tutorial voor de Sandbox-modus, waar je terecht kunt voor het echte werk. Je bouwt er je eigen creaties die je kunt delen met de rest van de community. Alle tools zijn aanwezig om knotsgekke constructies uit te bouwen in ijzer, beton, glas of steen. Waar je wil kun je je ook laten assisteren door tools om stukken van je rollercoaster automatisch te laten afwerken. 

Hoe leuk zo'n op het eerste zicht onuitputtelijke bron van creatieve mogelijkheden kan klinken, toch zijn het vooral de beperkingen van de sandbox die de fun fnuiken. Je kunt namelijk niet gewoon een rollercoaster bouwen om te delen met vrienden. In de plaats daarvan moet je eigenlijk een Engineer challenge maken door één of twee stukjes track te verwijderen die anderen dan weer kunnen aanvullen als ze je baan willen testen. Een andere optie is om je rollercoaster als een blauwdruk op te slaan, mat dat vraagt dan weer dat anderen een nieuwe track bouwen, jouw blauwdruk downloaden, hem toevoegen aan hun track om hem vervolgens te kunnen spelen. Veel gedoe dus om content te kunnen delen, wat de aantrekkelijkheidsgraad ervan fel naar beneden trekt. 

Hoewel de drie hoofdmodi van Screamride samengehouden worden door een flinterdun verhaal hangen de levels verder samen als los zand. Je moet dan wel bepaalde progressiedoelstellingen halen om meer levels vrij te spelen, maar het voelt sneller dan verwacht allemaal alsof je gewoon level na level moet afmalen. De reden dat Screamride vrij snel eerder saai en inspiratieloos gaat aanvoelen komt enerzijds door het mechanische karakter van de opeenvolging van levels en de beperkte hoeveelheid spelmodi, maar zeker ook door de, voor de Xbox One erg matige, visuals. Grafische bugs zijn legio en hoewel de schade-engine in theorie duizelingwekkende hoeveelheden partikels zou moeten kunnen laten uiteenspatten, zie je de meeste gebouwen uiteenvallen in grote rechthoekige brokken die je niet meteen met next-gen associeert.